Kartograficzne ujęcie zmian krajobrazu i osadnictwa w okolicach Warszawy od XVI do XXI wieku.
"...Aglomeracja miejska Warszawy u schyłku XVI w. nie stanowiła jednego ośrodka. „...Jej ośrodkiem były w tym czasie dwa miasta: Stara Warszawa, założona na przełomie XIII/ /XIV w., oraz o sto lat młodsze Nowe Miasto warszawskie. Jurysdykcji obu miast podlegały intensywnie zagospodarowane przedmieścia, rozwijające się wzdłuż głównych traktów i dróg narolnych.
Parcelacji przedmiejskiej uległa przede wszystkim część ról, stanowiących uposażenie gruntowe obu miast, oraz część folwarku starostwa warszawskiego. Przedmieścia północne i południowe, utworzone przy najważniejszym, starym trakcie, ciągnącym się z Czerska do Zakroczymia, osi osadniczej obu miast, już około 1530 r. doszły do granic wsi podmiejskich : Kałęczyna (Folwarki) i Solca od południa, Polkowa od północy. Natomiast od strony zachodniej zasięg przedmieść był znacznie mniejszy. Pozostawała za nimi strefa ról – miejskich i folwarcznych – nie objętych jeszcze procesem urbanizacyjnym. [...] Ciągnęły się one dalej, aż do granic wsi Wielkiej Woli. Od wschodu granicę warszawskiego zespołu miejskiego stanowiła Wisła. Stara Warszawa zyskała w użytkowanie łachy wiślane z największą z nich Kępą Solecką (Kawczą, Holenderską, późniejszą Saską)..."
Cyt. Szaniawska W., 1973, Warszawa [w:] Atlas Historyczny Polski. Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku
