Jak powszechnie wiadomo, Rozejm i Traktat Andruszowski gwarantowały istnienie kondominium polsko-moskiewskiego na Zaporożu (obszar po obu stronach porochów dnieprowych w kierunku południowym). Tymczasem po podpisaniu pokoju belgradzkiego w roku 1739, gdy Rosja i (ustępująca ponownie część terenu Zaporoża) Turcja wyznaczyły komisarzy do delimitacji granic, nie zdecydowano się nawet o tym powiadomić Rzeczypospolitej i wezwać jej komisarzy do udziału w całym przedsięwzięciu, jesli juz nie dla zwrotu polskiej części Zaporoża, to przynajmniej celem zabezpieczenia tymczasowych własnych granic.
Król Sas August IIIi samoistnie zatem wyznaczył ze strony polskiej na komisarza granicznego instygatora królewskiego Boeme, i zawiadomił o tym akcie rezydującego w Warszawie posła moskiewskiego. Pomimo tej formalnej notyfikacji, komisarze moskiewscy nie zwrócili na nią najmneijszej uwagi, i rozpoczęli rozgraniczenie ze stroną turecką. Na skutek tego "zabrali niemało mil czwrobocznych kraju polskiego, jak to stwierdził [instygator królewski/ instigator regni] Boene gdy zjechał (w maju roku 1740) na miejsce". Wnioski o zwrot polskiego terytorium, jakie wnosił w Petersburgu poseł króla i Rzreczypospolitej Ogiński nie spowodowały zwrotu zagadniętych ziem. Co więcej, strona moskiewska nie tylko nie respektowała pokoju andruszowskiego, nie tylko dokonała zaboru polskiego Zaporoża i części prawobrzeżnej Ukrainy, ale i przy nowej -samowolnie ustanowionej - granicy z Polską rozlokował moskiewskie osadnictwo wojskowe (zakres tego osadnictwa pokazuje mapa z roku 1752). Było to kolonie wojskowe huzarów, Chorwatów (pandours- to jednostki chorawckie w armii austriackiej, i samych kozaków, ale nie zaporoskich). głównym miastem pobudowanym przez Moskwę na polskim terytorium zaraz po jego zajęciu był tzw. Archangielsk południowy.
I tak oto do licznych zaborów moskiewskich należy doliczyć i zabór z roku 1740
