Wartość aktywów zgromadzonych do dziś w PPK to aż 1,65 miliarda złotych, z czego 48 proc. stanowią wpłaty pracowników, 36 proc. dopłaty pracodawców, a 16 proc. wpłaty państwa. Kolejna wpłata powitalna wpłynie na rachunki oszczędzających w PPK jeszcze w lipcu i będzie to kwota 26 mln zł.
Na konferencji prasowej pod koniec lipca 2020 r. PFR SA i PFR Portal PPK przedstawili dane dotyczące aktualnej sytuacji gospodarczej, wartości środków w PPK, wysokości dopłat i dotychczasowych zyskach ─ a te są niemałe i mocno konkurencyjne w stosunku do pozostałych dostępnych na rynku instrumentów finansowych.
Jak się okazuje pandemia tylko chwilowo zachwiała wartością zgromadzonych środków, które zanotowały niewielkie spadki w lutym i marcu, by odrobić je z nawiązką w kolejnych miesiącach. Stopy zwrotu dla poszczególnych funduszy zdefiniowanej daty, w ramach których funkcjonują Pracownicze Plany Kapitałowe wynoszą dziś średnio 3,5 proc., przy czym dotyczy to bardzo wczesnej fazy procesu inwestycyjnego (pierwsze większe wpłaty pojawiły się dopiero w grudniu ub. roku).
Jak napisał na Twitterze prezes PFR SA Paweł Borys: „uczestnik PPK zyskał przeciętnie ponad 100 proc. w ostatnich 8 miesiącach”. Średnio obecny stan rachunku to ok. 1 834 zł, przy czym środki odłożone przez uczestnika to ok. 800 zł. Reszta jest wpłatą od państwa, pracodawcy i wypracowanym zyskiem. „Warto inwestować długoterminowo korzystając z dopłat pracodawcy i państwa” – podsumował prezes PFR SA.
Przypomnijmy: W 2019 r. weszła w życie ustawa o Pracowniczych Planach Kapitałowych (PPK), realizowana w ramach Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju. Uzgodnienie kluczowych założeń programu PPK to efekt wspólnej pracy: Rządu, Polskiego Funduszu Rozwoju, organizacji pracodawców i związków zawodowych. Podpisanie ustawy poprzedzone było wielomiesięcznymi szerokimi konsultacjami społecznymi, mającymi na celu uzgodnienie rozwiązań korzystnych dla wszystkich zaangażowanych stron. Wypracowana w duchu kompromisu ustawa weszła w życie 1 stycznia 2019 r. Aby zapewnić płynność wprowadzania zmian, jest ona wdrażana etapami – w zależności od wielkości przedsiębiorstwa zatrudniającego danego pracownika. Obejmuje ona stopniowo:
od 1 lipca 2019 r. – firmy zatrudniające co najmniej 250 osób zatrudnionych według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r.,
od 1 stycznia 2020 r. – firmy zatrudniające co najmniej 50 osób zatrudnionych według stanu na dzień 30 czerwca 2019 r.,
od 1 lipca 2020 r. – firmy zatrudniające co najmniej 20 osób zatrudnionych według stanu na dzień 31 grudnia 2019 r.,
od 1 stycznia 2021 r. – pozostałe podmioty oraz jednostki należące do sektora finansów publicznych niezależnie od tego, ile osób zatrudniają.
Pracownicze Plany Kapitałowe to dobrowolny, prywatny system długoterminowego oszczędzania, dostępny dla wszystkich osób zatrudnionych. Jest on tworzony nie przez samego pracownika, lecz wspólnie – przy jednoczesnym udziale pracodawców oraz państwa.
PPK zostały opracowane po to, aby: zwiększyć bezpieczeństwo finansowe Polaków, wpłynąć na rozwój gospodarki, przedsiębiorstw oraz miejsc pracy, a także pomnażać prywatne oszczędności emerytalne pracowników.
Ustawa o PPK tworzy nowe możliwości gromadzenia środków dla osób zatrudnionych. Poszerzenie systemu długoterminowego oszczędzania o to nowe rozwiązanie jest wzorowane na doświadczeniach wielu krajów, w których funkcjonują podobne programy pracownicze. Podczas prac nad ustawą o PPK wybrano z nich najlepsze praktyki i najefektywniejsze mechanizmy – po czym dostosowano je do polskich realiów. Tak jak w innych krajach rozwiniętych (od Niemiec, przez Wielką Brytanię i kraje skandynawskie, po Stany Zjednoczone, Kanadę i Nową Zelandię), tak i w Polsce ustawowy obowiązek tworzenia systemu PPK dla pracowników spoczywa na pracodawcy – przy wsparciu ze strony państwa.
Wpłaty na konto PPK pochodzą z trzech źródeł: od pracodawcy, pracownika i państwa.
Pracodawca i pracownik przekazują do PPK wpłaty podstawowe (obowiązkowe). Ponadto zarówno pracodawca, jak i pracownik mogą zadeklarować przekazywanie wpłat dodatkowych (dobrowolnych). Wysokość wpłat jest naliczana procentowo od wynagrodzenia pracownika.
Państwo będzie dodawać do tej puli określone kwoty – niezależne od wysokości dochodów pracownika. Oszczędzający przez co najmniej 3 miesiące otrzyma od państwa jednorazowo 250 zł wpłaty powitalnej. Następnie zaś co roku, po spełnieniu określonych warunków, będzie zasilać konto pracownika kwotą 240 zł.
Do PPK obowiązuje tzw. automatyczny zapis osób zatrudnionych w wieku od 18 do 54 lat (od 55. roku życia pracownik samodzielnie składa wniosek o przystąpienie do programu). Podmiot zatrudniający dokonuje wyboru instytucji finansowej zarządzającej PPK, która otwiera dla pracowników imienne rachunki, na których będą gromadzone oszczędności – prywatne rachunki PPK.
Każdy pracownik ma jednak możliwość rezygnacji z oszczędzania w PPK. Aby tego dokonać, powinien złożyć swojemu pracodawcy deklarację rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Złożenie deklaracji rezygnacji wiąże się dla pracownika z utratą takich korzyści, jak wpłaty pracodawcy czy dopłaty ze strony państwa.
Pracownik, który podejmie decyzję o oszczędzaniu w ramach PPK, po osiągnięciu 60. roku życia będzie mógł sam zdecydować, jak zamierza skorzystać ze zgromadzonych środków. Każdy wybierze wówczas jedno z rozwiązań, które będzie dopasowane do jego indywidualnych potrzeb: pracownik może dalej odkładać środki w PPK lub może skorzystać z domyślnej formy wypłaty (jednorazowo wypłacić 25 proc. środków, pozostałe środki wypłacać co miesiąc przez 10 lat; wypłata w tej formie będzie zwolniona z podatku od zysków kapitałowych i dzięki niej pracownik zyska dostęp do zgromadzonych przez siebie środków przez dłuższy okres przebywania na emeryturze – co przełoży się na jego bezpieczeństwo finansowe w dłuższym horyzoncie czasowym).
Komentarze