Korwinizmu nie sposób traktować jako głębokiej i szczegółowej filozofii politycznej czy w pełni spójnej doktryny. Jest to raczej narzędzie praktyczne, uzasadniane teoretycznie o tyle, o ile jest to akurat potrzebne. Korwinizm jest osobliwym połączeniem co najmniej kilku elementów, nie zawsze zresztą dobrze do siebie pasujących. Korwin-Mikke nie tylko, że postuluje istnienie państwa (co jeszcze dałoby się podpiąć pod minarchizm), ale aprobuje też np. obowiązkowe przeszkolenia wojskowe dla młodzieży w wieku szkolnym, istnienie tajnych służb specjalnych, czy cenzurę propagandy lewicowej. Postuluje proste i surowe kary, co samo w sobie nie jest może niezgodne z szeroko pojętym libertarianizmem, pamiętajmy jednak, że w ideologii tej istnieją nurty, w których głosi się, że kary (więzienia, chłosty czy śmierci) w ogóle nie są adekwatnym zadośćuczynieniem, a cały system prawny powinien być oparty o materialne odszkodowania za naruszenie praw własności. Korwin-Mikke domaga się co prawda ograniczenia czasu obowiązywania patentów i praw autorskich, ale godzi się na ich istnienie – co dowodzi, że nie podchodzi do tematu z perspektywy praw własności, ale według kryteriów utylitarnych („mimo wszystko opłaca się nadać ten przywilej, choć nie na tak wielką skalę, jak ma to miejsce obecnie”). Osobistą cechą JKM jest upraszczanie i uogólnianie większości zjawisk – np. podczas jednego ze spotkań usłyszałem na początku, że „za Hitlera podatki były trzy razy niższe”, na końcu zaś, że „cztery razy”. Takiego bezrefleksyjnego rzucania liczbami, kwotami i obietnicami („załóżmy, że rządzi UPR, wzrost gospodarczy jest, powiedzmy, 9% rocznie”) jest w publicystyce JKM więcej. Jeszcze bardziej uwidacznia się to w wypowiedziach najbardziej radykalnych wyznawców Prezesa, zwłaszcza tych młodych. Można np. często usłyszeć z ich ust stwierdzenie, jakoby „kiedyś było normalnie, kapitalizm i wolny rynek, aż do Rewolucji Francuskiej, bo wtedy przyszli socjaliści i wymyślili te różne swoje podatki, ubezpieczenia i zasiłki”. Nie trzeba oczywiście dodawać, że w okresie ancien regime nie było bynajmniej „wolnorynkowego kapitalizmu”, ale ustrój feudalny, korporacyjny – oparty nie o wolność dla wszystkich, ale o system rozmaitych przywilejów, zobowiązań i danin, rozmaitych dla różnych grup społecznych.
JKM to takie duże dziecko.
