Błędy libertarianizmu. Wyznanie ekswolnościowca...

Każdy czytelnik „Najwyższego Czasu!” wie czym jest libertarianizm i nie muszę wdawać się w objaśnianie jego cech charakterystycznych. Warto jednak zwrócić uwagę na brak logiki w postępowaniu tej części libertarian, która przyznaje się do wiary katolickiej, tzw. „chrześcijańskich libertarian” do których można zaliczyć słynnego publicystę p. Tomasza Teluka.

Celem libertarianizmu jest ustanowienie takiego ładu (choć brak tu podobieństwa do łacińskiego, prawdziwego Ordo), w którym można byłoby robić wszystko, byle nie szkodzić innym („Prawo pięści jest ograniczone bliskością twojego nosa”). Co ciekawe do podobnych wniosków doszedł w XIX w. ojciec komunizmu Karol Marks. Libertariańskie credo aprobuje przymknięcie oka na degradację jednostki, gdyż tylko jednostka może o sobie stanowić, a Tobie człowieku wara od bliźniego! Co ciekawe ten nihilizm „wolnościowcy” zawsze chcą określić mianem wiary w odpowiedzialność jednostki.

O wrzody przyprawić może też postawa ojców libertarianizmu wobec aborcji. Np. Murray Rothbard otwarcie aprobował ten mord, podobnie jak większość anarcho- kapitalistów (najbardziej radykalny, zdaniem niektórych jedyny prawdziwy odłam libertarianizmu). Ba, skoro nie ma państwa, to jaki organ ścigałby dzieciobójstwo? W końcu to prywatna sprawa kobiety, która ma prawo stanowić o swoim ciele. Miałem jednak okazję poznać tzw. libertarian pro- life, którzy opowiadali się po stronie życia, ale na myśl o interwencji państwa w obronie życia dostawali gęsiej skórki. Co ciekawe nie umieli też wskazać na sposób ochrony życia w ich „wolnym społeczeństwie”. Zatem z jednej strony lewackie sk***ysyństwo, z drugiej całkowita niemoc i impotencja intelektualna.

Libertarianizm ma wiele wspólnego (o ile nie jest synonimem) tzw. filozoficznego satanizmu, czyli hedonistycznej ideologii mylonej z „rytualnym” zabijaniem kotów przez pryszczatych młodzieńców w czarnych ciuszkach. Proszę tylko zerknąć do niektórych portali satanistycznych i zwrócić uwagę na ich „deklaracje”, które bardzo przypominają „wolnościowe” ideały. Tam również można znaleźć ględzenie o „wolności ograniczonej tylko wolnością innych osób”, braku konieczności pomocy innym (klasyczne libertariańskie zdychaj pod płotem), no i ukazywaniu katolicyzmu jako „socjalistycznej”, „frajerskiej” ideologii, która skupia się tylko na promowaniu „słabych”. Pomijając już wszelkie paszkwile pod adresem chrześcijaństwa i silnie zaakcentowany sprzeciw wobec „przypisaniu cudzych win” (bo tak zwykli określać „grzech pierworodny”). Czyż podobnego światopoglądu nie prezentowała Ayn Rand, pierwsza dama myśli wolnościowej? Ba, istnieją pewne nurty libertarianizmu, które nie kryją swoich satanistycznych sympatii (casus Maxa Moore’a, który przytoczył niedawno p. Łukasz Adamski w swoim tekście „Libertarianizm = bezbożność?”).

Ciekaw jestem jak osoby deklarujące się jako „chrześcijańscy libertarianie” chcą pozostać chrześcijanami i jednocześnie stawać po tej samej stronie frontu, co zwolennicy aborcji, pornografii itp. dewiacji. Np. p. Tomasz Teluk uważa, że libertarianizm wierzy w fundamentalne wartości cywilizacji zachodniej. Podobny „argument” można znaleźć u innych przedstawicieli tej ideologii. Tyle, że oprócz ogólnikowych stwierdzeń i jednostkowych, wyrwanych z kontekstu biblijnych fragmentów nie są w stanie wyraźnie określić libertariańskiego „ładu”, który w istocie jest chaosem- anarchią, gdzie trudno byłoby mówić o tradycyjnych wartościach. Natomiast wszelkie próby ukazania „prawowierności” tej ideologii na przykładzie wyłącznie Biblii jest godne protestanta, a nie katolika.

Pamiętam, że jakiś czas temu sam myślałem w podobny sposób. Uważałem, że ludzie w „wolnościowych” realiach, znudzeni postępem sami, dobrowolnie powrócą do tradycyjnych wartości. No cóż, naiwność jest przywilejem (i przekleństwem) młodości- mea culpa. Państwo musi istnieć po to, aby utrzymywać Ład, stać po jego stronie i niekiedy zainterweniować, aby go ocalić. Państwo katolickie, do którego powinniśmy dążyć, za zadanie stawia sobie ułatwianie życia obywatelom w świetle Przykazań Bożych- skonstruowanie takiego systemu w którym człowiek stawałby się bardziej wolny. Wolny, tzn. zdeterminowany do czynienia dobra, służby Ojczyźnie i Kościołowi, co bardzo uwypuklił w swym nauczaniu Pius XI.

Błąd libertarianizmu polega na tym, ze na swoim bluźnierczym ołtarzu stawia wybór. To słaby, chwiejny, grzeszny człowiek jest postawiony w centrum i w akcie żałosnego antropocentryzmu może wybrać również zło- to jest libertariańskie „sacrum”. Natomiast wg prawdziwej katolickiej teologii (polecam tu św. Tomasza z Akwinu) wolność, jaką dał człowiekowi Bóg jest powołaniem do wyzwolenia się od grzechu. Im dalej człowiek jest od zła, tym bardziej staje się wolny, pozbawiony obaw przed ryczącym lwem, który tylko czeka, aby kogo pożreć, jak określił diabła św. Piotr, a później św. Augustyn.

Dlatego też państwo powinno uniemożliwiać człowiekowi dostęp do tego, co złe. Celem państwa neutralnego światopoglądowo jest uprawianie kultu tolerancji, praw człowieka i innych oświeceniowych wynalazków. Celem libertarian jest oddawanie czci tzw. „wolności” czyli żałosnemu aktowi antropocentryzmu człowieka, który sam decyduje, co ma być Prawdą. Natomiast celem katolika winno być budowanie takiego państwa, które realizując projekt Civitas christiana prowadziłoby Naród do zbawienia.

Pamiętam, że kiedyś słuchając pieśni kościelnej „Króluj nam Chryste- zawsze i wszędzie! To nasze rycerskie hasło” zastanowiłem się czy można intronizować słownie Jezusa Chrystusa i jednocześnie wyznawać libertariańską ideę wolności religijnej (zaczerpnięta z oświeceniowego szamba). Ja już odpowiedziałem na to pytanie, a państwo?