Lata 70-te ubiegłego wieku. W zagadkowych okolicznościach umiera twórca popularnego słuchowiska radiowego. Zadaniem napisania kolejnych odcinków tego słuchowiska obarczony zostaje jego protegowany, Gwidon Michałowicz. Gwidon z entuzjazmem, choć też ze strachem przyjmuje powierzone zadanie. Stara się dotrzeć do wszystkich aktorów i techników biorących udział w kręceniu kolejnych odcinków słuchowiska, żaden z nich jednak nie pamięta ich treści, a scenariusze giną w tajemniczych okolicznościach ( znane są tylko postaci i niektóre ich cechy). Gwidon zaczyna rozumieć, że śmierć jego mentora i scenariusz słuchowiska są ze sobą związane. Kiedy przenosi się w świat opisywany w słuchowisku, rozumie, iż działają nadprzyrodzone siły zła, które chcą narzucić akcję kolejnych odcinków i w ten sposób zmienić świat. Gwidon podejmuje beznadziejną z pozoru walkę ze złem. Z pomocą przychodzi mu rozpoznanie bohaterów historii w osobach z peerelowskiej nomenklatury. Nagle jasnym się staje, że pisząc nowy scenariusz, Gwidon zmienia historię.
Kreśląc „Doktora Styksa”, Marcin Wolski w znany nam sposób rozprawia się z czasami PRL-u, które to czasy uważa za okres panującego zła wcielonego. Obraz ten wynika zapewne z aktualnych sympatii politycznych tego skądinąd świetnego scenarzysty radiowego, którego ( o ironio) świetność i najlepsze utwory przypadły właśnie na lata PRL-u. Obraz ten jest kulawy- w powieści znajdujemy prywaciarza, który zadziwiająco często i swobodnie wyjeżdża za granicę, milicję, która przechodzi do porządku dziennego nad tajemniczym morderstwem pięknej dziewczyny, swobodę obyczajową właściwą pierwszym latom XXI wieku. Uważny czytelnik zaczyna się nawet zastanawiać, czy przez przypadek Marcin Wolski nie żył w jakimś innym PRL-u, innym niż znany większości z nas. Jeśli jednak przejdziemy do porządku dziennego nad tymi niedociągnięciami, będziemy mogli cieszyć się lekturą całkiem niezłego kryminału.
