Uczestniczyłem dziś w święceniach dwóch krakowskich biskupów pomocniczych – i czuję się tak, jakbym wrócił z fascynującej wyprawy do źródeł Kościoła. Po pierwsze bowiem, bardzo piękny (i odwołujący się do ewangelicznych fundamentów) jest rytuał biskupiej konsekracji; kto ciekaw, niech poczyta na przykład książkę Jana Pawła II „Wstańcie, chodźmy”. Po drugie, rzecz działa się w katedrze wawelskiej, w cieniu konfesji św. Stanisława, pośród grobów królewskich – i było trochę tak, jakby w czasie tej liturgii przemówiła tysiącletnia historia polskiego chrześcijaństwa. Po trzecie, tego samego dnia – 28 września – tyle że pół wieku wcześniej (w roku 1958) w tym samym miejscu analogiczne święcenia otrzymał ks. Karol Wojtyła. Stąd moje wzruszenie. I przedziwne doświadczenie płynącego czasu. Oto w końcu września 2011 roku poczułem się przez chwilę tak, jakbym był bezpośrednim świadkiem słów Jezusa, skierowanych do Piotra („Czy mnie kochasz?”), a jednocześnie tak, jak gdyby stali obok mnie biskup Stanisława ze Szczepanowa (XI stulecie) i biskup Karol z Wadowic (wiek XX).
To czysty przypadek, ale dziś właśnie zaczyna się żydowski Nowy Rok – święto Rosz Haszana. Pięknie pisał o czasie jeden z żydowskich mędrców, Szlomo Ibn Gabirol: „Słudzy czasu są w rzeczywistości niewolnikami, podczas gdy słudzy Wiekuistego są naprawdę wolnymi ludźmi”.
Tej wolności, jaką daje więź z Bogiem, życzę dwóm nowym biskupom: ks. Grzegorzowi Rysiowi i o. Damianowi Muskusowi OFM. Bądźcie naśladowcami świętych!
