Słyszymy czasami jak ktoś, żaląc się, mówi, że ma „ciężkie życie”.
I słyszymy też jak mówi się o niektórych, że ci to mają „fart w życiu”.
Wychodziłoby, więc na to, że każdy z nas został obdarowany czy też uzbrojony w życie o różnym stopniu trudności. A ten stopień trudności zależy od tego ile potrafimy znieść i jaka jest nasza wytrzymałości i kondycja psychiczna.
Religia nazywa to niesieniem swojego własnego krzyża. Ni mniej ni więcej biega o to, że każdy z nas został wyposażony w ładunek cierpienia, z którym musi sobie sam poradzić. Taki „deal” stulecia: wpuszczę cię na ten Świat, ale musisz cierpieć. Jeśli tak jest to wychodzi na to, że bycie Ziemianinem to żadna tam atrakcja.
Religia stawia sprawę następująco: wykopano nas z raju za niesubordynację i ukarano pobytem na świecie gdzie „w pocie czoła pracować będziemy”. A jeśli uda nam się wystarczająco odkupić naszą winę, pracując w tym pocie czoła, to zostaniemy z powrotem przyjęci do raju.
Idąc tym tropem okazuje się, że Świat jest czyśćcem a my galernikami jedynie.
Ale jeśli tak jest to, po co i dlaczego otrzymaliśmy umiejętności i talenty pozwalające ulepszyć świat a nasze galery uczynić łagodniejszymi i znośniejszymi?
Jaki jest sens kary skoro skazany może ją sobie sam złagodzić?
Świat nie jest czyśćcem ani karą za utracony raj. Świat nie jest też przedpokojem, w którym tkwimy czekając na kolejny raj.
Świat to twór wybitny i doskonały sam w sobie i jest prawie rajem. A my uzbrojeni w myśl, słowo i wolną wolę możemy uczynić z niego raj w pełnym tego słowa znaczeniu.
Nasz świat jest jednym z wielu światów, na których żyjemy. Gdy kończy nam się ten tutaj, zaczynamy życie w innym świecie doskonałym.
To jest zbawczy pochód człowieka przez światy. Słowa „zbawczy” użyłem nieprzypadkowo. Jesteśmy przecież stworzeni na podobieństwo Boga a skoro tak to jesteśmy równie doskonali jak On.
Czyli możemy wszystko i nic nie musimy.
Choć religie twierdzą inaczej.
