Kontynuacja, poprzedni odcinek: https://www.salon24.pl/u/orant/944499,o-modlitwie-15
Druga niespodzianka na ludzkiej drodze do wielkości jest jeszcze bardziej perfidna i nieprzewidywalna już w sposób „absolutnie absolutny”. Przeczuwamy ją, chociaż nie istnieje. Nie dostrzegamy jej, chociaż jest, a bez niej nie ma niczego. Ta zmora, która nieustannie nas dusi, chociaż jej „nie ma”, to czas.
Przy całej swej wielkości, człowiek jest zupełnie bezradny wobec czasu, gdzieś tam czyha na niego to wielkie zdziwienie: absurdalne „Game Over”. Postulowana wyniośle autonomia i wielkość człowieka dopełnia się w jego absolutnej samotności i nicości. Dla ludzika, który w świecie zaprojektowanym przez Twórcę świetnie sobie radzi, który absolutnie Twórcy nie potrzebuje, nawet sama Jego idea jest mu zbędna, coś takiego jak czas jest absolutnie pozbawione sensu i nie do wyobrażenia. Człowiek nie potrafi nawet żyć z pełną świadomością, że to coś istnieje, czy w jakikolwiek dotyczy jego samego. Czy rzeczywiście istnieje?
Cdn.
Komentarze