W "Poszukiwaczach zaginionej arki" bodaj jest ta scena, gdy Harrison Ford, stając oko w oko z bojownikiem wywijającym po mistrzowsku maczetą, dobywa rewolweru i zabija go jednym strzałem, wywołując tym podziw i entuzjazm zgromadzonych tubylców.
Nie mniej efektownego wyczynu dokonał właśnie Waldemar Pawlak. Ileż to było głowienia się, ile atramentu wylano, na temat naszego uzależnienia od rosyjskiego gazu, ileż strachu było i ostrzeżeń, żeby z Niedźwiedziem nie zadzierać, ile zgryzoty z powodu rury przez Bałtyk. Leszka Millera przed Trybunałem Stanu chciano stawiać, że z Norwegami rozmowy zerwał, gazoporty chciano budować, nowe złoża w Polsce eksploatować.
I trzeba było dopiero kogoś z głową na karku, praktyka - nie teoretyka histeryka - aby nam to wszystko rozwiązał, i to z miejsca, po męsku, bez ceregieli. Jednym cięciem - można powiedzieć lub, nawiązując do filmu, jednym strzałem. Okazał się nim właśnie Waldemar Pawlak, a jak tego dokonał? Bardzo sprytnie - kupując gazu dużo, na długo i chyba nie tanio.
I cóż, mam wrażenie, że wszystkich zatkało. Cały ten gazowy raban - nagle mamy z głowy! Czy to nie jest genialne uczucie? Gazoporty, poszukiwanie nowych złóż - można to sobie wszystko odpuścić! Gazociąg północny? A czy to nasz cyrk, nasze małpy? Mamy zapewniony gaz do 2037, i to po dziurki w nosie!
Nie wiem, jak Wy, ale ja czuję ogromną ulgę. Zróbmy jeszcze tak samo z ropą i będziemy mieli Rosję po prostu z głowy. Zaprosimy sobie Putina na urodziny prezydenta i posadzimy go w ostatnim rzędzie, i wreszcie wyjaśnimy sobie, bez ceregieli, jak to z naszą wspólną historią było. Że też nikt wcześniej na to nie wpadł!
Inne tematy w dziale Polityka
