Do Pani Renaty Rudeckiej Kalinowskiej

"    Patrzę, czytam, słucham – i wiem, że żyję we wspaniałym kraju, w Polsce marzeniu milionów. I kiedy widzę te tańce „żywych trupów” przeszłości PRL, bez względu na ich wiek, przemieszczające się pięknymi ulicami, po równych chodnikach, pośród dobrych i drogich samochodów zaparkowanych na poboczach, między zadbanymi kamienicami o ogromnych witrynach bogatych w towary sklepów -  zabezpieczanych przez służby policyjne, by nikt im w tym ich cieszeniu się wolnością nie przeszkodził – odczuwam radość. "

  i

" ... zabawni w wytartych paletkach i koślawych butach, albo w kapturach i szalach zasłaniających młode i głupie twarze, zbrojni w agresję – cieszą się wolnością zanim wrócą do swojej wieczornej cienkiej herbatki i chlebusia z margaryną, zapomniani i odrzuceni przez własne dzieci; lub do blokowisk, do swoich kątów „w małym pokoju”, zapitych tatusiów, sponiewieranych matek i zaniedbanego młodszego rodzeństwa. "

 

Chcialbym Pania zapytac , czy Pani czyta i adiustuje wlasne teksty?

Jesli tak to jakie ma Pani odczucia?

  Bo ja sie wstydze. Wstydze sie za Pania !