W ostatnim numerze tygodnika Newsweek (50/2007) ukazał się dwugłos Tomasza Terlikowskiego i Magdaleny Środy na temat modelu wychowywania dzieci. Poglądy obu osób są mi z grubsza znane, ale częściej i chętniej czytam Magdę Ś. Wywołuje bowiem we mnie owa niewiasta stan ducha i samopoczucie, które niezwykle lubię - wrażenie wyższości intelektualnej mężczyzn nad kobietami. Ot, takie małe połechtanie mnie, jako męskiej, szowinistycznej świnki.
Treści artykułu streszczał nie będę, zacytuję jednak zdanie, które „podnieciło” mnie do niniejszych wynurzeń: „Czy w Polskich szkołach prowadzono kiedykolwiek z uczniami poważne dyskusje na temat arbitralnych decyzji ministerstwa w sprawach religii czy mundurków?”
Cóż mnie tak podnieca i inspiruje do przerwania sobotniego leniuchowania? Nie, to nie Pani Ś., to tylko jej poglądy oraz zapał w ich głoszeniu. I moja wiara, że nie zostaną nigdy w Polsce wcielone.
Modelowe społeczeństwo, gdzie wszelkie aspiracje i wolności jednostki, w tym młodzieży i dzieci (od którego roku życia?) są prawnie zagwarantowane to absurd i utopia. Cóż bowiem miałoby być przedmiotem tego swobodnego wyboru?
Ale zgódźmy się z założeniem, że państwo „opresyjne”, społeczeństwo „konserwatywne” i rodzina „tradycyjna”, nie mogą narzucić dziecku… No właśnie czego? Mundurka i katechezy w szkole? Religii i preferencji seksualnej w życiu?
Tylko tyle?Czy państwo i społeczeństwo winno ograniczać wolność dziecka do tak wąskiego wycinka zagadnień? A co z resztą?
Władek (lat 9) nie uczęszcza na katechezę, bo zafascynował się buddyzmem, Dorota (l. 13) na WF, bo nie znosi zapachu potu, a Tomek (l. 16) na chemię, bo dla niego zbyt trudna. Beata (l. 15) nie chodzi w mundurku, bo nie widać kolczyka w pępku, a Romek (l. 17) odkrył, że jest biseksualny po rozmowie z seksuologiem w szkole. Patrycja (l. 14) i Kamil (l. 16), wracają z klubu po 23.00, bo później nie jeżdżą tramwaje (a nie stać ich na taksówkę), zaś Marzena (l. 17) wyjeżdża pod namiot z Wojtkiem (l. 28), ale wezmą prezerwatywy.
Gdzie kończy się wolność, a zaczyna opresyjność otoczenia? Kto ma wyznaczać granicę między tym, co wolno, a czego nie wolno? Konstytucja? Specjalny urząd? Unijna dyrektywa? Magda Ś.?
Wiemy za to, kto nie powinien tego robić – rodzina. No, chyba że w ramach wolnej debaty, prezentacji różnych modeli i wariantów, z nieograniczoną możliwością wyboru opcji.
Czy bez oporów dopiszemy i zaakceptujemy, że „Mariusz (l. 16) pali trawkę, a Marysia (l. 19) zażywa amfę przed kolokwium”, gdy, tak przypadkiem, kilkuset „wybrańców narodu”, tak zadecyduje? Czy ustawa zakazująca trawki i amfy, to przypadkiem nie zbyt nachalne ograniczenie wolności dziecka?
Czy do lamusa odejść powinny takie pojęcia, jak „nie wypada”, „wstyd”, „norma”, „obowiązek”, „tradycja”?
Jak uczyć patriotyzmu, obowiązkowości czy choćby punktualności lub prawidłowego odżywiania się, jeżeli nie wolno dziecku nic narzucać? Przecież wszystko można podważać, negować, interpretować, negocjować.
Gdzie dowiedziono, że postawy Ślimaka, Siłaczki czy Ordona są pozytywne? Jak postawić pałę uczniowi, który ma odmienny pogląd? Po co jakiekolwiek lektury szkolne, wzorce osobowe, spotkania z kombatantami? Odrzućmy schemat, że przelewanie krwi za ojczyznę, pomoc niedołężnym, walka z apartheidem czy antysemityzmem, to postawy godne szacunku i promocji. Jeżeli to pozytywne postawy, to zapewne dzieci same do tego dojdą. A jeżeli dojdą do odmiennego wniosku – szacun.
Nie narzucajmy im swojej jedynie słusznej wizji świata. Nie ograniczajmy wolnej debaty i swobodnego wyboru światopoglądu. Nie krępujmy natury i wyboru zachowań. Nie pętajmy dekalogiem, nie głośmy prawd objawionych. Nie ideologizujmy, nie wpychajmy w wąskie ramy stereotypów.
Zostawmy dzieci w spokoju. Zostawmy samym sobie…
Były radny Sejmiku Województwa Mazowieckiego, autor kilku scenariuszy filmowych i kilkuset artykułów, miłośnik kina, teatru i ogrodów botanicznych.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
