Złoto, jak typowa struktura krystaliczna.
Wykład 1 – Ładunkowa i krystaliczna struktura złota.
Wydawałoby się, że wszyscy rozumieją na czym polegają różnice między materią w stanie stałym i gazowym, ale na wszelki wypadek pozwolę sobie te różnice wyznaczyć, zanim zagłębię się w istotę tych pytań, którymi będę się zajmować w tym wykładzie.
1. Element struktury ciała stałego, lub inaczej oscylator ciała stałego, zajmuje konkretne, ustalone miejsce w ciele tego ciała.
2. Element struktury pozbawiony jest ruchu wirowego, ponieważ jego przestrzenna orientacja też jest ustalona.
Te dwie własności wynikają z systemu sił elektrostatycznego oddziaływania oscylatorów między sobą. Jak rezultat tego systemu sił, formuje się konsekwentny porządek rozkładu oscylatorów, z charakterystycznymi dla każdej substancji parametrami komórki krystalicznej.
3. W odróżnieniu od stanu gazowego, między oscylatorami ciała stałego nie wytępuje elektrodynamiczne oddziaływanie z udziałem elektrino w roli pośrednika, t.j. częstotliwościowe oddziaływanie oscylatorów między sobą odbywa się bez udziału stałej Plancka, bez udziału momentu pędu elektrino.
Z uwzględnieniem tych osobliwości, budowa ciała stałego w pełni da się opisać prawami superczęstotliwościowej mechaniki, opracowanej na gazach.
Nie jest przypadkiem, że dla analizy zjawisk zachodzących w ciałach stałych wzięto złoto. Głównym argumentem na korzyść złota, był dostęp do mikrofotografii tego metalu wykonanej z powiększeniem n = 3,7*10^7 raza. Fotografowano folię złota wytworzoną na krysztale soli kamiennej.
Jest to chyba najważniejsza fotografia w historii współczesnej nauki, która swoim znaczeniem przewyższa wszystkie osiągnięcia rentgenostrukturalnej analizy za całą historię jej istnienia.
Więcej, dokładna analiza tej fotografi daje możliwość napisać następującą myśl: rezultaty krystalograficznej analizy otrzymane rentgenostrukturalną analizą to przeżytek nie zasługujący wiary.
My dokażemy, że średnica atomu złota jest mniejsza od średnicy jego granuli 457 razy!!!
Dzięki tej fotografii udało się wyznaczyć rzeczywiste parametry struktury krystalicznej złota. One radykalnie odróżniają się od tych, które podają oficjalne publikacje.
W tej sytuacji staje się jasne, że jeżeli ktoś chce znać rzeczywistą budowę również innych obiektów klasy ciał stałych, to musi wykorzystać metodę, przy pomocy której sfotografowano złoto, a autor tej metody, H. Hasimoto i jego grupa zasługuje na Nagodę Nobla z fizyki.
Dane wyjściowe do analizy budowy złota:
A = 196, 9665 a.j.m.
L.a. = 197
m = A*mn = 3,2707*10^-25 – masa atomu
(ro)1 = 1,931*10^4 kg*m^3 – gęstość przy T1 = 293,15 K
Cp = 130 J*kg^-1*K^-1 – ciepło właściwe przy T1
P1 = 7,9*10^10 Pa – moduł Junga przy T1
T2 = 1337,55 K – temperatura topienia
a = 2,5*10^-10 m - żebro elementarnej komórki po osi OX
b = 2,5*10^-10 m - żebro elementarnej komórki po osi OY
gamma = 107° - kąt między żebrami komórki a i b
Zanim przystąpimy do analizy jestem winien czytelnikom pewne wyjaśnienie.
W klasycznej krystalografii za komórkę elementarną przyjmuje się trójwymiarową figurę, wierzchołki której wypadają w węzłach sieci. W najprostszym przykładzie, jest to sześcian utworzony przez osiem elementów strukturalnych rozmieszczonych w jego wierzchołkach.
W ramach Fizycznej Teorii Rzeczywistej Przyrody (FTRP) za elementarną komórkę bierzemy tylko jeden węzeł, t.j. jedną strukturalną jednostkę z przylegającą przestrzenią.
W takiej, prawdziwie elementarnej komórce, atom zajmuje jej geometryczny środek. Ten środek nie jest punktem. To sferyczna przestrzeń zajmująca ok. 21% objętości komórki, w której przebywa element struktury w superczęstotliwościowym stanie.
Sferyczność tej przestrzeni wynika z przestrzennej izotropności amplitudy drgań atomu dookoła dynamicznego środka równowagi. W ten sposób, w przestrzeni elementarnej komórki rozmieszcza się granula elementu struktury, promień której równa się amplitudzie jego drgań (O2D na Rys.Z2).
Właśnie te granule utrwalone zostały na fotografii Hasimoto.
P.S.: To jeszcze nie jest koniec tego wykładu.
Inne tematy w dziale Technologie
