Kiedy już skręcisz zamiast pojechać prosto, będziesz wiedzieć, że za kilkunastoma zakrętami życie zwalnia tempo. Droga wije się w prawo i lewo, niemal równolegle do lśniącego srebrzystego węża rzeki. Słońce coraz śmielej zaprasza do wyjścia, zaczynasz więc szukać miejsca na nieklimatyzowany oddech.
Po lewej stronie drogi widać szeroki pas piasku tuż przy lustrze zalewu. Tu robię przystanek.
112 stóp wybija rytm na drewnianej podłodze promu, który wiedzie nas na linach na drugi, cichszy brzeg. Co wrażliwsi zatykają nosy – woda ostatnio opadła, osadzając w zakamarkach resztki traw, zbutwiałych liści i innego śmiecia. Przenikliwy zapach natury tak wierci w nosie, że akompaniament ptasich treli zdaje się nie na miejscu. Ale wystarczy kilka kroków, by wyrosły bliżej wieżyczki kościoła, którego bryła rysowała się przed nami z drugiego brzegu, jeszcze kilka kroków – tym razem nieco pod górę - i wkraczamy do królestwa. Tabliczka prosi o ciszę …
Za moment przejdziemy przez bramę, ale na razie nasz wzrok przyciągają ogromne, kamienne paciory różańca opasującego mur. Potem obejdziemy ten skrawek terenu dookoła, lecz teraz czas na absolutną niemal ciszę w tysiącletnich murach.
Ksiądz opowiada o św. Świeradzie, o jego umartwieniach (każdy chciałby usiąść choć na chwilę na tym krześle rzeźbionym w ciernie) i poście - o 40 orzechach, które stanowiły pożywienie pustelnika przez cały Wielki Post. Czy chrupie je teraz jego figura, ukryta za podnoszonym obrazem, mająca u stóp szur jasnobrązowych kulek?
Opuszczamy chłodne wnętrze, w którym kryje się jeszcze tyle ciekawostek, by opasać teren kościoła naszymi krokami. Z tyłu kryje się kolejny znak: pozostałości drzewa, które rozstąpiło się, oferując Świeradowi schronienie...
Może dlatego nas - robiących sobie zwykłą przerwę w niezwykłym miejscu - potraktowano niezwykle gościnnie, choć przecież nie byliśmy zapowiedzianymi gośćmi?
Warto tropić takie niepozorne miejsca. Takie jak Tropie.
Inne tematy w dziale Kultura
