O laptopistach i pociągach służbowych

Artur Bazak mówił mi kiedyś, że kiedy dojeżdżał w poniedziałkowe ranki z Krakowa do Warszawy, w wagonie "po prostu las laptopów". Wkraczał w towarzystwo urzędników i przedsiębiorców, i to go utwierdzało w przekonaniu, że jedzie do stolicy. Tak sobie myślałam, siedząc wczoraj rano w jednym EIC na dworcu głównym. W wagonie, jak weszłam, siedział jeden szczurek w garniturze. Zaoferował mi pomoc w szukaniu miejsca, ale odruchowo zdzieliłam go uwagą jak mieczem, że sobie poradzę (drugi raz nie popełnię błędu, bo szczurek był całkiem do rzeczy). Kiedy podniosłam się z fotela już w okolicach Dworca Centralnego, przed oczami wyrosło mi stado czarno ubranych panów pod krawatem, z torbami w ręku. Laptopiści. Bardziej byli interesujący niż ciamciaramcia w sweterku w serek i wytartych dżinsach. Chyba nie żałuję aż tak wycieczki do Warszawy, choć tym razem dysponowałam tylko czasem kilku godzin (ale dobrze, że w ogóle dysponowałam). Dzięki temu dawno niewidziana koleżanka została usatysfakcjonowana rozmową, a mnie przyszedł pomysł na jakiś artykuł.

 

Z Dworca Centralnego pragnęłam dostać się w Aleje Ujazdowskie, gdzie też się umówiłyśmy. Ale nikt nie wiedział, gdzie są te cholerne Aleje. Ja też nie kojarzyłam. Nazwa ta kojarzy mi się z II wojną, jak cała Warszawa, ale to zasługa lektur, nie moja. Mogłam wziąć mapę, ale ostatnio jestem tak zmęczona, że nawet nie chce mi się siedzieć nad mapą. - Uuuu, daleko...! - powiedziała jedna starowinka i wydelegowała mnie do przystanku autobusu 107 przy Marszałkowskiej. Tj. okazało się, że obecnie to on już tamtędy nie jeździ. Policjant pod dworcem też "nietutejszy" i nie wiedział. Ponieważ na następnym przystanku też nikt nie wiedział, czym najlepiej podjechać, przeszłam kolejny przystanek, i następny, i skrzyżowanie. Dobrą wskazówkę dostałam, jak już faktycznie byłam 5 minut od Ujazdowskich. Dolazłam w pięknym stylu, narzekając, że "wielki dystans" nadawał się od początku na półgodzinny najwyżej spacer. Spotkałyśmy się, pogadały, połaziły, bo pogoda była ładna - dowiedziałam się przy okazji, że rozległe i zielone to niekoniecznie Łazienki. Koleżanka usłyszała na pożegnanie, że do Warszawy z Wrocka najszybciej jedzie się przez Poznań lub Katowice. W odpowiedzi stuknęła się w głowę i tak się rozstałyśmy. Ona poleciała di redakcji, a ja zrobiłam sobie przyjemny spacer z powrotem na Centralny, z przerwą na obiad w Złotej Kurce.

 

Znalazłam kasy biletowe. Jak spojrzałam, tak zmartwiałam: takie kolejki widziałam ostatnio, będąc w wieku kolonijnym. Bilet dostałam, ale bez rezerwacji, bo ponoć nie było już miejsc. Pospiesznymi, bez rezerwacji, nie ma co jeździć, bo PKP wsadza je o takiej porze, że nikomu nie pasuje tańszy pociąg.  EIC jedzie poza tym 5.30, a pośpieszny ponad 6 godzin. To ja już wolę paść ofiarą "marketingu"i i dopłacić.
 

Siedziałam potem na peronie III i zainteresowaniem obserwowałam frekwencję i obłożenie pociągów. Tunel, ciemność, zapach jakichś spalin, klaustrofobia. Co za dworzec, o rany! - Torem przejedzie pociąg służbowy. Prosimy zachować ostrożność - powiedziała spikerka dźwięcznym głosem. Sądziłam, że będzie to wagon osobowy z remontową doczepką. Ale z tunelu wyłonił się skład złożony z puściuteńkich 4 wagonów, a w piątym siedział jeden konduktor i pisał coś pilnie na komórce. SŁUŻBOWY - obwieszczały kolejne wyświetlacze. Tłum na peronie rósł i oczekiwałam nadejścia choćby osobowego do Łodzi. - Torem przejedzie pociąg służbowy. Prosimy zachować ostrożność. Przed naszymi oczami przesunął się kolejny sznur wagonów, tym razem jednak pociąg widmo, bo nawet bez konduktora w środku. Kiedy tym samym torem przejeżdżał trzeci "pociąg służbowy", słychać było szmer komentarzy. Warszawscy kolejarze widocznie tak zamiast taksówką.