Niebawem miną dwa tygodnie od śmierci Marka Edelmana. Nie poświęciłem do tej pory Edelmanowi osobnej notki. Nie chciałem zostać posądzony o chęć świecenia odbitym światłem tej wielkiej postaci. Wszak do grona najbliższych przyjaciół i znajomych nigdy się nie zaliczałem.
W swojej działalności publicznej spotkał mnie jednak zaszczyt poznania Pana Marka. Były to czasy LiD-u, którego Marek Edelman był jednym ideowych patronów. Na pewno tej koncepcji sprzyjał. Spotkaliśmy się w okresie tzw. IV RP. Łączyło nas dążenie odsunięcia PiS-u od władzy. Marek Edelman nie potrafił obok rządów koalicji PiS-LPR-Samoobrona przejść obojętnie. Niepokoiła go atmosfera podejrzliwości i strachu. Szczególnie bał się powrotu nastrojów szowinistycznych. Na tym polu szczególnie niepokoiła go aktywność LPR-owskiej części koalicji. Rządy Farfała w TVP – spadek po IV RP – uważał za hańbę dla państwa polskiego.
Był człowiekiem niezwykle życzliwym. Jednocześnie bezpośrednim. Nie owijał w bawełnę. Nie szukał gładkich określeń. Nie klękał tam, gdzie inni uginali kolana, czy to ze strachu, czy z konformizmu. Mówił co myśli prosto w oczy. Chociaż nie zawsze się zgadzaliśmy. Ujmował swoją skromnością. Nie było w nim ani krzty kombatanctwa.
Musimy zrobić wszystko, aby dziedzictwo Marka Edelmana ocalić od zapomnienia. Nie może zabraknąć dla niego miejsca w polskiej pamięci narodowej. O Marku Edelmanie nie może również zapomnieć polska lewica. Losy jego i lewicy partyjnej niestety w pewnym momencie się rozeszły. To, że na przestrzeni lat traciliśmy tak wybitnych ludzi, odbiło się negatywnie na kondycji mojej formacji politycznej. Ubolewam nad tym. Niezależnie od tego Marek Edelman jest jednym najważniejszych bohaterów polskiej lewicy. Wszak nie co dzień trumna z ciałem kawalera Orderu Orła Białego jest przykrywana czerwonym sztandarem.
Inne tematy w dziale Polityka
