Mamy w kraju wielu zacnych patriotów, którzy w swoim „patriotyzmie” zaszli tak daleko, że państwo w którym żyją stawiają jako gwarant stabilności gospodarki. Tory takiego myślenia prowadzą wprost w pułapkę klasycznego marksistowskiego socjalizmu, w którym środki produkcji stają się własnością „narodu” czyli zostają znacjonalizowane (upaństwowione). Oczywiście pisząc to nie odkrywam niczego nowego, ale pragnę zwrócić uwagę na paradoks tego myślenia.
Jak często słyszymy oburzenie „prawicy” kiedy mówi się o prywatyzacji lasów państwowych. Dali by się pociąć za te lasy, byle zostały państwowe, a z drugiej strony można usłyszeć równie silny krzyk oburzenia, że państwo kradnie, politycy to złodzieje, podatki są coraz wyższe, a nawet personalne typowania do kryminału. Generalnie oburzenie, że państwo jest niewydolne. Doskonale zdają sobie oni sprawę, że wszelkie państwowe przedsiębiorstwa
i instytucje to żerowisko dla wszelkiej maści służb i urzędników partii akurat rządzącej, ale i tak upierają się aby „było państwowe”.
Swój upór potrafią nawet uzasadniać tym, że na miejsce np. lasów państwowych przyjdą jacyś Niemcy, wytną las i zbudują fabryki gdzie będą zatrudniać Polaków „za miskę ryżu”. Nie przeszkadza im to chwilę później domagać się od rządu, żeby podniósł innowacyjność i sprowadził „zagranicznych inwestorów”, bo w Polsce nie buduje się fabryk i nie ma przemysłu. Wręcz można by pomyśleć, że tradycyjny polak-patriota żąda niemożliwego! Jakże oderwane od rzeczywistości są dzisiejsze postulaty „prawicy”.
Wniosek z tego musi być dla nas marny i niekorzystny – sam nie zje i drugiemu nie da. Polska „prawica” w polityce nie kieruje się interesem prostych ludzi, ale gra na emocjach i sentymentach, a taka nierealistyczna postawa musi prędzej czy później zostać skonfrontowana z rzeczywistością. Obawiam się tylko, że z tej konfrontacji górą będzie rzeczywistość.
