Festiwal dumy jednostkowej

W piątkowej „Rzeczpospolitej” przeczytać można artykuł Anny Nowackiej-Isaksson (Festiwal szwedzkiego grzechu) dotyczący trwającego właśnie w Sztokholmie festiwalu mniejszości seksualnych pod hasłem „Szwedzki grzech. Przekraczając granice” (nie daję linka, bo internetowa wersja, jaką znalazłem nie zawiera ważnego fragmentu, którego ten wpis będzie dotyczyć).

Festiwal oczywiście dotyczy sytuacji homo-, bi- i transseksualistów w Europie. Pozornie w takiej imprezie nie ma nic zaskakującego, jak na szwedzkie warunki oczywiście. Dyskutować się tam będzie m.in. o sytuacji mniejszości seksualnych w Polsce. Jeżeli ktoś się dziwi to warto przypomnieć, że już Magdalena Środa w tym kraju, a chyba nawet w tym samym mieście, zastanawiała się, jak się pozbyć największego utrapienia polskich kobiet, a więc Kościoła katolickiego.

Wśród stoisk prezentacyjnych na festiwalu znajdzie się m.in. stoisko Kościoła ewangelicko-luterańskiego. Kogoś to dziwi? Niepotrzebnie, ten Kościół jest „kościołem” już jedynie z nazwy, gdyż oddał się w całości pod wpływ mód politycznych i społecznych. A więc niby nie ma tam nic dziwnego. A może jednak coś jest?. Oto końcowy fragment artykułu:

Dziennikarzy, którzy chcą uczestniczyć w imprezie, obowiązują specjalne reguły. Na stronie internetowej Stockholm Pride organizatorzy przestrzegają przed pochopnym identyfikowaniem płci rozmówców. Ostrzegają, by w żadnym wypadku nie opisywać osób, z którymi się przeprowadza wywiad, jako „homoseksualista czy transwestyta, ani nawet jako mężczyzna czy kobieta, jeżeli dana osoba tak się explicite nie nazywa”. Złamanie reguł grozi utratą akredytacji.

- Jeżeli spotkasz mnie z moją przyjaciółką, nie oznacza to, że muszę być koniecznie lesbijką – przekonuje „Rzeczpospolitą” szefowa prasowa imprezy Anna Söderström. I dodaje: - Jestem biseksualna. Ważne jest, by dziennikarze nie przylepiali etykietek swoim rozmówcom, jakiego zaimka mają wobec nich używać.

Przynajmniej części Czytelnikom może się to wydać dziwne. W końcu przecież organizatorom chodzi o „równouprawnienie”, a więc każda orientacja powinna być równa, tyle samo warta. Nawet, jeżeli równouprawnienie mniejszości rozumieć nowocześnie, jako umniejszanie „przywilejów” obwinianej za wszelkie zło większości (a tak zapewne rozumie to 99% uczestników tej imprezy), to i tak organizatorzy nie powinni mieć z tym problemów, bo przedstawicieli większości tam raczej po prostu nie ma, więc co najwyżej człowiek zostanie wzięty za przedstawiciela innej, równie wspaniałej mniejszości. „Wspaniałej”, bo w przeciwieństwie do heteroseksualnej większości przedstawiciele mniejszości są ze swojej orientacji dumni, co podkreślają w nazwie prawie każdej imprezy masowej, którą organizują.

Ale tak naprawdę w tym też nie ma nic dziwnego. Postanowienie organizatorów imprezy jest bowiem jak najbardziej spójne z elementarnymi celami aktywistów mniejszości seksualnych, które zostają ukryte za oficjalnymi hasłami walki o równouprawnienie. Walczą oni bowiem nie o równość, lecz o swój własny, solipsystycznie pojmowany świat, w którym ich wyobrażenie o nim ma zatriumfować. Nie stanowią zatem żadnej spójnej społeczności, lecz jedynie zlepek narcystycznych jednostek. Jeżeli coś ich trzyma razem to jedynie niechęć do świata, w którym te ich wyobrażenia nie mogą przybrać dominującej roli (oczywiście w innym świecie też nie byłoby to możliwe, ze względu na to, że ich cele byłyby sprzeczne). I nie ma w tym nic dziwnego, bo wielu obserwatorów tego ruchu pisze o tym od dawna. Nie sądziłem jednak, że sami aktywiści gejowscy tak otwarcie to kiedyś przyznają…