Słońce jest naturalnym źródłem ciepła i światła dla naszej planety. Bez naszego słońca Ziemia byłaby zimną martwą planetą dryfującą w kosmosie. Ale Słońce nie jest stałe. Zmienia się i te subtelne zmiany wpływają na klimat i pogodę Ziemi.
Ten wpływ Słońca na to co dzieje się na Ziemi nazywane jest pogodą kosmiczną.
Pogoda kosmiczna – ogół zjawisk obserwowanych na Słońcu i w obszarze wnętrza ziemskiej magnetosfery (do 50000 km od Ziemi), wykazujących pewne analogie do pogody w atmosferze ziemskiej, spowodowanych zmianami intensywności wiatru słonecznego.
Zmienność pogody kosmicznej wiąże się z cyklami aktywności słonecznej, które trwają około 11 lat, podczas których następuje przebiegunowanie Słońca w punkcie szczytowym aktywności i wyznaczającym połowę cyklu słonecznego.
Podczas następnego 11-to letniego cyklu, bieguny magnetyczne Słońca powracają do punktu wyjściowego, czyli pełny cykl słonecznej aktywności trwa około 22 lata.
Od połowy XVIII wieku trwają obserwacje ilości pojawiających plam na Słońcu, które są rejestrowane i na podstawie ilości tych plam w czasie cyklu słonecznego określa się poziom aktywności oraz minima i maksima tej aktywności Słońca.
Wiedzę na temat cykli aktywności słonecznej sprzed okresu bezpośredniej obserwacji, naukowcy czerpią na podstawie zawartości izotopu węgla ¹⁴C(używanego do datowania radiowęglowego) odczytywanych z rdzeni lodowych(rekordowy rdzeń lodowy EPICA z Antarktydy, o długości 3 kilometrów, sięga blisko 800 tysięcy lat wstecz).
Od tego, czy w danym okresie czasu, aktywność słoneczna charakteryzują głębokie minima czy maksima tej aktywności, zależy kształtowanie się pogody na Ziemi.
Szczególnie niekorzystne zjawiska atmosferyczne towarzyszyły i towarzyszą długotrwałym i głębokim minimom aktywności słonecznych.
Te niekorzystne zjawiska to występowanie naprzemiennie bardzo mroźnych zim i upałów w okresie letnim, co w konsekwencji prowadzi do powodzi wiosennych, ulewnych deszczów w różnych regionach świata, susz i wielkich pożarów w innych.
Okresy długotrwałych i głębokich minimów cykli aktywności słonecznych, to okresy zwiększonego natężenia jonizującego promieniowania kosmicznego, które niekorzystnie wpływa na stan zdrowotności i odporność ludzkich populacji na patogeny(wirusy, bakterie), jednocześnie sprzyjając szybszym ich mutacjom, co sprzyja pojawianiu się ich groźniejszym wersjom, wywołującym epidemie i pandemie.
W 1989 roku niemiecki naukowiec Theodor Landscheidt prognozował wystąpienie głębokiego minimum aktywności słonecznej w latach 2000- 2060(Minimum Landscheidta) z jego apogeum około 2030 roku i takie zjawisko postępuje a w związku z nim występowały i występują niekorzystne zjawiska pogodowe i pandemie podczas 23, 24 i obecnie trwającego od listopada 2019 roku, 25 cyklu:
- epidemia SARS 2002-2003
- epidemia ptasiej grypy 2003-2006
- pandemia świńskiej grypy 2009-2010
- epidemia Eboli 2013-2016
- pandemia COVID-19 2019- ?????
Zgodnie z prognozą Landscheidta, kumulacja niekorzystnych zjawisk pogodowych i w zakresie zdrowia ludzkich populacji ma nastąpić w apogeum tego minimum, czyli od 2028 do 2030 roku.
Ośrodki naukowe współpracujące z instytucjami organizującymi załogowe loty kosmiczne uważają, że ta trwająca pogoda kosmiczna, spowoduje przesunięcie organizacji długotrwałych załogowych lotów kosmicznych na Marsa(z powodu zwiększonego natężenia jonizującego promieniowania kosmicznego, załoga mogłaby nie przeżyć tego lotu) na czas kiedy będzie trwało długotrwałe i wysokie maksimum cykli aktywności słonecznych.
Naukowcy prognozują, że minimum obecnego 25 cyklu aktywności słonecznej, zapowiada się na głębsze od tego sprzed 100 laty i porównywalne z tym sprzed 200 laty, podczas Minimum Daltona w latach 1790-1830.
W apogeum tego Minimum Daltona występowały bardzo niekorzystne zjawiska pogodowe, z których najgłośniejsze to wyjątkowo mroźna zima z 1812/1813 roku, podczas wyprawy Napoleona na Rosję.
Opis tych niekorzystnych zjawisk pogodowych w okresie apogeum Minimum Daltona:
https://wattsupwiththat.com/2018/02/09/forecast-for-solar-cycle-25/
