21 postulatów dla Polski. Rok temu, 3 listopada 2012 r., Lekarze z SP CSK przy ul. Banacha w Warszawie uratowali mi życie. Państwo polskie zainwestowało w leczenie mojej osoby ponad 200 tys. zł. To niesamowita historia, którą przedstawiłem tu. Pora zacząć spłacać dług wobec Matki Polski, która otuliła mnie, gdy leżałem nieprzytomny i opatrzyła rany. Państwo polskie nie zdradziło mnie! Bóg ma wobec ludzi swoje plany, nieprzeniknione dla człowieka – z jakiś powodów chciał żebym żył.
Postawiłem swoją rocznicę uczcić w następujący sposób. Wchodzę, a właściwie wracam, do polityki. Jutro jest też pogrzeb jednego z moich największych autorytetów politycznych: pierwszego niekomunistycznego premiera Tadeusza Mazowieckiego. To symboliczny moment.
TESTAMENT
Zasypać rów smoleński. To koncepcja polityczna nawiązująca do zasad życia wspólnotowego. W obliczu nadchodzących wyzwań, Polacy muszą być wspólnotą. Hasłem polskiej polityki powinno stać się motto, które sam kiedyś wymyśliłem: Łącz i rządź! Musimy przezwyciężyć podziały. Nauczyć się żyć razem.
Uchwalić nową Konstytucję na miarę XXII wieku. Ustawa zasadnicza musi pogodzić ludzi wierzących i niewierzących. Jedyne odwołania aksjologiczne zawarte w preambule powinny odnosić się do historii Polski (w imię historii i przyszłości Polski), człowieka, oraz wolności.
Odwołanie do Boga znajduję się między wierszami… W polskiej historii pełno jest Boga.
Wprowadzić ustrój prezydencki. Na czele rządu stoi prezydent wybierany w wyborach powszechnych przez ogół Narodu. Zastępuje go wiceprezydent. W skład rządu wchodzi 9 ministrów: minister racji stanu (MRS); minister bezpieczeństwa narodowego (MBN); minister gospodarki narodowej (MGN); minister administracji publicznej (MAP); minister kultury intelektualnej (MKI); minister kultury fizycznej (MKF); minister infrastruktury i innowacji (MIII); minister planowania demograficznego (MPD); minister społeczeństwa obywatelskiego (MSO).
Dodatkowo w skład rządu obligatoryjnie wchodzą wszyscy wojewodowie: minister-wojewoda centralny-mazowiecki; minister wojewoda środkowopolski (łódzki); minister-wojewoda śląski; minister-wojewoda małopolski; minister wojewoda galicyjski; minister-wojewoda wielkopolski; minister-wojewoda zachodni; minister-wojewoda pomorski; minister-wojewoda podlaski.
Wprowadzić zasadę jednokadencyjności. Najwyżsi funkcjonariusze państwa (prezydent, wiceprezydent, prokurator generalny) mogą pełnić swoje funkcje tylko przez jedną kadencję. Kadencja trwa 8 lat.
Współczesna demokracja rdzewieje, znalazła się w głębokim kryzysie. Głównie z powodu tabloidyzacji polityki, generującej politykierów a nie mężów stanu. Politycy stawiają na taktyki wizerunkowe, zaś nie na strategie reformatorskie, dynamizujące rozwój kraju.
Jednokadencyjność spowoduje, że politycy będą się starać przejść nie do następnej kadencji, lecz do historii. Zaczną myśleć o przyszłych pokoleniach.
Ujednolicić strukturę parlamentu. Jedynym ośrodkiem ustawodawczym jest Sejm, liczący 460 posłów, wybieranych w wyborach powszechnych, proporcjonalnych. Senat ulega likwidacji. Funkcję Senatu (kontrola uchwalanych przez Sejm aktów prawnych), przejmuje Trybunał Konstytucyjny. Zapewni to podniesienie jakości stanowionego prawa. Kadencja Sejmu trwa 5 lat.
Procedura impeachmentu. Silna władza wykonawcza prezydenta wymaga wzmocnienia pozycji kontrolnej oraz legislacyjnej po stronie parlamentu. Prawo musi przewidywać możliwość odwołania prezydenta w trakcie trwającej kadencji. W przypadku rażącego naruszenia Konstytucji lub prawa albo gorsząco nieobyczajnego zachowania, parlament może wszcząć wobec prezydenta procedurę impeachmentu większością 2/3 głosów.
O skuteczności procedury impeachmentu, czyli odwołaniu prezydenta, decyduje ostatecznie Naród w drodze ogólnokrajowego referendum. Do skuteczności referendum nie są wymagane progi frekwencyjne. Prezydent musi przekonać wyborców do swoich racji, obronić się za pomocą pozytywnej mobilizacji wyborczej.
Głęboka reforma systemu partyjnego. Demokratyzacja oraz decentralizacja partii politycznych. Zagwarantowanie prawem praktyki prawyborów wśród sympatyków danej partii, mających wyłonić kandydatów do wszystkich szczebli władzy centralnej a także samorządowej. Przeprowadzenie prawyborów staje się prawnym warunkiem rejestracji list wyborczych.
Upodmiotowienie struktur lokalnych partii politycznych. Implementacja zasady wielokrotnej osobowości prawnej – partii jako całości na poziomie krajowym oraz jednostek terenowych na poziomie lokalnym (gminnych, powiatowych, wojewódzkich). W ten sposób ogniwa lokalne mogłyby suwerennie decydować w sprawach właściwych terytorialnie do ich kompetencji, bez oglądania się na werdykt centrali.
Zagwarantowanie prawem reguły powszechnych wyborów wewnątrz partii politycznych na stanowiska przewodniczących struktur centralnych, wojewódzkim, powiatowych, gminnych, sołeckich a także zarządów, rad, i organów kontrolnych (np. komisji rewizyjnych) wszystkich szczebli.
Wzmocnienie jurysdykcji zewnętrznej. Poddanie rozstrzygania sporów występujących wewnątrz partii politycznych – sądom powszechnym, właściwym terytorialnie. Jest to tzw. klauzula antywodzowska (antydyktatorska). W ten sposób centralni partyjni liderzy (wodzowie) nie mogliby autorytarnie pozbywać się partyjnych oponentów, pod byle pretekstem (przykłady: Kaczyński-Ziobro; Miller-Kalisz; pseudodemokratyczne praktyki Tuska).
Zastosowanie prawa do podwójnego członkowstwa. Jedna osoba będzie mogła być członkami dwóch partii, np. Kongresu Nowej Prawicy i Platformy Obywatelskiej; albo Solidarnej Polski i Prawa i Sprawiedliwość; lub Partii Demokratycznej i Twojego Ruchu. Zwiększy to stabilność polskiego systemu partyjnego, wpłynie na trwałość partii politycznych, umożliwi przynależność jednocześnie do partii ideowej oraz masowej, zwiększy koncyliacyjność a także zdolność do zawierania koalicji politycznych po wyborach.
Wzmocni demokratyzację życia publicznego.
Wprowadzenie kwotowego systemu finansowania partii politycznych. Zasada odpisu równej dla wszystkich obywateli kwoty od nadpłaconego podatku dochodowego, zwracanego w ramach rozliczeń podatkowych.
Wskazanie ogólnego celu/priorytetu, na który mógłby być przeznaczany odpis, np.: marketing polityczny i reklama, działalność organizacyjno-administracyjna struktur terenowych; realizowanie badań naukowych; działalność instytutów oraz think tanków; prace programowe; podnoszenie kwalifikacji kadr; sondowanie opinii publicznej, itp.
Wskazanie beneficjenta, a więc miejsca w ramach konkretnej partii politycznej, do którego miałby trafić odpis, struktury: centralnej, wojewódzkiej, powiatowej, gminnej. Dopuszczalna jest dywersyfikacja (rozproszenie) odpisu.
Implementacja kwotowego modelu finansowania partii politycznych jest z punktu widzenia reform polskiego systemu partyjnego, krokiem kluczowym. Rozwiązanie to posiada kilka atutów:
Wzmocnienie mechanizmu kontroli społecznej – nie tylko w zakresie finansowym, ale również w wymiarze lojalności wobec prezentowanych wartości i postulatów programowych;
Upodmiotowienie wyborców pomiędzy okresami wyborów (jeżeli partie przejmujące władzę zaczną odgrywać „szopki”, już po upływie niecałego roku od momentu wyborów, zostaną boleśnie ukarane);
Wyrównanie szans partii parlamentarnych i nieparlamentarnych, ogólnopolskich oraz lokalnych;
Demokratyzacja a także decentralizacja procedur istniejących wewnątrz partii politycznych;
Dywersyfikacja celów oraz poziomów finansowania.
Daleko idąca reforma systemu wyborczego.
W wyborach parlamentarnych modyfikacja procedur wyborczych, w kierunku systemu wprost proporcjonalnego (naprawienie proporcjonalności) Ustrój prezydencki trywializuje niebezpieczeństwo rozdrobnienia politycznego – nie jest ono tak istotne jak w modelu parlamentarno-gabinetowym, co niezaprzeczalnie sprzyja demokracji i pluralizmowi. Poza tym, system wprost proporcjonalny musiałby dokonać absorpcji wielu zalet systemu jednomandatowego, ale w formule wprost proporcjonalnej. Nastąpiłoby połączenie najlepszych cech modelu proporcjonalnego i jednomandatowego, zrównanie waloru rozpoznawalności partii politycznych (szyldu partyjnego) oraz jakości kandydatów (podniesienie znaczenia czynnika personalnego). Namiastkę własnego projektu przedstawiłem na łamach Gazety Finansowej w publikacji pt. „Skruszyć mur dzielący wyborców od polityków”, ponad rok temu.
W wyborach samorządowych wszystkich szczebli, powinien funkcjonować system większościowy (niekoniecznie jednomandatowy, aczkolwiek jednomandatowość mogłaby się stać przeważającą wersją).
Wybory prezydenckie odbywałyby się wg modelu bezpośredniego, większościowego głosowania, identycznie jak obecnie.
Nowy podział terytorialny kraju i racjonalizacja administracji publicznej. Zniesienie dystansu pomiędzy poszczególnymi poziomami państwa. Redukcja ilości województw do 9 województw-regionów: centralne-mazowieckie; środkowopolskie-Łódzkie; śląskie (Dolny Śląsk i Górny Śląsk razem); małopolskie, galicyjskie (lubelskie i podkarpackie razem); podlaskie; pomorski; wielkopolskie; zachodnie (zachodnio-pomorskie i lubuskie razem).
Ujednolicenie struktur wojewódzkich. Utworzenie hybrydowego (komplementarnego) województwa, jako styku władzy centralnej oraz samorządowej. Wojewoda wybierany przez ogół mieszkańców regionalnego województwa, spośród trzech kandydatów wystawionych przez prezydenta.
Samorząd województwa jako organ uchwałodawczy wyłaniają rady gmin.
Likwidacji ulegają stanowiska marszałków województw oraz urzędy marszałkowskie.
Nowa reforma powiatowa. Ograniczenie ilości powiatów do nie więcej jednostek niż 100, optymalnie 60. Przeniesienie powiatów na poziom dawnych województw, istniejących przed reformą samorządową z 1999 r.
Utworzenie administracji publicznej rozproszonej (wojewódzkiej i powiatowej) jako struktury pomocniczej, działającej w ramach struktur powiatowych a także gminnych. Delegatury województw funkcjonujące na poziomie powiatów i gmin, a także komórki powiatów istniejące na szczeblu gmin. Realne przybliżenie władzy do ludzi.
Dodatkowym efektem nowego podziału terytorialnego kraju oraz racjonalizacji administracji publicznej, byłoby radykalne ograniczenie biurokracji a także ogromne oszczędności budżetowe państwa.
Doktryna tarczy i miecza. Dwuczłonowe siły zbrojne. Zintegrowany system obrony, złożony z dwóch rodzajów mobilności.
Armia profesjonalna. 300 tys. zawodowych, skoszarowanych żołnierzy, świetnie wyszkolonych i uzbrojonych od stup do głów; gotowych do obrony granic Polski o każdej porze dnia i nocy oraz w każdej sytuacji. W tym Mobilne Jednostki Specjalne (MJS), komandosi, zdolni do operacji o najwyższym stopniu trudności w różnych częściach świata.
Śpiące wojsko. Ochotnicza Służba Polsce (OSP), czyli przepozycjonowanie i rozszerzenie funkcji jednostek Ochotniczych Straży Pożarnych, do formuły organizacji paramilitarnej oraz antykryzysowej, na wzór Gwardii Narodowej w Stanach Zjednoczonych. Docelowo 2 mln żołnierzy ochotników, skoszarowanych we własnych domach. Regularnie szkolonych, odbywających zajęcia z zakresu samoobrony, strzelectwa, oraz wojskowości, i wyposażonych w nowoczesną broń. Tzw. pobór obywatelski, realizowany w miejscu zamieszkania.
W czasach pokoju Ochotnicza Służba Polsce (OSP) wykonuje programy antykryzysowe: zapobiega klęskom żywiołowym; prowadzi działania przeciwpowodziowe, polegające na monitoringu oraz zabezpieczeniu stanu wód; czuwa nad bezpieczeństwem publicznym a także przeciwpożarowym. Podnosi poziom własnych kadr; propaguje postawy patriotyczne, obywatelskie, i propaństwowe; edukuje młodzież.
Program pt. „Parszywa dwunastka”. Penitencjarna funkcja armii. Stworzenie Penitencjarnych Oddziałów Wojskowych (POW), złożonych z osób skazanych w postępowaniu karnym za przestępstwa mniejszej wagi. Projekt drugiej szansy na uczciwe życie, skierowany do ludzi młodych, którzy się zagubili. Budowanie szkół przetrwania. Docieranie charakterów. Ewentualne zaplecze profesjonalnej armii. Po co utrzymywać darmozjadów w więzieniach?!
Koncentracja oraz dywersyfikacja służb policyjnych. Fuzja CBŚ, CBA, ABW, Wydziałów Policji Gospodarczej, grup realizacyjnych, oddziałów antyterrorystycznych, itp. w celu stworzenia jednolitej, scentralizowanej struktury operacyjnej o nazwie Państwowa Agencja Śledcza (PAS), uformowanej terytorialnie na poziomie nowych powiatów (dawnych województw) oraz zadaniowo.
Wyodrębnienie struktur policji municypalnej ds. mniejszej wagi, na poziomie dotychczasowych (starych) powiatów (dawnych rejonów) i gmin, i podporządkowanie jednostkom samorządu terytorialnego.
Wprowadzenie funkcji naczelników (szeryfów) powiatowych oraz gminnych, pochodzących z powszechnych wyborów.
Likwidacja Straży Miejskiej.
Zmiana ustroju sądów powszechnych. Zwiększenie dystansu pomiędzy wymiarem sprawiedliwości a lokalnymi powiązaniami politycznymi, biznesowymi, oraz towarzyskimi. Likwidacja sądów rejonowych. Przeniesienie pierwszo-instancyjności na poziom sądów okręgowych (nowy powiat), natomiast drugo-instancyjności na poziom sądów apelacyjnych (wojewódzkich). Radykalne uproszczenie postępowań procesowych w sprawach mniejszej wagi. Wprowadzenie zasady oportunizmu ścigania karnego oraz praktyki postępowań negocjacyjnych (przed rozprawą główną oskarżenie, oskarżony, i sędziowie negocjują wyrok).
Wdrożenie instytucji sędziego śledczego, jako instancji kontrolującej proces gromadzenia dowodów.
Sięgnięcie po instytucję ławy przysięgłych.
Utworzenie stanowiska Sędziego Naczelnego, stojącego na czele Sądu Najwyższego i wybieranego wraz z pozostałymi członkami tej instytucji przez Krajowe Zgromadzenie Sędziów.
Całkowite, bezwzględne uniezależnienie prokuratury od polityków. Implementacja reguły wyboru prokuratora generalnego w głosowaniu powszechnym przez ogół obywateli, z grona prokuratorów zawodowych.
Mianowanie prokuratorów wojewódzkich (okręgowych) przez prokuratora generalnego.
Wybór prokuratorów powiatowych spośród prokuratorów zawodowych przez społeczność powiatu w głosowaniu powszechnych.
Wymóg bezwzględnej apartyjności prokuratorów, wykluczenie działalności partyjnej czy aktywnego zaangażowania politycznego w okresie pełnienia funkcji oraz wcześniej, w przeciągu całego życiorysu (to samo dotyczy sędziów).
Dwupoziomowa służba zdrowia. Prywatna w zakresie usług podstawowych, szeroko dostępnych, masowych – lekarzy pierwszego kontaktu i lekarzy rodzinnych. Odpłatność drobnych kwot za nieskomplikowane czynności lekarskie. System wspierany finansowaniem samorządów oraz preferencyjnymi kredytami, udzielanymi przez banki osobom o najniższych dochodach.
Refundowana przez państwo w zakresie usług specjalistycznych, o ponadprzeciętnym poziomie trudności.
Obok tego mogą istnieć prywatne formy leczenia specjalistycznego.
Systemem refundacji leków zostaną objęte jedynie osoby uzyskujące dochody poniżej średniej krajowej.
Reforma emerytalna. Przeniesienie obowiązku składkowego z pracodawców na pracowników. Wdrożenie programu „Każdy jest kowalem swojego losu”. Propagowanie nawyku oszczędzania.
Przy obecnych trendach demograficznych jest to jedyny skuteczny sposób na uratowanie finansów publicznych oraz godziwe zabezpieczenie starości, który nauczy ludzi oszczędnego życia oraz inwestowania.
Wprowadzenie jednolitego, prostego podatku liniowego . Obowiązywałaby jedna stawka podatkowa na poziomie 14 proc. a docelowo 12. Rozszerzenie obszaru podatkowego poprzez obniżenie wymiaru podatków oraz radykalne uproszczenie procedur fiskalnych.
Abolicja dla przestępców gospodarczych. Koncepcja wytartej tablicy albo, przy użyciu innego nazewnictwa, wyzerowanego licznika. Opcja zerowa. Nowa umowa społeczna państwa z przedsiębiorcami. Państwo umawia się z biznesem na następujących warunkach: wybaczamy wam grzechy, ale wy, w zamian za to, opuszczacie szarą strefę, i od tego momentu zaczynacie działać uczciwie, skrupulatnie odprowadzając podatki do fiskusa (wg systemu liniowego). Absorpcja szarej strefy.
Odbiurokratyzowanie i uelastycznienie działalności gospodarczej. Wprowadzenie internetowych procedur rejestracji firm. Obowiązki – rejestrowy i podatkowy – rodzą się dopiero po 6 miesiącach od faktycznego momentu rozpoczęcia działalności (na próbę). Pesel staje się NIP-em.
Uelastycznienie prawa pracy. Ułatwienie wygaszania oraz nawiązywania stosunków pracy. Obniżenie kosztów zatrudnienia. Traktowanie umów zlecenie i umów o dzieło, jako umów o pracę. Popularyzacja kontraktów jako formy regulującej stosunek pracy.
Deregulacja i dywersyfikacja gospodarki. Likwidacja różnego rodzaju monopoli, duopoli, zmów, powiązań klientelistycznych oraz korupcyjnych. Obniżenie cen poprzez deregulację i zwiększenie konkurencyjności. Daleko idące pogłębienie prywatyzacji obszaru gospodarczego. Zmniejszenie wpływu solidarności korporacyjnej na gospodarkę. Ułatwienie dostępu do zawodów.
Podniesienie i zróżnicowanie poziomu płacy minimalnej. Jednym z największy problemów w Polsce są niskie zarobki, przypominające, co do istoty, bardziej zasiłki socjalne niż wynagrodzenie za pracę. W skali Polski płaca minimalna powinna wynosić nie mniej niż 2 tys. zł i być ustalana w zależności od zamożności danego regionu oraz (ewentualnie) zysków osiąganych przez konkretne firmy.
Reforma systemu edukacji. Ścisłe powiązanie nauki z biznesem (nauka pracuje dla biznesu). Stopniowe przestawianie gospodarki na napęd innowacyjny. Powrót do ośmioklasowej szkoły podstawowej. Wprowadzenie dwóch torów kształcenia po ukończeniu szkoły podstawowej: trzyletniego gimnazjum ogólnokształcącego oraz dwuletnich warsztatów mistrzów zawodu (do tego mementu edukacja byłaby obowiązkowa); następnie stworzenie dwóch dróg uzupełniania wykształcenia średniego – ogólnokształcącego (gimnazjalnego) oraz zawodowego, poprzez kontynuację nauki w dwuletnich: liceach maturalnych albo technikach maturalnych.
Egzamin dojrzałości (matura) byłby prawdziwym testem selekcji, osiągalnym jedynie dla najlepszych.
Studia wyższe byłyby zjawiskiem elitarnym. „Masa ciągnie w dół”.
Wykształcenie jako jeden z najważniejszych instrumentów kształtowania polityki zatrudnienia i walki z bezrobociem. W tym kontekście, rozbudowanie szerokich form kształcenia zawodowego.
W dalszej perspektywie awans polskich uniwersytetów i akademii do czołówki najlepszych uczelni świata. Jesteśmy niesamowicie zdolnym narodem.
***
Dlaczego Kurier z Munster, skoro pochodzę z Białkowa Kościelnego, mojej pięknej rodzinnej wioski (gmina Kościelec, powiat kolski, woj. Wielkopolskie) a obecnie, od kilku lat, mieszkam na stałe w Warszawie i tu znakomicie się czuję? Wiele osób mnie o to pyta.
Kiedy tworzyłem tego bloga nazwa odnosiła się do ówczesnego miejsca zamieszkania. Przez dwa lata przebywałem w Niemczech, w Münster, w Nadrenii Północnej Westfalii.
Ale nazwa bloga jest wieloznaczna i w istocie odnosi się do czegoś głębszego. Dawniej Münster nazywało się z języka łacińskiego Monastyr, co z kolei oznacza klasztor, katedra.
Kurier z Munster ma być jak klasztor i katedra.
