Starzec Symeon

OFiarowanie  Pańskie  czyli  święto  Matki  Bożej   Gromnicznej.

Zgodnie  z  prawem  żydowskim,  każdy  pierworodny  syn  był  uważany  jako  własność  Jahwe.  Czterdzieści  dni  po narodzeniu,  dziecko  należało przynieść  do  świątyni  i  ofiarować  Bogu,  to  znaczy  złożyć  na  ręce  kapłana,  a  następnie  symbolicznym  darem, wykupić.  Przez  wieki  tą  scenę  malowało  wielu  artystów. Rembrandt  aż  kilkakrotnie  zajął  się  tym  tematem.  Najpiękniej  pokazał  go w tym  obrazie;

Ciemne  wnętrze  świątyni  rozpromienia  światło  bijące  od  dziecka.  Światło  to  obejmuje  wybrane  osoby.  Matka  i  starzec  Smeon.Inni  pogrążeni  w  mroku  albo  ledwo  muśnięci  światłem.  Matka  zasłuchana  w  prorocze  słowa  starca  trzymającego  w  ramionach  Jezusa;  <<Teraz,  o  Władco,  pozwalasz  odejść  słudze  Twemu  w  pokoju,  według  Twojego  słowa.  Bo  moje  oczy  ujrzały  Twoje  zbawienie,  któreś  przygotował  wobec  wszystkich  narodów: światło  na  oświecenie  pogan  i  chwałę  ludu  Twego,  Izraela>>. (Łk.2,23-36).  Wiele   mówiąca  jest  tutaj  postać  kapłana.  Ukryta  w  zupełnym  mroku  twarz,  a  tylko  widoczna  szata  i  wyciągnięta  ręka,  świadczą  o  przynaglaniu  do  wypełnienia  prawa.  Rembrandt  po  mistrzowsku  opowiada  pędzlem  to  wydarzenie.

Tematem  głównym  tego  święta  jest  światło.

W Polsce  po  dziś  dzień  święto  jest  zwane  świętem  Matki  Boskiej  Gromnicznej.  W  ów  dzień  święci  się  świece  zwane  gromnicami.  Dawniej  wykonywano  je  z  wosku  pszczelego  by  po  zapaleniu  wypełniały  pomieszczenia  miłym  i  pięknym  zapachem.  Światło  świecy  jako  symbol  Chrystusa, "Światłość  prawdziwą  która  oświeca  każdego  człowieka,  gdy  na  świat  przychodzi". (J 1,9)

Gromnica  -  nazwa  tej  świecy  pochodzi  od  gromu,  który  wraz  z  burzą  przychodzi.  Dlatego  zapaloną, podczas  burzy  umieszczano   w  oknie.  W  zwyczajach  ludowych  święcenie  gromnicy  wiązało  się  z  różnymi  obyczajami.  Z   poświęconą  i  zapaloną  świecą  wracano  do  domu  bacząc  by  po  drodze  jej  światło  nie  zgasło.  Od  niej  należało  rozpalić  ogień  w  piecu  zwiastujący  zgodę  i  miłość  w  rodzinie.  Obchodzono  z  nią  całe  gospodarstwo  by  zło  odstraszyć.  Gromnica  była   przechowywana  w  szczególnie  dla  niej  przeznaczonym  miejscu  jako  znak  Bożej  jasności  i  zapalana  w  trudnych  chwilach.  Dymem  z  świecy  kreślono  znak  krzyża  wszędzie  tam  którędy  zło  wpełznąć  mogło,  jako  znak  pewnej  zapory  przeciw  nieszczęściu.

Z  nią  też  związana  jest  pewna  legenda.  Jakoby  Matka  Boża  z  zapaloną  świecą  przechadzała  się  po  wsi,  chroniąc  ją  przed  watahą  głodnych wilków.  Takim  obrazkiem  ozdabiane  są  gromnice.

Zapalanie  gromnicy  przy  osobie  zmarłej  nawiązuje  do  przypowieści  o  pannach  roztropnych  gotowych  na  spotkanie  z  oblubieńcem.

2  lutego  przypada  także  Dzień  Życia  Konsegrowanego.  Siostry  i  bracia  zakonni,  podobnie  jak  Jezus  w  świątyni  Jerozolimskiej,  ofiarują  swoje  życie  na  wyłączną  służbę  Bogu.

Jeden  dzień  a  tyle  znaczeń!