Prawdopodobne skutki pandemii to m.in. wzrost na niespotykaną skalę liczby osób, które bez zapewnienie im dostępu do różnych form oparcia organizowanego, finansowanego i udzielanego w ramach różnych wspólnot, w tym w ramach samorządu terytorialnego czeznąć będą, w tym czeznąć będzie wielu z nas.
Fundamentalnym założeniem każdego racjonalnego modelu pomocy społecznej powinno być założenie, że bez zapewnienia osobom znajdującym się w ekstremalnie trudnej sytuacji życiowej wsparcia w formie „koła ratunkowego”, a może nawet „tratwy ratunkowej” (np. w postaci minimexu) umożliwiających przeżycie i wyjście z sytuacji, w której zagrożone jest życie i zdrowie osoby, zrujnowane jej poczucie bezpieczeństwa - nie będzie skutecznego wspierania ich wysiłków na drodze ku samodzielności i wolności w formie działań profilaktycznych i uwalniających ich ekspresję. Jednak bez zwiększenia zainteresowania i poparcia ludzi dla poprawy kondycji pomocy społecznej, żadne założenia nie mają sensu, także dlatego, iż ludzie nie zakładają dla siebie najgorszego i bardziej zajmują ich bardziej ekscytujące niż pomoc społeczna tematy. Moją uwagę ostatnio skupiło doniesienie (nie wiem czy oparte na faktach, czy na informacji „medialnej”) o życzeniach. o ostrzeżeniach Watykanu:
„Przedstawiciel Watykanu ostrzega przed lock downem (zakazem wyjścia) dla kościołów”
Rodzi się pytanie - przy jakiej liczbie zgonów np. w ciągu tygodnia na 10 000 osób w określonej gminie Watykan zgodzi się na to, by wprowadzono zakaz przychodzenia do kościołów zlokalizowanych w gminie?
