— Bardzo proszę, żeby pani takiego mentorskiego tonu nie stosowała, bo nawet to nie jest stosowne jako kobiecie — tak się zwrócił szef Komisji Finansów Publicznych do posłanki, która się ośmielała zwracać uwagę na oczywiste błędy merytoryczne w wypowiedziach zwolenników obecnego sposobu wspomagania wzrostu gospodarczego.
Znowu się jawi kompromitujący stereotyp, który jedynie słuszni ideolodzy stosują w propagandzie, ale w jednoznacznych sytuacjach powinni go unikać, jeżeli chcą uchodzić za ludzi “z jak by wyższej półki”, jak to sugeruje Prezes.
Chyba że rzecz jest wynikiem stresu. Wtedy jasne się wydają zaburzenia poznawcze, nader często demonstrowane przez liderów dobrej zmiany. Wszak tam myślenie zero-jedynkowe święci triumfy, tam się wyolbrzymia problemy, koncentruje uwagę na nieistotnych drobiazgach, uogólnia je, szuka związków, gdzie ich nie ma.
Z racji więc funkcji szefa komisji finansów musi stresować ich sytuacja. Trudno bowiem sobie wyobrazić, że posłem na Sejm zostaje mizogin. Przecież nijak by nie mógł pozyskać poparcia kobiet. Stres by też tłumaczył jego niezbyt składny język.
Chyba że finanse nie powodują bólu głowy ich kreatorów. Wtedy oczywiste się staje, że wracamy do czasu, kiedy na sesję ONZ o sprawach kobiet Polska delegowała ...mężczyznę, który głosował dokładnie tak samo jak muzułmanki.
Ów delegat się również uważał za neokeynesistę. To by wiele wyjaśniało. Bardzo wiele.
Bardzo.
