Prochy

Prochy

Odcinek 55 - Staszek! Staszek!.. Dąbrowa!, gdzie cię pochowali?

Stary „Wiarus”, zwany również przez meneli „chujowym majorem” albo ironicznie: panem "pałkownikiem”, bo gdzieś słyszeli… widzieli go w jakimś pseudo mundurze, starej drelichowej bluzie i akowskiej furażerce z malutką biało-czerwoną wypustką… jak go koledzy wlekli na jakąś akowską uroczystośc...poświęcenia jakiegoś kawałka muru, w który Niemcy wyrżnęli granatem, albo dwie cegły gdzie, leżeli jacyś z rozprutymi kiszkami i wołali o dobicie... albo gwałcone zakonnice... o mało z wściekłości nie rzucił się w wodę.

Nie zrobił tego tylko dlatego, że był zbyt dobrym pływakiem żeby utonąć. ”Więc po co się męczyć, robiąc z siebie wariata w zimnej wodzie?”

Pomimo swych sześćdziesięciu paru lat wcale nie czuł się stary. Wprost przeciwnie, czuł więcej wigoru od niejednego trzydziestolatka.

- Nie mam prawa się skarżyć – myślał o sobie mściwie - Skoro się powiedziało: "Zgadzam się na przyjęcie roli starszego podchujaszczego w komunistycznym społeczeństwie", to trzeba pokornie "bykowi jaja huśtać, kiedy każą"! Trzeba się dać zastrzelić udając zająca, skoro panom myśliwym już nie potrzeba naganiaczy. Trzeba milczeć i słuchać, ponieważ to nie ja rządzę w tej rakarni, to nie ja robię za głównego hycla, nie ja decyduję o kolejności gryzienia. I nie mam innego wyjścia, jak tylko zaakceptować ten wilczy porządek, ponieważ straciłem moralne prawo do protestu. Straciłem - gdyż zaakceptowałem oszukańcze reguły gry, wiedziałem, a przynajmniej powinienem się spodziewać, co mnie czeka!

"Dlatego panie naczelny redaktorze, proszę mnie wyrzucić, skoro taka wola, żeby przyjąć na moje miejsce, jakiegoś bardziej sprawnego pomocnika zbrodni" - tak powiedział do szefa gazety, kiedy otrzymał zwolnienie z powodu kompresji etatów, a Związek Zawodowy "Solidarność" nie chciał się zająć jego sprawą. Był bowiem przykry zarówno dla byłych komuchów jak i nowych panów z gdańskiej, styropianowej ferajny.

Przypominajac sobie stare "dobre czasy", partyzancko-ubowskie czasy, w których za Powstanie siedzial w mamrze i brał po mordzie. I cieszyła go ta bolesna zapłata, że jest kimś docenionym, kochanym i ważnym.

Sam nie wiedząc kiedy, zaczął „pisać”:

Od Chmielnej znów łojowe słychać dźwięki…

aż przystanął na chwilę, tak go to… Jakiego słowa użyc? Istotna decyzja moralna!

„łojowe…”, „juchtowe…”, ziołowe…”?

Chcielibyście… uśmichnął się pod nosem, na myśl o oburzeniach kołtuńskiego czytelnika… ale nic z tego! Będzie: „chujowe”!

Między ustami a brzegiem pucharu

Pełnym bimbru, chujowe słychać dźwięki

Kurwa! – zamiast się zdrzemnąć od tego koszmaru

Znów nas czekają pierdolone męki

Choć już nie ma tu Józka z dawnej naszej paczki

Co miał opinię najlepszego jebca

Wciąż mi się zdaje, że z nim poluję na kaczki

Na widok dzioba pancernego źrebca

Gdy się "moździrze", z Chmielnej, rozszczekały

Tom zapomniał, że miałem iść dzisiaj do praczki

Wyjąc jak ranne "zwirze", które zostawiały

Po sobie krwawe miazgi, podobne do sraczki

Spadając na nas niczym czarne krupy

Miotały nami, za każdym wybuchem

Wyrzucając spod ziemi zakopane trupy

Aż mi się odechciało jej kudłatej dupy

Której dać chciałem prezent, stare wykałaczki

Sztylpy, już raz jej dałem, z niemieckiego strzelca

Ona dała mi zamian, swe ciepłe okraczki

Ale nic więcej nie chcę, od tego rudzielca

Rozwścieczony redaktor Trąbka, znany ze swej krewkości i śmiały wobec Michała - prawie jak wobec członka rodziny, śmiałością, jaką daje zażyłość zadzierzgnięta podczas długoletniej współpracy i wspólnej partyzanckiej przeszłości - uniesiony oburzeniem chwycił go za klapy i teatralnym gestem wyrzucił za drzwi, na oczach całego zespołu i tłumu interesantów, którzy przyszli żebrać o prasową interwencję w różnych urzędach warszawki.

Kiedy doszło do tego osławionego „wyrzucania”, Michał dostrzegł w jego doktorskim oku ogniki kabotyńskiego rozbawienia. Pomyślał, że właściwie o to chodzi im obu. Żeby na koniec zrobić jakąś zgrywę.

Bo to wszystko nie jest warte funta kłaków. Po wielu latach bezpłodnej szarpaniny, obaj rozumieli dobrze, że to wszystko nie warte złamanego szeląga i chyba robione dla picu... Dla picu ta cała druga wojna światowa, ta poniewierka dla uciechy sadystycznego Boga, to mordowanie Żydów, to całe Powstanie Warszawskie, a… a potem… potem… procesy szesnastu, polski papież, kłamstwo o duchu świętym na Placu Zwycięstwa, „Solidarność”, kłamstwo o Popiełuszcze… o Wałęsie… i całe to gówno… to wszystko, co każe codziennie wstawać chłopu do roboty, a babie gotować dla niego starą kość w krupniku.