Urodził się 28 stycznia 1923 roku w Katowicach, pół roku po przyłączeniu miasta do Polski. Ojciec był górnikiem w kopalni Eminencja (późniejszy Gottwald). Miał dwie siostry i brata, Antoniego, który grał w piłkę nożną w katowickim Dębie (zaliczył nawet 14 występów i 7 bramek w Lidze w 1936 roku). Mieszkał na ul. Dębowej.
Ryszard Hermann swoją przygodę z piłką nożną tak jak brat rozpoczął w Dębie Katowice w którym występował do 1939 roku. Informacja ta znajduje swoje potwierdzenie w dokumentach klubowych. W 1939 roku trafił do 1. FC Kattowitz i występował w nim w rozgrywkach Gauliga Oberschlesien. Interesujące jest to, że trafił do 1. FC z przydziału. Klub ten w założeniu miał zostać najsilniejszym zespołem z Górnego Śląska. Razem z nim do klubu ściągnięto Ewalda Dytko, Ernesta Wilimowskiego, Erwina Nytza i Wilhelma Góre.
Następnie trafił ..na front. Wcielony do Wermachtu brał udział w działaniach wojennych, trafił do niewoli i jako jeniec przebywał w Anglii, Stanach Zjednoczonych i znowu w Anglii w obozie 1008 w Derby. Tam ponownie zaczął grać w piłkę nożną, co zaowocowało propozycją gry w angielskim Derby County występującym w tamtym czasie w Football League First Division. Hermann nie skorzystał z propozycji i przy pierwszej okazji postanowił wrócić do Niemiec udając się do Frankfurtu. Tam dołączył do FSV Frankfurt z którym związał się w 1947 roku rozgrywając w barwach klubu 320 spotkań i strzelając 100 bramek. W 1952 roku występujące w Serie A AC Torino zaproponowało za jego usługi 60 tysięcy marek, jednak Hermann nie zdecydował się na transfer. W klubie występował do 1960 roku przedwcześnie kończąc karierę z powodu kontuzji kolana w wieku 35 lat. Cztery lata później zmarł na marskość wątroby.
W reprezentacji Niemiec rozegrał 8 spotkań i strzelił 1 bramkę. Legendarny Sepp Herberger powołał go na Mistrzostwa Świata 1954, które były rozgrywane w Szwajcarii. Podczas turnieju zagrał w jednym meczu grupowym, z Węgrami, przegranym przez Niemcy 8:3. Hermann strzelił w tym spotkaniu ostatnią bramkę dla swojej reprezentacji. W pozostałych spotkaniach nie wybiegł na boisko. Nie zmienia to jednak faktu, że po Cudzie w Bernie (zwycięstwo 3:2 nad Węgrami), jak określono finał turnieju, zawodnik świętował piłkarskie Mistrzostwo Świata.
Warto dodać, że po MŚ 1954 na reprezentacje Niemiec padły oskarżenia o doping. Teorię tą pośrednio potwierdza fakt, że wielu zawodników reprezentacji często chorowało na żółtaczkę, a dwóch zawodników zmarło na tę chorobę. Oficjalnie jednak nigdy niczego nie udowodniono.
PS. W tekście używam imienia i nazwiska, którym posługiwał się w okresie międzywojennym.
