To miasto nigdy nie śpi

i ja uczę się bezsenności

dla siebie

wbrew sobie

słucham ciszy 

milczących telefonów

pomruku nocnych autobusów

drążę korytarz

wgłąb siebie

gniotę w dłoniach

zbędne słowa

wykreślam

światła migotają

i ja boję się 

zagasić je w sobie