Trwa ofensywa środowisk homoseksualnych. Warto więc o paru rzeczach napisać, by dyskusja była pełniejsza.
Mówiąc o homoseksualizmie należy obiektywnie powiedzieć, że to „zjawisko” - piszę zjawisko, bo jest to jednak forma sprzeczna z naturalną biologią, której cechą podstawową jest rozrodczość - i związane z nim zachowania nie są czymś patologicznym tak u ludzi jak i u zwierząt w początkowym okresie rozwoju.
Każdy człowiek - zdrowy, żywy organizm w zasadzie, ale skupmy się na człowieku - po swoich narodzinach kształtuje swoją seksualność. To pierwsze i podstawowe zadanie biologiczne. Podkreślę jeszcze raz – piszę o ludziach urodzonych jako zdrowe dzieci, gdyż tylko w ten sposób można obiektywnie podejść do problemu homoseksualizmu.
Decydującą rolę w kształtowaniu seksualności odgrywają rodzice, gdy ich brak, to rodzic, gdy jego brak, to dalsza rodzina. W ostateczności ośrodki opiekuńcze. Na każdym z tych etapów może dojść do zachwiania naturalnej seksualności z różnych powodów. A to matka chciała mieć chłopca, a ma dziewczynkę lub na odwrót. A to dziecko jest mimowolnym świadkiem złego prowadzenia się przez jednego z rodziców, a to w ośrodku opieki przychodzi czas na zainteresowanie się narządami rozrodczymi, bo to naturalny, było nie było czas.
Na etapie kształtowania się seksualności (3-7 lat) decydującym czynnikiem stają się warunki w jakich dziecko zostaje wychowywane.
Zaburzenie w kształtowaniu się seksualności dziecka jest więc pochodną jego wychowania, czego nie trzeba udowadniać, bo dawno tego dokonano. Statystycznie rodziny posiadające dzieci stanowią od 50 do 90 proc. całej populacji w zależności od wielu czynników, ale decydującym czynnikiem na korzyść rodzin „pełnych” jest wyznawana religia ze swoimi zasadami, co nie znaczy, że jest ostatecznym panaceum , bo nie jest.
Patologia w rodzinie jest czynnikiem najbardziej rzutującym na przyszłą orientację seksualną potomstwa.
Cóż więc ostatecznie jest złego w samym zjawisku homoseksualizmu, który według statystyk dotyka od 6 do 10 % populacji ?
Na pewno nie jest nim zmniejszenie „dzietności” społeczeństwa, bo społeczeństwo sobie z tym jakoś poradzi .
Otóż niepokojącym jest fakt, że w tak nielicznej populacji poziom popełnianych przestępstw kryminalnych przekracza znacznie poziom dotyczący całej populacji.
Wśród morderców homoseksualiści stanowią ok. 20% sprawców. Gorzej z seryjnymi mordercami, gdzie wskaźnik ten dochodzi do 40 %, a przecież homoseksualiści stanowią „tylko” od 6 do 10 proc społeczeństwa.
Te dane ( można je znaleźć w publikacjach chociażby Jarosława Stukana) dają sporo do myślenia.
Wniosek nasuwa się praktycznie jeden – homoseksualiści stanowią podwyższoną grupę ryzyka pod względem kryminalnym.
Warto też odnotować, że wśród skazanych pedofili, ok. 70% to homoseksualiści.
Te dane warto zapamiętać.
Wniosek, który należy wyciągnąć jest taki, że homoseksualizm charakteryzuje się większą podatnością na zachowania socjopatyczne, bo też jego korzenie w większości kryminalnych przypadków wynikają z patologii w okresie kształtowania się seksualności człowieka.
Nie przypadkiem więc homoseksualiści tak bardzo podkreślają swoją seksualność w trakcie rozlicznych parad. Mają z tym problem natury poznawczej. Domagają się akceptacji, sami nie wiedząc do końca na czym ta akceptacja miałaby polegać. Z tego też powodu wysuwają żądania, sprzeczne czasami ze zdrowym rozsądkiem.
Domagają się już nie tylko akceptacji. Domagają się czegoś, co można osiągnąć biorąc aktywny udział w życiu społecznym i w wyborach. Nikt im tego nie broni.
Inną sprawą jest, kto na nich stawia i dlaczego. Nie ma racjonalnych powodów by promować postawy homoseksualne. Tak samo jak brak racjonalnych powodów by uznawać homoseksualistów za osoby inne niż reszta społeczeństwa.
Tradycyjna rodzina jest fundamentem - istotą - istnienia państwa i dlatego jest usankcjonowana prawnie.
