FC International, Czyli Reprezentacje Całego Świata Łączcie Się

Tytułem wstępu chciałbym zaznaczyć, że zestawienie jest subiektywne i zawiera najciekawsze przypadki piłkarzy występujących w czasie swojej kariery w dwóch lub większej ilości reprezentacji. 

1. Harold James Henman - Anglik urodzony w Oxford. Do Południowej Afryki trafił jako żołnierz w służbie Imperium Brytyjskiego w czasie II wojny burskiej. W 1906 roku rozegrał jedno spotkanie w barwach drużyny Południowej Afryki podczas wyjazdu do Ameryki Południowej na serię meczów towarzyskich (wygrana 1-0 z Argentyną). W czasie tego wyjazdu zdecydował się na pozostanie w Argentynie, gdzie później grał w zespole Alumni Athletic Club oraz wystąpił w meczu reprezentacji Argentyny z Urugwajem (wygranym 2-1).
2.  Marius Hiller - Niemiec urodzony w Badenii-Wirtembergii w mieście Pforzheim. W latach 1910-1911 rozegrał w barwach reprezentacji Niemiec 3 spotkania (przeciwko Anglii, Austrii oraz Szwajcarii). W spotkaniu ze Szwajcarami strzelił swoją jedyną bramkę, dzięki czemu przez cały XX wiek był najmłodszym strzelcem bramki w historii reprezentacji Niemiec. Następnie zarobkowo wyjechał do Argentyny, gdzie kontynuował swoją karierę piłkarską grając między innymi w All Boys oraz River Plate. W 1916 roku rozegrał dwa spotkania w reprezentacji Argentyny przeciwko Urugwajowi w których strzelił 4 bramki. 
3. Jackie Sewell - angielski piłkarz urodzony w Kells. W czasie swojej kariery występował na pozycji napastnika w Notts County, Sheffield Wednesday, Aston Villa oraz Hull City. W reprezentacji Anglii rozegrał 6 spotkań i strzelił 3 bramki. Zagrał w spotkaniu reprezentacji Anglii ze złotą jedenastką Węgier przegranym przez Synów Albionu 3:6 (Sewell strzelił jedną z bramek). Była to pierwsza domowa porażka angielskiej drużyny w meczu z reprezentacją z kontynentu w historii. Kiedy w 1964 roku Północna Rodezja ogłosiła niepodległość Sewell przyjął powołanie do reprezentacji i w latach 1964-1965 zagrał dla niej 10 meczów strzelając 7 goli.  
4. Stefan Szefer - polski obrońca występujący w Śląsku Wrocław oraz ŁKS Łódź. W latach 1966-1967 reprezentant Polski w barwach, której rozegrał 3 spotkania (debiutował w spotkaniu z Izraelem). Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych używał nazwiska Steve Shafer, gdzie grał w drużynie Chicago Sting. W 1973 roku rozegrał 3 mecze w reprezentacji USA. Dwa z nich zagrał przeciwko reprezentacji Polski (w drugim spotkaniu zmienił go były zawodnik Lechii Gdańsk Teodor Jerzy Panek w USA znany jako Jerry Panek, który również zaliczył trzy występy w reprezentacji Stanów Zjednoczonych). Warto dodać, że trenerem drużyny USA był w tym czasie Max Wozniak. Były zawodnik polskich (m.in. Górnik Wałbrzych) i izraelskich klubów, który rozegrał również jedno spotkanie w barwach reprezentacji Izraela. 
5. Paulino Alcántara Riestrá - urodzony w Concepcion na Filipinach napastnik reprezentował w czasie swojej kariery dwa kluby piłkarskie - FC Barcelonę oraz Bohemian Sporting Club. W 200 oficjalnych spotkaniach strzelił 224 bramki (200 bramek w barwach FC Barcelony). Dwukrotnie wygrywał mistrzostwo Filipin, dziesięć razy zostawał mistrzem Katalonii, dwa razy z FCB wygrał Puchar Pirenejów oraz pięć razy Puchar Króla. Grał również w trzech drużynach narodowych. Pierwsze swoje występy zanotował w reprezentacji Katalonii, gdzie zagrał 4 mecze i strzelił 4 gole. Następnie rozegrał 2 spotkania i strzelił 1 bramkę w barwach reprezentacji Filipin. Natomiast ostatnią drużyną narodową, którą reprezentował Paulino była Hiszpania. Zagrał dla niej 5 razy strzelając 6 goli. Spieszę również z wyjaśnieniem dlaczego reprezentację Katalonii potraktowałem jak pełnoprawnego członka futbolowego świata. W czasie, gdy Paulino grał dla Katalonii reprezentacja Hiszpanii w ogóle nie istniała. Pierwszy raz drużyna narodowa Hiszpanii została powołana w 1920 roku w związku z Igrzyskami Olimpijskimi. Warto podkreślić jeszcze jeden epizod tego znakomitego piłkarza i legendy FCB. Paulino brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej w stopniu porucznika w włoskim korpusie ekspedycyjnym Corpo Truppe Volontarie, walczącym po stronie gen. Franco. 
6. Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé znany jako Alfredo Di Stéfano - legendarny zawodnik Realu Madryt urodzony w Buenos Aires. Występował w miejscowym River Plate oraz Huracan. W barwach River Plate dwa razy zostawał mistrzem Argentyny. W 1947 roku rozegrał 6 meczów i strzelił 6 bramek w barwach reprezentacji Argentyny wygrywając również mistrzostwo Ameryki Południowej. W roku 1949 przeniósł się do kolumbijskiego Millonarios FC w barwach którego do 1953 roku strzelił przeszło 100 bramek. Dodatkowo trzy razy został mistrzem Kolumbii, wygrał również Puchar Kolumbii. W 1953 roku zwyciężył wraz z Millonarios w Małym Pucharze Świata zostawiając w pokonanym polu między innymi River Plate, Rapid Wiedeń czy Espanyol Barcelona. W czasie swojego pobytu w Kolumbii zagrał dla tamtejszej reprezentacji 4 mecze nie strzelając żadnej bramki. Dalszą swoją karierę związał z hiszpańskimi klubami. Od 1953 do 1964 roku był zawodnikiem Realu Madryt. W barwach drużyny z Madrytu rozegrał 396 spotkań strzelając 308 goli. Dwukrotnie zwyciężał z Realem w Latin Cup, wygrał także Puchar Interkontynentalny oraz pięć razy Puchar Europy. Na krajowych boiskach zwyciężył w rozgrywkach o Puchar Króla i osiem razy zostawał mistrzem kraju. Ostatnie dwa sezony rozegrał w barwach Espanyolu Barcelona strzelając 14 goli w 60 występach. Pobyt w Hiszpanii to również trzecia drużyna narodowa w barwach, której zagrał w 31 meczach strzelając 23 bramki.
7. Michel François Platini - wszystkim doskonale znany legendarny zawodnik rodem z Francji. Ikona Juventusu. Mistrz Europy wraz z reprezentacją Francji dla której rozegrał 72 spotkania strzelając 41 goli. Z Juventusem wygrał wszystko co można było wygrać w klubowej piłce nożnej. Trzy razy wygrywał plebiscyt France Football podnosząc do góry Złotą Piłkę. Późniejszy prezydent UEFA (oraz późniejszy bohater afery korupcyjnej). Jednym zdaniem - legenda światowej piłki nożnej. W tym zestawieniu znalazł się tylko ze względu na jeden krótki epizod. Dokładnie 21 minut rozegrane 27 listopada 1988 roku przeciwko ZSRR w barwach reprezentacji Kuwejtu na specjalne zaproszenie emira Kuwejtu. Spotkanie wygrali Sowieci 2-0. Warto zaznaczyć, że był to oficjalny mecz towarzyski uznawany przez FIFA.  
8. Andriej Władimirowicz Piatnicki - reprezentant ZSRR, Wspólnoty Niepodległych Państw, Uzbekistanu oraz Rosji. Urodzony w Taszkiencie w 1967 roku. Kluby jakie reprezentował to Start Taszkient, Paxtakor Taszkient, CSKA Moskwa, Spartak Moskwa oraz Sokół Saratow. W swojej karierze wygrał Puchar ZSRR, Puchar Rosji oraz pięć razy zostawał mistrzem Rosji. Natomiast w swojej karierze reprezentacyjnej w barwach ZSRR rozegrał jedno spotkanie. W 1990 roku Sowieci wygrali z Izraelem 1-0. Następnie rozegrał pięć spotkań strzelając dwie bramki w reprezentacji Wspólnoty Niepodległych Państw. W 1992 roku zagrał dwa mecze w reprezentacji Uzbekistanu, żeby od 1993 zacząć reprezentować drużynę narodową Rosji dla której zagrał 10 spotkań w których zdobył 2 bramki.