Tymczasem modlitwa, która ostatecznie zawsze sprowadza się do prośby, to „zajęcie” dla człowieka bezradnego - człowiek, który radzi sobie ze wszystkim całkiem sam, lub nawet tylko „myśli”, że sobie radzi, nie potrzebuje modlitwy. Doświadczenie bezradności rodzi jednak najpierw bunt - wolny człowiek nie chce się łatwo zgodzić na jakiekolwiek ograniczenie.
Bezradny?
JAAA???
To nie tak miało być! Człowiek instynktownie czuje, że to nie może być prawdą, nie pasuje do jego wielkości, która jakby rozsadza ramy, w których przyszło mu żyć – takie arcydzieło, a tu ramy ulepione z kruchej i brudnej gliny. Człowiek wierzący powie, że takie ramy nie pasują do obrazu, namalowanego przecież na wzór i podobieństwo Boga Wszechmogącego.
Doprawdy, to nie tak miało być!
Cdn.
