Wybaczcie ale zgłębianie kojarzy mi się z niezbyt pozytywną oceną zgłębiacza. Jego przeszukiwanie głębi, w moim odczuciu trąci chęcią nobilitacji samego siebie.
Wybaczcie ale zgłębianie kojarzy mi się z niezbyt pozytywną oceną zgłębiacza. Jego przeszukiwanie głębi, w moim odczuciu trąci chęcią nobilitacji samego siebie. Obserwując zgłębiaczy zauważam nie raz, że zgłębiacz zamiast najpierw przeszukać warstwy wierzchnie zgłębianego problemu, lekceważy je i od razu, z założenia i bez zastanowienia sięga pod powietrznię. Bywa, że znalazłszy poszukiwany przedmiot na powierzchni ogłasza ogółowi, że by go znaleźć musiał odkryć wiele warstw wierzchnich. No i że przy tym musiał wykorzystywać swój ogromny zasób wiedzy i umiejętności i tym samym przedstawić się ogółowi jako osobnik o szczególnych walorach odkrywczych. Mniema bowiem – pewnie i słusznie – że ogół nie będzie dociekał zasadności odkrywania warstw wierzchnich, tylko uwierzy jego słownym relacjom o trudach przy ich odkrywaniu i w uznaniu jego zasług wyrazi większe uznanie – często – wyróżniając odkrywcę spośród reszty grupy zawodowej a także i społecznej przyznaniem odznaczeń i innych nagród przyczyniających się do podwyższenia statusu i tym samym przywilejów w danej grupie zawodowej czy też społecznej. W taki sposób rodzą się uprzywilejowani, którzy zapominają o obowiązkach wynikających z uprzywilejowania, a swój status wykorzystują wyłącznie na zaspokajanie swoich – bywa – chimerycznych zachcianek. Dla uniknięcia powyżej opisanych zachowań ogół społeczności powinien posiadać organy kontrolujące zasadność dokopywania się do głębin w poszukiwaniu czegoć co leży na powierzchni.
