Jakiś wyskoczek, kryjący się pod pseudonimem "35stan", licząc pewnie na oklaski gawiedzi, rzucił we mnie złośliwe, aczkolwiek niesłychanie głupie (biorąc pod uwagę kontekst) pytanie:
A ty fizykalny filozofie nie słyszałeś o potencjale?
A jaki był kontekst tego pytania? Przeczytajcie sami:
To może odpowiesz filozofie na pytanie : dlaczego rzeki spływają z gór do morza, a nie z morza do gór?
Pytanie o rzeki, przyszło do głowy temu magistrowi od kakaszek, czyli polskiemu santechnikowi, po przeczytaniu mojej notki o przyczynach ruchu prądu elektrycznego po przewodniku, co jednoznacznie świadczy o tym, że czegoś go uczyli, ale niestety nie douczyli.
Domyślam się, że ten złośliwy ponad stan osobnik chciałby mnie zmusić do wypowiedzenia frazy, że za przepływ prądu jest odpowiedzialny jakiś tam potencjał, dając tym samym do zrozumienia, że albo nie zrozumiał mojej definicji prądu elektrycznego, albo wogóle się z nią nie zapoznał.
Nie zwracając uwagi na jego "gówniany" styl myślenia, poszedłem mu na rękę i przytaczam poniżej definicję potencjału, według oficjalnej fizyki:
Potencjał- pole skalarne określające pewne pole wektorowe. W fizyce dla wielu pól różnica potencjałów w dwóch punktach określa ilość energii koniecznej do przemieszczenia ciała z jednego punktu do drugiego.
Właściwości
1. W przypadku pola sił potencjalność tego pola jest równoważna zachowawczości tych sił.
2. Warunkiem koniecznym i wystarczającym do potencjalności pola jest jego bezwirowość, czyli zerowa rotacja.
Jakiś idiotyczny jest ten drugi warunek. Co miałoby być pozbawione rotacji? Byt, do którego należy pole?
Przypomnijmy, co na ten temat ma do powiedzenia guru fizykalistów Salonowych, eine, który zacytował fragment traktatu JCM "A Treatise on Electricity and Magnetism" (1873), w którym JCM prawdopodnie całkowicie oderwał się nie tylko od materii, ale również od masy:
"niech będzie w jakimś punkcie przestrzeni wektor pola elektrycznego E i niech pojawi się jego zmiana. Natychmiast otoczy go w sąsiedztwie wir pola magnetycznego H, prawoskrętny, też zmienny w płaszczyźnie prostopadłej do wektora E
Ten zmienny wir pola magnetycznego indukuje w pobliżu znowu wektor pola elektrycznego, wirowego, lewoskrętnego, też zmiennego, w płaszczyźnie prostopadłej do H"
Jak widzicie, wszystko tu wiruje. I pole elektryczne i pole magnetyczne.
A jakie są najpopularniejsze przykłady pola potencjalnego w fizyce? Oczywiście pole grawitacyjne i pole elektryczne.
Zobaczmy, czym nas uraczy oficjalna fizyka, gdy zapytamy ją o to pole:
Pole elektryczne– stan przestrzeni otaczającej ładunki elektryczne lub zmienne pole magnetyczne. W polu elektrycznym na ładunek elektryczny działa siła elektrostatyczna.
Koncepcję pola elektrycznego wprowadził Michael Faraday (w połowie XIX wieku) jako opis oddziaływania ładunków elektrycznych.
Ładunek poruszający się wytwarza nie tylko pole elektryczne, ale również pole magnetyczne. W ogólności oba te pola nie mogą być traktowane oddzielnie, mówi się wtedy o polu elektromagnetycznym.
W tym galimatiasie nawet chemik się pogubi, nie mówiąc już o santechniku. Jedno jest tylko pewne – ruch cząstki elementarnej, nośnika ładunku elektrycznego nie wpływa na pole elektryczne, a więc pole potencjalne, a to oznacza, że ładunek musi być idealnie równo rozłożony na cząstce.
To jest możliwe tylko wtedy, gdy cząstka ma kształt kuli lub sfery.
A teraz dokonajmy ekstrapolacji wyżej wymienionych hipotez i zmyśleń do konkretnych obiektów występujących w przyrodzie.
Mamy dwie cząstki elementarne: elektron (nośnik elektroujemnego ładunku) i aktivetron (nośnik elektrodatniego ładunku). Ten pierwszy ma ładunek ok. 241 milionów razy silniejszy od tego drugiego. Co to oznacza?
Oznacza to, że elektron może przyciągać aktivetrony, a nie odwrotnie.
Przyciągać, ale nie porządkować. A przecież prąd elektryczny, to uporządkowany ruch wirów aktivetronów wzdłuż przewodnika.
Inne tematy w dziale Technologie
