Minimum słów, maksimum muzyki (10 płyt jazz)

Minimum słów, maksimum muzyki – tak kiedyś mówił Piotr Kaczkowski.

Więc ja też tak zrobię i w krótkich żołnierskich słowach podam kalejdoskop swoich fascynacji muzycznych tym razem stricte jazzowych.

10 najlepszych płyt - jazz (kolejność przypadkowa)

1)     Miles Davis – Kind Of Blue (1959) – kamień milowy muzyki jazzowej, pisanie o tej płycie zawsze będzie miałkie w porównaniu z muzyką na niej zawartą. Nie można nie znać tej płyty i nie można się nią zachwycić. Skończone arcydzieło.

2)     John Coltrane - Blue Train (1957) – we wszystkich encyklopediach jazzu na pewno na pierwszym miejscu znajdziecie "A Love Supreme" jako najwybitniejsze dzieło tego saksofonisty, ja jednak wolę tę hardbopową płytę z pięknymi kawałkami jak choćby „Moment’s Notice” lub „Lazy Bird”.

3)      Ornette Coleman – Sound Grammar (2006) – Pierwsza płyta inicjatora free jazzu po 10 lat milczenia i co tu dużo pisać jest to po prostu arcydzieło. Tym bardziej niesamowite, iż artysta ten ukończył już 76 lat, a wymiata jak za najlepszych czasów. Towarzyszy mu w kreacji tej niezwykłej muzyki (zagranej na żywo na koncercie w Niemczech) nieco dziwny skład złożony z dwóch basistów: Grega Cohena i Tony'ego Falangę oraz perkusisty Denardo Colemana. Ciekawostką jest fakt, iż obaj basiści grają zupełnie odmiennie: jeden gra smykiem, a drugi szarpie za struny. Słysząc aplauz widowni zupełnie się nie dziwię. Dla mnie to najważniejsza płyta ostatnich paru lat.

4)     Keith Jarrett – Standards Vol. 1 i 2 (1983) – to, że ten pianista zagrał na tych dwóch płytach standardy z perspektywy dnia dzisiejszego nie może budzić zdziwienia, a jednak wtedy Jarrett znany był z zupełnie innej i jakby tu powiedzieć bardziej progresywnej muzyki. Niemniej po prawie 30 latach od czasów jej nagrania muzyka ta się absolutnie nie zestarzała i nadal czuć tę trudno uchwytną magię. Dla mnie ta muzyka była wprowadzeniem w świat jazzu.

5)     Zbigniew Namysłowski – Winobranie (1973) – dlaczego Namysłowski i ta płyta to już obszernie napisałem w recenzji tej płyty

6)     Krzysztof Komeda – Astigmatic (1966) – największe osiągnięcie polskiego jazzu, nikt do tej pory tej płyty nie przebił. Po jej wysłuchaniu taka ocena płyty wydaje się jak najbardziej uzasadniona.

7)     Ella Fitzgerald & Louis Armstrong – Ella & Louis (1956) – te dwa nazwiska powinny wystarczyć za rekomendację. Sądzę, że nawet tych ludzi, na których alergicznie działa słowo „jazz” powinni być usatysfakcjonowani.

8)     Stan Getz & Jaoa Giberto – Getz/Gilberto (1964) – nie umieścić płyty na której znajduje się jeden z evergreenów wszechczasów - „The Girl From Ipanema” byłoby chyba przeoczeniem, tym bardziej, że ta płyta wraz z poprzedzającą ją „Jazz Samba” wykreowała modę na bossa novę. To również jest płyta, którą mogą posłuchać nawet najbardziej nieprzejednani wrogowie jazzu.

9)     Sun Ra – Space Is The Place (1972) - (1972) – Sun Ra to jeden z najbardziej kontrowersyjnych muzyków jazzowych. Niektórzy uważali go za geniusza, inni za błazna. Bez wątpienia cokolwiek by sadzić o jego scenicznym image’u i dziwacznych poglądach, to był on jednym z największych twórców bigbandowego free jazzu. Ta płyta to odlot, ale odlot strawny nawet dla mniej wyrobionych słuchaczy czego  nie można  powiedzieć o setkach innych jego płyt, które nagrał.

10)  Anthony Braxton – Creative Orchestra (Köln) (1978) – płyta awangardowa i nie powiem, żeby była przystępna dla słuchacza, ale jak przez nią przebrniecie i nie daj Bóg ją polubicie, to znaczy, że jesteście z jazzem na ty. Dla wymagających słuchaczy, ale naprawdę warto. Zwróćcie uwagę na taki początek ostatniego utworu na płycie. Brzmi to tak jakby grała jakaś prowincjonalna kapela strażacka. Bardzo fajne.