Henryk K. Henryk K.
577
BLOG

Nieszczególna Teoria Względności.

Henryk K. Henryk K. Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 17

22.11.2020

                                                                 Spis treści.
       1. Wstęp.
        2. Postulaty STW.
        3. Teza.
        4. Opis metody dowodzenia.
        5. Doświadczenie z karabinem.
        6. Doświadczenie z laserem.
        7. Rozważanie zgodne z obowiązującą STW.
        8. Doświadczenie zgodne z postulatami STW.
        9. Cechy światła zgodne z rzeczywistością.
      10. Wnioski.
 
                                                                           1. Wstęp.
 
     W dniu 15.08.2020 roku  zaprezentowałem opracowanie   ,, Radary dopplerowskie wykluczają Wszechświat ‘’ .
Odniosłem się w nim do praw fizyki jakie obowiązywałyby na Ziemi, gdyby fale elektromagnetyczne podlegały drugiemu postulatowi Szczególnej Teorii Względności Alberta Einsteina.
W takiej sytuacji nie moglibyśmy korzystać z większości urządzeń wytwarzających owe fale.
Dla zaradzeniu tym negatywnym skutkom, należałby przyjąć tezę , iż ruchoma Ziemia i Wszechświat są utopią.
W  trakcie polemik zarzucano mi, że nie potrafię zrozumieć ideii STW oraz zasady względności ruchu jaka jest zawarta w tym dziele.
Za główny argument uzasadniający moje przekonanie, wnosiłem, iż cechy fali elektromagnetycznej nie mogą zależeć od położenia obserwatora, który na nią patrzy.
Z takimi efektami możemy się jedynie spotkać podczas pokazów czarnej magii.
Najbardziej znanym przykładem takiej sytuacji jest Mojżesz i Aaron przed faraonem Egiptu.
Aaron zamienił swoją laskę w węża. Czarownicy faraona również to uczynili. Mojżesz jednak odniósł zwycięstwo,
ponieważ to Aarona lasko wąż pozjadał pozostałe lasko węże.
Na pewno obserwatorami zewnętrznymi był faraon oraz jego dwór. Widzieli oni całe to wydarzenie  jako dokonujące się w rzeczywistości.
Ciekawie co widzieli obserwatorzy wewnętrzni, Mojżesz ,Aaron oraz czarownicy faraona?
Być może jedynie grę świateł i cieni. Nie można w rzeczywistości wyczarować żywych węży,ponieważ są to istoty żywe.
     Wykazywałem sprzeczności jakie istnieją w teorii, lecz nikt nie dopuszcza myśli, iż przez tyle czasu mógł być wprowadzany w błąd.
                                 Mark Twain.
     Łatwiej jest oszukać człowieka niż przekonać go , że został oszukany.


 
                                                                                  2. Postulaty STW .



 
     Albert Einstein oparł swoje rozumowanie na dwóchpostulatach:
      1. Zasadzie względności.
     Przyjął on, że we wszystkich układach inercjalnych prawa fizyki , mechaniki jak również elektrodynamiki są jednakowe.
    Zasada ta jest zasadą Galileusza.
      2.  Niezmienniczości prędkości światła w próżni.
      Dla wszystkich obserwatorów inercjalnych, prędkość światła w próżni jest identyczna, we wszystkich  kierunkach i nie zależy od prędkości źródła fali.


 
                                                                                   3. Teza.



 
     Postulaty jakie przyjął Albert Einstein są fundamentem STW i nikt ich nie kwestionuje.   W trakcie opisu zjawisk związanym z falą elektromagnetyczną, manipuluje się nimi z wielkim mistrzostwem.
Dla obserwatora  wewnętrznego, czyli takiego który przemieszcza się razem ze źródłem fali nadaje się światłu bezwładność, czyli masę.
Dla obserwatora zewnętrznego, pozostaje się przy ustaleniu, iż światło nie przyjmuje prędkości źródła, które je emituje.
Ta sprzeczna wewnętrznie  logika uzasadnia względność ruchu, w stosunku do różnych obserwatorów.
Zapomina się w tym momencie, że we wszystkich układach inercyjnych prawa fizyki są niezmienne.
Nie może światło w jednym posiadać masę, a w innym być jej pozbawione.
     Działanie takie jest efektem postrzegania światła przez obserwatora wewnętrznego niezgodnego  z doświadczeniem.
Skoro światło postrzegane przez obserwatora wewnętrznego zachowuje się niezgodnie z drugim postulatem,
to i światło obserwatora zewnętrznego podlega temu samemu zarzutowi.


 
                                                                           4.  Opis metody dowodzenia.



 
     W celu wykazania braku zgodności obserwacji z postulatami STW posłużę się  dwiema identycznymi rakietami oddalonymi od siebie o H [ m ] i poruszającymi się równoległym kursem z prędkością v [ m/s ]
Przez obie możemy przeprowadzić linię przechodzącą przez ich środki i prostopadłą do wektorów prędkości v.
Jedną z nich określmy jako prawą, a drugą jako lewą.
Przyjmijmy, iż obie są wykonane z przezroczystego materiału.
Dla zilustrowania nielogiczności ustaleń STW wykorzystam lot kuli karabinowej oraz światło dwóch laserów.
Obserwator wewnętrzny znajduje się w lewej rakiecie a obserwator zewnętrzny na zewnątrz prawej rakiety, po
jej prawej stronie.
Wprowadzam jeszcze, jako novum, dodatkowy  nieruchomy punkt świetlny, który będzie włączany w istotnych dla eksperymentu momentach.
Jest nim laser emitujący światło czerwone o wiązce ciągłej.
Umiejscowiłem go tuż przy torze lotu prawej rakiety, od strony  lewej rakiety.
Umieszczony jest on 0,1 m poniżej lufy karabinu oraz linii światła lasera zielonego, tak aby na jego tle można było porównywać lot kuli i światła emitowanego  przez laser układu ruchomego.
     W eksperymencie będziemy mieli sytuację, w której kierunek lotu rakiet będzie prostopadły do kierunku ruchu kuli karabinowej oraz świateł obu laserów.
 
 
                                                            5. Doświadczenie z karabinem.



 
     Ze środka prawej rakiety oddajemy strzał wymierzony w środek lewej rakiety. Kula karabinowa porusza się z prędkością u [ m/s ].
 
                                                                                 Obserwator wewnętrzny.
 
     Obserwator wewnętrzny obserwujący lot kuli w swoim kierunku spostrzeże, iż porusza się ona z prędkością u prostopadle do osi rakiety i trafia w jej środek.
Dostrzega on tylko ruch kuli z prędkością u, a nie zauważa jej ruchu z prędkością v, ponieważ posiada ona masę i porusza się  wraz z nim oraz rakietą .
 
                                                                           Obserwator zewnętrzny.
 

     Obserwator ten widzi, iż kula porusza się prędkością u oraz v.
Jej ruch nie jest prostopadły do osi lewej rakiety, ponieważ wypadkowy wektor jej prędkości  wynosi ;  w =( u2 + v2 )0,5  [[m/s].                                                                                                                                                                                                                                Kąt pomiędzy wektorem prędkości wypadkowej, a wektorem prędkości rakiety wynosi;  α = arc tg u/v     [ 0 ].
  Kiedy dotrze do rakiety to trafi ją idealnie w środek.
 
                                                            Obserwator wewnętrzny i punkt świetlny.
 
     W momencie, kiedy środek lewej rakiety znajdzie się w miejscu nieruchomego punktu świetlnego, nastąpi oddania strzału oraz włączenie  się nieruchomego  punktu świetlnego..                                                                                                                                             Dzięki temu punktowi obserwator wewnętrzny spostrzeże to samo co obserwator zewnętrzny.
Kula porusza się  w jego stronę z prędkością u, jak również z prędkością v, ponieważ oddala się z nią od  linii czerwonego światła emitowanej przez  nieruchomy punkt świetlny.
Jej wypadkowa prędkość wyniesie ;  w =( u2 + v2 )0,5 .
Kąt pomiędzy wektorem prędkości wypadkowej, a wektorem prędkości rakiety wynosi;  α =arc tg u/v .
Kula trafi rakietę w jej środek.
 
                                                 Obserwator zewnętrzny i nieruchomy punkt świetlny.
 

     Obserwator ten będzie widział, iż kula porusza się z prędkością u w kierunku lewej rakiety, oraz z prędkością v rakiety, ponieważ oddala się od czerwonej linii światła laserowego.
Jej wypadkowa prędkość wyniesie ;  w = ( u2 + v2 )0,5 .
Kąt pomiędzy wektorem prędkości wypadkowej, a wektorem prędkości rakiety wynosi;  α =arc tg u/v .
Kula karabinowa trafi w środek lewej rakiety.


                                                                                        Uwagi.


     Pomimo obserwowania przez obserwatora zewnętrznego i wewnętrznego ( bez punktu świetlnego)  różnego przemieszczania się kuli karabinowej, to efekt końcowy  jest identyczny.
Nie zmienia  rezultatu obserwacji  wprowadzenie światła emitowanego przez nieruchomy punkt.
     Nie zapomnijmy, że takie prawa obowiązują dla kuli karabinowej, która posiada masę oraz bezwładność, czyli przyjmuje prędkość każdego układu, z którego została wystrzelona.
Jeśliby układ wykonywał nawet kilkadziesiąt dowolnych ruchów z dowolnymi prędkościami ,to kula wystrzelona z karabinu wszystkie  je zachowa.
Zaskakujące jest dla mnie, iż obserwator zewnętrzny tak niespodziewanie stracił swoje znaczenie.
Przyjęcie zewnętrznego, nieruchomego punktu odniesienia umożliwia przeprowadzenie pełnej analizy jedynie prze obserwatora wewnętrznego,  zgodnie z wymaganiami STW.
     W dalszym ciągu będę kontynuował analizę z  wykorzystaniem obu odniesień.
 
                                                               6. Doświadczenie z laserem. 
 
     W tym doświadczeniu zastąpię karabin laserem, który  emituje   światło w kolorze zielonym.
Wyślijmy z środka lewej rakiety  ciągły impuls świetlny skierowany w środek prawej rakiety.
Światło lasera porusza się z prędkością c= 300.000 km/s
 
                                                          7. Rozważanie zgodne z obowiązującą STW.
 
                                                                                Obserwator wewnętrzny.
   
     Obserwator wewnętrzny obserwujący  ruch światła w swoim kierunku spostrzeże, iż porusza się ono z prędkością c prostopadle do osi rakiety i trafia w jej środek.
Dostrzega on tylko ruch światła z prędkością c, a nie zauważa jego ruchu z prędkością v, ponieważ porusza się ona pomiędzy dwoma nieruchomymi względem siebie punktami i zgodnie z STW nie posiada masy oraz bezwładności.


                                                                                           Uwagi.
     Uczeni i czciciele STW zaakceptowali takie rozumowanie bez żadnych wątpliwości.
Nie zaskoczy ich nawet fakt, iż światło, które nie posiada masy oraz bezwładności zachowuje się tak jak kula karabinowa.
Obserwator wewnętrzny widzi taki sam efekt.Kula oraz impuls laserowy trafiają w to samo miejsce.
Jest to największa  mistyfikacja  20 wieku.Jednakże  bez niej STW nigdy by  nie zaistniała.
Cel uświęca środki.
Niechaj  mi ktoś dowiedzie, iż taką emisję światła można wyjaśnić inaczej, niż przez nadanie  mu bezwładności, czyli masy.
 
                                                                     Obserwator zewnętrzny.
 
     Ten obserwator spostrzeże zupełnie inne zachowanie się światła.
Zauważy, że światło, które opuściło laser porusza się przez cały czas prostopadle do wektora prędkości v obu rakiet z prędkością c.
Takie zachowanie światła wynika z drugiego postulatu STW. Nie przyjmuje ono prędkości źródła, które je emituje i porusza się we wszystkich kierunkach z prędkością c.
Nie posiada ono również masy.
Ponieważ nie przyjmuje prędkości rakiety, to po opuszczeniu lasera przemieszcza się w kierunku drugiej rakiety tylko z prędkością c.
W tym czasie druga rakieta przemieszcza się z prędkością v.
Kiedy impuls dotrze do niej, to nie trafi w jej środek, lecz w punkt oddalony od niego w kierunku rufy.
Przesunięcie to będzie wynosiło;   x = H v /c  [m]


                                                                                      Uwagi.
     Zachowanie światła według obserwatora zewnętrznego jest zgodne z drugim postulatem STW, lecz niezgodne z rzeczywistością .
     Nie zapominajmy, że Teoria Względności posiada jeszcze pierwszy postulat, który głosie, że prawa fizyki we wszystkich układach inercyjnych są identyczne.
Kiedy odniesiemy to założenie do obserwatora wewnętrznego oraz zewnętrznego to możemy stwierdzić, iż w obu układach zasada ta nie obowiązuje.
W układzie wewnętrznym światło zachowuje się tak jakby posiadało masę oraz bezwładność, a w zewnętrznym  już jej nie posiada.
 
                                                       Obserwator wewnętrzny i laserowy punkt świetlny.
 
     Kiedy środek prawej rakiety osiągnie położenie nieruchomego punktu świetlnego, to laser wyśle  zielone światło w kierunku  środka lewej rakiety.
Obserwator wewnętrzny w  lewej rakiecie będzie widział linię zielonego  światła poruszające się w jego kierunku z prędkością c oraz oddalającej się z prędkością v od czerwonej linii emitowanej przez laser nieruchomego punktu.
Ponieważ lewa rakieta również przemieszcza się z prędkością v to światło emitowane przez prawą rakietę
trafi w środek lewej rakiety.
Czerwone światło nieruchomego punktu nie trafi w środek lewej rakiety, lecz w miejsce oddalone od niego w kierunku rufy o x = Hv/c
Stanie się tak ponieważ lewa rakiet przemieszcza się względem światła nieruchomego punktu z prędkością v.
Rezultat taki jest niezgodny z drugim postulatem STW, lecz  zgadza się z rzeczywistością.


                                                                            Uwagi.
  Obserwator wewnętrzny i zewnętrzny obserwują odmienne zachowanie się światła.
Wynik taki jest niezgodny z obydwoma postulatami STW, ponieważ wymaga nadania światłu różnych cech fizycznych.
Znacznie ciekawsze w tym przypadku  są wnioski jakie powinien wysnuć obserwator wewnętrzny obserwujący zjawisko z udziałem światła emitowanego przez nieruchomy punkt.
Jest on świadkiem różnego zachowania się światła.
Kiedy patrzy tylko na światło lasera zielonego, to stwierdzi, iż zachowuje się ono tak jak to interpretuje teoria.
W chwili gdy odnosi jego ruch do linii czerwonej wyznaczonej przez nieruchomy punkt świetlny, to spostrzeże, iż światło przemieszcza się zgodnie z obserwacjami fizycznymi, lecz niezgodnie  z drugim postulatem.
Porusza się ono wraz z rakietą.
Jaki wynik obserwacji powinien przyjąć?
Nie jest zmuszony  odwoływać się do werdyktu obserwatora zewnętrznego, ponieważ przebywając w układzie ruchomym doświadcza takiej samej obserwacji.
 
                                                Obserwator  zewnętrzny i laserowy punkt świetlny.
 
     Obserwator zewnętrzny obserwujący  zielone i czerwone światła obu laserów spostrzeże, iż poruszają się one zgodnie, nie oddalając się od siebie.
Jest to spójne z drugim postulatem.
Jedno z nich zostało wyemitowane przez nieruchomy laser, a drugie przez laser poruszający się z prędkością v rakiety.
Ponieważ zgodnie z teorią nie przyjmuje prędkości źródła światła, to porusza się z tą samą prędkością co światło wyemitowane przez stojący laser.
I o tym nie chcą słyszeć wybitni znawcy STW.
Ponieważ oba światła poruszają się tylko z prędkością c, to trafią w lewą rakietę w punkty przesunięte w kierunku rufy i oddalone od jej środka o  x = Hv/c .
Obserwacja ta jest zgodna z tą którą przeprowadzi obserwator zewnętrzny niewspomagany światłem lasera.


                                                      8. Doświadczenie zgodne z postulatami STW.
   
                                                                    Doświadczenie z laserem. 
 
                                                                      Obserwator wewnętrzny.
 
     Obserwator wewnętrzny obserwujący  ruch światła w swoim kierunku spostrzeże, iż porusza się ono z prędkością c prostopadle do osi rakiety.
Nie trafi jednak ono  w środek lewej rakiety , lecz w punkt przesunięty ku jej rufie i oddalony od środka;  x =  H v /c  [m]
Rezultat ten wynika z faktu, iż światło nie posiada masy czyli bezwładności.
Nie przyjmuje ono prędkości v prawej rakiety. Porusza się jedynie z prędkością c.
Skoro nie przyjmuje on prędkości lewej rakiety, a prawa porusza się z prędkością v to nie może promień lasera trafić w jej środek, lecz w punkt przesunięty ku rufie.


                                                                              Uwagi.


     W tym opisie jest uwzględniona cecha światła, o której mówi Albert Einstein w swojej teorii.
Światło nie przyjmuje prędkości źródła, które je emituje i rozchodzi się we wszystkich kierunkach z prędkością c                         Prawda jest jednak smutna, ponieważ dla uzyskania zgodności z obserwacją zapomina o tym istotnym przykazaniu.
 
                                                               Obserwator zewnętrzny.
 
Zauważy on , że światło, które opuściło laser porusza się przez cały czas prostopadle do wektora prędkości v obu rakiet, z prędkością c.
Takie zachowanie światła wynika z drugiego postulatu STW. Nie przyjmuje ono prędkości źródła, które je emituje i porusza się we wszystkich kierunkach z prędkością c.
Nie posiada ono również masy.
Ponieważ nie przyjmuje prędkości rakiety, to po opuszczeniu lasera przemieszcza się w kierunku lewej rakiety tylko z prędkością c.
W tym czasie lewa rakieta przemieszcza się z prędkością v.
Kiedy impuls dotrze do niej, to nie trafi w jej środek, lecz w punkt oddalony od niego w kierunku rufy.
Przesunięcie to będzie wynosiło;   x = H v /c  [m]


                                                                          Uwagi.
     Zachowanie światła według obserwatora zewnętrznego jest zgodne z drugim postulatem STW.
Kiedy światło zachowuje  się zgodnie z drugim postulatem, to obserwator wewnętrzny i zewnętrzny obserwują identyczny efekt.
Kiedy odniesiemy się do pierwszego postulatu, to również nie dopatrzymy się żadnego uchybienia w teorii.
W obu przypadkach światło nie przyjmuje prędkości źródła, które je emituje, czyli nie posiada masy.
Tą piękną harmonię i zgodę burzy jednak najistotniejszy w nauce argument, brak zgodności z doświadczeniem oraz obserwacją.
 
                                       Obserwator wewnętrzny i laserowy punkt świetlny.
 
     Kiedy środek prawej rakiety osiągnie położenie nie-ruchomego punktu świetlnego, to laser wyśle  zielone światło w kierunku  lewej rakiety.
Obserwator wewnętrzny w  lewej rakiecie będzie wi-dział linię zielonego  światła poruszające się w jego kierunku z prędkością c . 
To samo będzie dotyczyło światła czerwonego lasera.
Oba światła zachowają stałą odległość od siebie, ponieważ  światło zielone nie przyjmuje prędkości źródła, które je emituje.             Dlatego porusza się tak samo jak te, które zostało  wyemitowane przez źródło nieruchome.
Lewa rakieta leci z prędkością v  względem oby świateł.
Oba  nie trafią w jej środek , lecz w punkt przesunięty w stronę rufy o ;  x = H v /c  [ m ]
     Mamy tu klasyczne wyjaśnienie postulatu o nieprzyjmowaniu prędkości źródła przez światło.
Niezrozumienie tego zjawiska jest przyczyną trwania w błędzie związanym z obserwatorem, który porusza się wraz ze źródłem światła.


                                                                                         Uwagi.
     Wynik tego eksperymentu jest zgodny z postulatami Teorii Względności, lecz sprzeczny ze stanem faktycznym.
 
                                                  Obserwator zewnętrzny i nieruchomy punkt świetlny.
 
     Obserwator ten patrząc na światła obu laserów bez trudu spostrzeże, iż światła ich przemieszczają się w kierunku  lewej rakiety równolegle do siebie z prędkością c.
Dzieje się  tak, pomimo iż, jedno z nich jest wyemitowane przez nieruchomy laser a drugie przez poruszający się z  prędkością v.
Światła obu laserów trafią lewą rakietę w punkt przesunięty od środka o  x =  Hv/c w stronę rufy.
Jest to efektem lotu  rakiety z prędkością v.


                                                                                      Uwagi.
  Po raz kolejny uzmysławiam istotę  postulatu Teorii Względności o poruszaniu się światła we wszystkich kierunkach z prędkością c.


 
                                                           9.Cechy światła zgodne z rzeczywistością.



 
     Prędkość światła zależy od prędkości źródła, które je emituje.
Jego prędkość  w próżni wynosi 300.000 km/s tylko w przypadku, kiedy źródło jego emisji pozostaje w spoczynku względem otaczającej przestrzeni.
     W powyższych rozważaniach idea ruchu światła w różnych układach inercyjnych jest zgodny z ruchem kuli karabinowej.
Kiedy zastąpimy kulę fotonem światła i zamienimy prędkość kuli na c, to otrzymamy pełną zgodność spostrzeżeń wszystkich obserwatorów oraz zgodność z zasadą Galileusza.
Głosi ona, że we wszystkich układach inercyjnych prawa fizyki są niezmienne.
 
                                                               Doświadczenie z laserem.
 
                                                                Obserwator wewnętrzny.
 
     Kierujemy laser prawej rakiety w stronę lewej. Wysyłamy światło, które porusza się w jej kierunku z prędkością c oraz z prędkością v.
Jej ruch nie jest prostopadły do osi lewej rakiety, ponieważ  jej wypadkowa prędkość  wynosi ;  p = ( c2 + v2 )0,5        [ m/s ]
Kąt pomiędzy wektorem prędkości wypadkowej, a wektorem prędkości rakiety wynosi;  β=arc tg c/v .  Kiedy dotrze do rakiety to trafi ją idealnie w środek.
 
                                                                    Obserwator zewnętrzny. 
 
     Ten obserwator widzi, iż zielone światło lasera  porusza się prędkością c oraz v.
Jej ruch nie jest prostopadły do osi lewej rakiety, ponieważ wypadkowy wektor jej prędkości  wynosi ;  p = ( c2 + v2 )0,5       [ m/s ]
Kąt pomiędzy wektorem prędkości wypadkowej, a wektorem prędkości rakiety wynosi;  β = arc tg c/v .
  Kiedy dotrze do rakiety to trafi ją idealnie w środek.
 
                                                             Obserwator wewnętrzny i laserowy punkt świetlny.
 
     W chwili, kiedy laser rakiety osiągnie położenie nieruchomego punktu, wyśle on swoje światło w kierunku lewej rakiety.
Ponieważ światło lasera zielonego będzie się poruszało z prędkością c i v, to obserwator ujrzy jak się ono oddala od czerwonej linii lasera nieruchomego.
 
                                           Obserwator zewnętrzny i nieruchomy punkt świetlny.
 
     Dla tego obserwatora światło zielonego lasera będzie oddalało się od czerwonego światła nieruchomego punktu, ponieważ przyjęło ono prędkość v prawej rakiety.
Ruch ten będzie się odbywał z prędkością v.
Trafi ono w środek lewej rakiety, ponieważ ta rakieta również będzie się oddalała od linii światła nieruchome-go punktu z prędkością v.
Światło nieruchomego lasera trafi nie w środek lewej rakiety lecz w miejsce odległej od niego o x = Hv/c, w kierunku rufy rakiety.
Wynika to z faktu, iż światło tego lasera zostało wyemitowane z nieruchomego źródła.


                                                                                               Uwagi.
     Przyjęcie tezy, iż światło przyjmuje prędkość źródła,które je emituje skutkuje zachowaniem praw fizycznych we wszystkich układach inercyjnych.
Dzięki temu podejściu możemy bez żadnych przemilczeń  i niedomówień zachować zasadę Galileusza.


 
                                                                                   10. Wnioski.


1. Na początku wypada umieścić najważniejszy z wniosków.
    Fala elektromagnetyczna posiada masę oraz bezwładność.
    Ta właściwość skutkuje przyjmowaniem przez nią  prędkości źródła, które ją emituje.
2. Jestem świadom, iż ten wniosek w obecnych czasach, jest bardziej rewolucyjny niż w momencie, kiedy  Albert Einstein     publikował Szczególną Teorię Wzglę dności.
    W tamtych dniach nie istniało tysiące dowodów nau kowych, które ją potwierdzały.
    On przedstawił pierwszy, który jednak okazał się  błędny.
    Szwedzka Akademia Nauk, która przyznaje Nagrody Nobla, nie ugięła się pod presją i nie przyznała uczo nemu tego wyróżnienia za ustalenia STW.
    Widocznie w tamtych czasach żyli jeszcze uczeni, którzy potrafili zachować przyzwoitość.               
3. Nie powinno się odrzucać  stałej wartości światła w  próżni. Zarezerwowana jest ona jedynie dla nierucho mego źródła fali elektromagnetycznej. 
4. W naszej ziemskiej rzeczywistości zmniejszanie lub zwiększanie się prędkości światła, jest niezauważalne  z powodu małych prędkości pojazdów budowanych  przez ludzi.
    Wpływ taki może jedynie dotyczyć obserwacji astronomicznych oraz rozważań teoretycznych.
5. Wydaje mi się, iż z STW pozostanie jedynie fragment odnoszący się do dylatacji czasu.
    Będzie to miało miejsce pod warunkiem, iż Wielki  Zderzacz  Hadronów nie jest mistyfikacją.
    Jednak nawet tutaj należy przyjąć zmiany związane  z wpływem czasu na funkcjonowanie zjawisk oraz  materii. 
6. Rozważania jakie przeprowadziłem w tym opracowa niu nie są jest jedyną przesłanką jaką się posłużyłem się do wysnucia tych daleko idących wniosków.
    Przeprowadziłem również szereg eksperymentów  z wykorzystaniem radaru dopplerowskiego, które potwierdziły taki tok rozumowania.
    Nie umieściłem ich jednak w tym opracowaniu, żeby nazbyt nie komplikować przekazu.
7. Mam nadzieję, że wprowadzenie nieruchomego źródła światła laserowego ułatwi zrozumienie istoty błędu  związanego z drugim postulatem teorii.
8. W czasach mojej świetności, kiedy byłem jeszcze młody i naiwny , uważałem iż celem nauki jest wyjaś nianie tajemnic tego świata.
    W ostatnich latach ograbiłem się z tych ideałów.
    Okazało się iż, jej nadrzędnym celem jest wyrugowanie wszelkiego pierwiastka duchowego, jak i ukrywa wanie przed narodami najważniejszych tajemnic  tego padołu łez i płaczu.
9. Obserwator jest już kilku wieków antidotum na problemy fizyki jak i również skuteczną metodą na wszelkiego rodzaju  szalbierstwa uczonych.
    Nikt jednak nie chce pamiętać, iż wynik obserwacji nie jest prawdą absolutną, lecz wynika z założeń jakie zostaną przyjęte.
    W przypadku Alberta Einsteina całkowicie zignorowano tą zasadę.
    Dzięki temu powstało dzieło wybitne, na miarę na szych czasów i oczekiwań.
    Jaka nauka takie arcydzieła.
 
 
                                                      A światłość  w ciemności świeci.
                                         I ciemność jej nie ogarnęła.

 

Henryk K.
O mnie Henryk K.

Tego jeszcze do końca nie zgłębiłem.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie