Ojczyzna, jak ogień, co nie gaśnie...

W nawiązaniu do wczorajszej daty, publikuję wiersz Tomasza J. Kostyły "Ojczyzna":

Tak naprawdę
Ona wcale nie musi być większa od naszej wyobraźni
Czasami zamyka się
W zwykłym bochenku chleba
Smakuje wtedy jak ziarenko pszenicy
Zdarza się jej
Tulić nas wiatrem suchych traw
Szelestem jesiennych krajobrazów
Dla których
Podążamy w nieznane strony
Mówi się
Że każdy z nas ma ją choć trochę w sobie
Jedni więcej, inni mniej
A ja mam tylko obraz, który zabieram ze sobą
I marzenia, do których stale idę

Tak naprawdę, to Ona jest jak droga
Trudna dla tych, którzy już oślepli codziennością
Ona jest powietrzem
Które nie da się nigdy zamknąć w rubrykach biurokratów
Tak prosto można zrozumieć
Czym jest miejsce na życie i śmierć
Dla kogo wzniesiono pomniki z kamienia i krwi

Ona jest jak ogień, co nie gaśnie
Jak czyste źródło życia
Oczyszczające spragnionych
Zmywa truciznę zawiłych słów
Ona nie płacze i nie tęskni, kiedy na drogach wygnania
Niejeden z nas poniesie przed sobą
Litania pełne żalu
Radosnych pieśni o zwycięstwie