Już w zeszły czwartek miały miejsce pogrzeby pierwszych ofiar katastrofy pod Smolenskiem. W prasie można wyczytać informacje o kolejnych. Wczoraj żegnano Prezydenta Kaczorowskiego. Dziś, między innymi, Jerzego Szmajdzińskiego, Zbigniewa Wassermanna i Janusza Kochanowskiego. Polska zdaje się wracać do normalnego życia i zapominać o, największej w dziejach polskiej klasy politycznej, tragedii. Podnosimy głowy, wracamy do codzienności. Do szkoły, do pracy, do polityki, do sporów. Również tutaj, na salonie.
A przecież aż dwadzieścia osób, które zginęły pod Smoleńskiem, nie zostało jeszcze zidentyfikowanych. Dwadzieścia rodzin, w ogromnym bólu i niepewności, czeka informacji z Moskwy. Nie ma chyba gorszej sytuacji od tej, w jakiej się znaleźli. W ich przypadku czas, zamiast goić rany to je w tej chwili rozpala.
Przeglądnąłem strony internetowe wszystkich bardziej znanych polskich portali. Znikąd żadnych nowych wieści na temat identyfikacji.
Zanim politycy i komentatorzy znów wezmą się za łby, zanim na dobre zaczniemy rozpatrywać wszystkie za i przeciw wynikające z nowego, niespodziewanego, rozdania warto może poczekać przynajmniej do momentu stwierdzenia tożsamości ostatniej ofiary i do ostatniego pogrzebu.
Życie oczywiście płynie. Ale elementarny szacunek dla tych ludzi to jest pewien wymóg. Trzeba mu sprostać. Tak mi się zdaje.
Inne tematy w dziale Polityka
