Kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego wywołuje raz kolejny te same, skrajnie odmienne emocje. Mając na uwadze aktualne antagonizmy społeczne kanwą, których jest wyłącznie ideologia a merytoryczność jest spychana na margines, nie można się dziwić czy bulwersować różnorakiej ocenie polskiej historii najnowszej.
Odpowiedzi na pytania: co by było gdyby… pozostawiam historykom i pasjonatom historii z umiejętnościami profetycznymi. Nasza historia to continuum faktów i interpretacji tych faktów. Interpretujemy jest przez prawo, rację stanu, ideologie, logikę, etykę, moralność itd. Te same wykładnie stosujemy w odniesieniu do aktualnych wydarzeń politycznych. Jedni twierdzą, iż Jaruzelski to zdrajca, a inni że bohater. I jedni i drudzy mają do tego prawo. Niechaj się spierają jak chcą, niechaj jedni i drudzy wykrzyczą swe racje, niechaj je wyśpiewają. Nic powiadam, nic z tego nie wyniknie.
Jutro 14 XII. Trzeba wstać, umyć się, iść po bułki, włączyć radio, zjeść śniadanie, zawieść córkę do przedszkola, pojechać do pracy, kupić choinkę, powtórzyć z Gwiazdą angielski, ubrać choinkę, zjeść wspólną kolację, poczytać, sprawdzić pocztę i spokojnie iść spać. Nie jest to plan dnia bohatera narodowego, nie jest to plan zbyt napięty jak na statystycznego męża i ojca. Nie zmienię świata, nie stworzę nowej ideologii. Będę codziennie wstawał, pracował, robił rzeczy które lubię dopóki będę mógł. W 1981 roku taki plan 14 XII był dla wielu niewykonalny. Mimo, iż wielu to pamięta, a inni się o tym uczą, wielu nie docenia tego co ma, wie tylko, iż ma za mało.
Rzeczywistość nigdy nie będzie satysfakcjonowała nas w pełni, zawsze będziemy czegoś pragnęli i to jest naturalne. Mam jednak wrażenie, iż wszelkie nasze osobiste i zbiorowe niepowodzenia powodowane są bądź determinowane przez działania i zaniechania innych. To jest największy sukces komunistów i największa zbrodnia na umysłach Polaków.
Stan wojenny był złem, komunizm jest złem. Pamięć o tych wydarzeniach jest bardzo ważna. Teraz jednak jest teraz. Historii nikt z nas nie zmieni, nie cofnie czasu. Za 50 lat stan wojenny nie będzie zajmował więcej niż jednej strony w podręcznikach do historii. Proszę zapytajcie licealistów jak emocjonalnie odnoszą się do zamachu majowego, ilu zginęło ludzi i czy Piłsudzki słusznie zrobił? Zdziwicie się państwo, bardzo się zdziwicie.
Nie ignoruję znaczenia tamtych wydarzeń, ale nie można wszystkiego tłumaczyć historią, zwalniając samych siebie z odpowiedzialności za los naszych dzieci i tego państwa.
Pozdrawiam
Inne tematy w dziale Polityka
