W roku 1936 w Trzeciej Rzeszy odbywają się Igrzyska Olimpijskie. W zawodach piłkarskich bierze udział reprezentacja Polski prowadzona przez Józefa Kałużę. Jak się później okazało był to najlepszy występ naszych piłkarzy do lat 70 na turnieju tej rangi.
Pierwsza runda Polska - Węgry 3-0 (2-0)
Ćwierćfinał Polska - Wielka Brytania 5-4 (2-1)
Półfinał Polska - Austria 1-3 (0-1)
Mecz o 3. miejsce Polska - Norwegia 2-3 (2-2)
Najlepszym strzelcem naszej reprezentacji okazał się Gerard Wodarz z 5 bramkami na koncie. Dało mu to 3. miejsce w klasyfikacji strzelców turnieju olimpijskiego ex aequo z Arne Brustadem z Norwegii.
Polska wystąpiła na IO w następującym składzie: Spirydion Albański (Pogoń Lwów), Henryk Martyna (Legia Warszawa), Antoni Gałecki (ŁKS Łódź), Władysław Szczepaniak (Polonia Warszawa), Józef Kotlarczyk (Wisła Kraków), Jan Wasiewicz (Pogoń Lwów), Ewald Dytko (Dąb Katowice), Wilhelm Góra (Cracovia Kraków), Franciszek Cebulak (Legia Warszawa), Ryszard Piec (Naprzód Lipiny), Fryderyk Scherfke (Warta Poznań), Teodor Peterek (Ruch Wielkie Hajduki), Hubert Gad (Śląsk Świętochłowice), Gerard Wodarz (Ruch Hajduki Wielkie), Walenty Musielak (HCP Poznań), Michał Matyas (Pogoń Lwów), Walerian Kisieliński (Polonia Warszawa).
W narodowej drużynie zabrakło wiodącej postaci Ligi i Ruchu Hajduki Wielkie. Ernest Wilimowski, który na rok 1936 jest już nie tylko reprezentantem Polski, ale także trzykrotnym mistrzem Polski oraz dwukrotnym królem strzelców Ligi, w tym w sezonie poprzedzającym Igrzyska. Do tego czasu ustanowił również kilka rekordów (m.in. najmłodszy zawodnik debiutujący w reprezentacji Polski, najmłodszy strzelec w historii reprezentacji Polski czy najmłodszy w historii król strzelców Ligi). Jego talent i klasa na boisku były niezaprzeczalne, czego potwierdzeniem może być fakt, że w reprezentacji Polski zadebiutował po rozegraniu 4 oficjalnych spotkań w Lidze.
Należy stwierdzić fakt, Wilimowski był murowanym faworytem do wyjazdu na IO 1936. Nie tylko był w gronie piłkarzy wyselekcjonowanych na ten turniej, ale grał również w sparingach przed turniejem (m.in. w spotkaniu z austriackim Wacker wygranym przez reprezentację 2-0).
Zarzewiem skandalu było spotkanie rozegrane w Krakowie. Prasa szeroko donosiła o wydarzeniach związanych z meczem pomiędzy Cracovią Kraków, a Ruchem wygranym przez krakowską drużynę sensacyjnie 9-0. Pojawiły się informację jakoby część piłkarzy Ruchu grała w tym spotkaniu w stanie nietrzeźwości. Opierano się głównie na liście opublikowanym w prasie przez red. Stanisława Skrzypczaka, który spotkał się z Kurkiem i Wilimowskim w restauracji Silesia i zrelacjonował w liście rozmowę z zawodnikami Ruchu. Dodatkowo w liście Skrzypczak zawarł informację jakoby piłkarze Ruchu mieli dostać od klubu pieniądze za mecze z Dębem i Wisłą, a miało to być łącznie 50 zł dla zawodnika. Do całości zagadnienia bardzo poważnie podeszła zarówno Liga, jak i PZPN. W wyniku przeprowadzonego dochodzenia oraz konfrontacji piłkarzy ze Skrzypczakiem zarządzono kontrolę ksiąg kasowych Ruchu przez Komisję Rewizyjną Ligi. Efektem całego dochodzenia były zmiany w kierownictwie Ruchu (do dymisji podał się prezes oraz jeden z członków zarządu), dodatkowo Kurka ukarano dwuletnią dyskwalifikacją za rozpowszechnianie fałszywych informacji szkodzących klubowi oraz Lidze, natomiast Wilimowski został ukarany dyskwalifikacją na pięć tygodni za niesumienne składanie zeznań. Dodatkowo decyzją PZPN Ezi został wykluczony z reprezentacji na IO za złamanie przysięgi olimpijskiej. W tle oczywiście pojawiły się informację o rzekomym zawodowstwie zawodnika Ruchu. Faktem jednak jest, że Wilimowski na Igrzyska nie pojechał. Czy z przyczyn oficjalnych czy nie, tego jasno stwierdzić dzisiaj nie możemy. Jedno jest pewne, całą historia odbiła się w międzywojennej prasie szerokim echem.
PS. Czy z Wilimowskim Polska zdobyłaby medal na IO? Myślę, że to pytanie pozostaje otwarte.
