Andras Petocz w książce „Obcy. Trzydzieści minut przed wybuchem wojny” kreuje ponadczasowy obraz dziecka w obliczu okropieństw wojny. Obcość uciekinierów w nowym środowisku, podległość władzy żołnierzy każdego szczebla, walka o schronienie i byt, szukanie dróg ucieczki, brak poczucia bezpieczeństwa… Wszystko to zdominowało książkę.
Ośmioletnia Anna znalazła wraz z matką schronienie na plebanii małego miasteczka. Dziewczynka wiedzie względnie spokojne życie, uważając na każdym kroku, by nie wspominać o śmierci ojca, by jak najmniej mówić o sobie, by nie podpaść żołnierzom. Matka z córką znajdują dodatkowo ochronę jednego z żołnierzy. Pozorne bezpieczeństwo przerywa tragedia - śmierć matki, po której dziewczynka zostaje sama, a do miasteczka przybywają nowi uciekinierzy. W końcu dochodzi do napadu na szkołę, dziewczynka już wie, że dalszy pobyt w miasteczku to igranie z losem. Opuszcza więc miasteczko – tytułowe trzydzieści minut przed wybuchem wojny.
Lektura tej książki jest przygnębiająca. Nie tyle sama fabuła jeży włos na głowie, ile beznamiętny sposób relacji - sposób właściwy dzieciom, które przeszły piekło. Ale paradoksalnie, właśnie przerażenie, jakiego doznaje tu czytelnik, świadczy chyba najlepiej o sile książki Petocza.
