Henryk K. Henryk K.
529
BLOG

Księżycowa obłuda Heliocentryzmu.

Henryk K. Henryk K. Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 13

 



    17.02.2020

     W dniu dzisiejszym w Kościele Katolickim wypada  środa popielcowa.
     Rozpoczyna się okres Wielkiego Postu.



        


                                                                    Spis treści.

          1. Wstęp.
          2. Teza.
          3. Opis ruchów wykonywanych przez Księżyc.
          4. Precesja osi obrotu Księżyca.
          5. Rysunkowa prezentacja pominiętych przez
            astronomię skutków precesji osi obrotu Księżyca.
          6. Precesja osi obrotu Ziemi.
          7. Wnioski.

                                                                                  1. Wstęp.

     O Księżycu możemy powiedzieć najwięcej ze wszystkich ciał niebieskich  obserwowanych w Kosmosie.
Wiedza ta nie wynika jedynie z faktu, iż znajduje się on najbliżej naszej planety, lecz głównie z tego, iż to tylko na jego powierzchni kilkakrotnie wylądowali  ludzie.
Gwoli sprawiedliwości należałoby wspomnieć, iż spora grupa osób kwestionuje te dokonania.
     W opracowaniu tym nie będę odnosił się do całej wiedzy jaka została zgromadzona na temat naszego naturalnego satelity, lecz jedynie do najistotniejszego według mnie jej fragmentu.
Jest nim precesja jego osi obrotu.

                                                                                      2.  Teza.
   
     Po rozważeniu ruchów jakie wykonuje Księżyc przyjmuję tezę, iż z  Ziemi powinniśmy oglądać całą powierzchnię naszego naturalnego satelity.
Stwierdzenie to wypływa z Teorii Heliocentrycznej, ponieważ według jej zasad jest zbudowany nasz układ słoneczny.
Moje rozumowanie opieram na oficjalnych obserwacjach astronomicznych i  opracowaniach naukowych dotyczących  Ziemi i Księżyca.
     Jestem świadom, iż teza ta będzie poważnym problemem wizerunkowym dla całej nowożytnej astronomii.



                                             3. Opis ruchów wykonywanych przez Księżyc .



                                                               1. Obieg Ziemi przez Księżyc.

     Obiega on naszą planetę po trajektorii, która jest elipsą.
Półoś wielka elipsy wynosi 384.400 km. , półoś mała 383.800 km.
Elipsa po której Księżyc porusza się wokół Ziemi jest prawie kołowa, różnica długości półosi to tylko 0,16%.
Perygeum Księżyca wynosi 362.600 km. , a apogeum 405.400 km., różnica 12 % .
 Pełny obieg satelity wokół Ziemi trwa  27,321.661 dób.
Okres ten nazywamy miesiącem gwiazdowym.              
Kierunek obiegu jest z przeciwny do kierunku ruchu wskazówek zegara, czyli z zachodu na wschód.
Przeciętna odległość względna, jaką pokonuje Księżyc w ciągu doby, wynosi 13,1760.
Płaszczyzna jego ruchu jest zbliżona do płaszczyzny ekliptyki.
Średnie nachylenie jego orbity do płaszczyzny ekliptyki wynosi 5,14 50 , gdyż waha się od 4,990 do 5,300 .
Okres pełnego wahnięcia  wynosi około 18,6 lat.                                                                                                                                                Orbita Księżyca nie jest stała, lecz ulega zmianom.

                                                               2. Ruch obrotowy względem własnej osi.

Jeden taki pełny obrót trwa 27,321.661 dób, i jest zgodny z kierunkiem obiegu, czyli jest przeciwny do kierunku ruchu wskazówek zegara.
Owa zgodność czasu obiegu i obrotu sprawia, iż jest on w orbicie synchronicznej z Ziemią.
Dzięki temu  jest on stale skierowany ku niej  tą samą stroną.
Obrót synchroniczny powoduje, że widzimy jedynie    50 % powierzchni satelity.
 
                                                                       3. Libracja w długości. 
                                                                                                                                                                                                                                                Obrót synchroniczny jest prawdziwy jedynie dla uśrednionej orbity, ponieważ Księżyc posiada określoną ekscentryczność .                 W wyniku tego moment pędu Księżyca zmienia się w miarę obrotu wokół Ziemi i jego prędkość kątowa na orbicie oscyluje wokół wartości prędkości kątowej ruchu obrotowego Księżyca.
Dzięki tym zmianom prędkości bryła satelity ulega małym wahnięciom, w efekcie czego możemy ujrzeć dodatkowe 9 % jego powierzchni

                                                                      4.Precesja linii absyd.

   Innym ruchem związanym z orbitą jest precesja linii absyd.
Elipsa orbity Księżyca  obraca się powoli w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Okres tego obrotu  wynosi 18,5996 lat.

                                                                     5. Węzły orbity. 
 
   Węzłami orbity nazywamy punkty, w których orbita
Księżyca przecina ekliptykę.
Satelita przecina ten sam węzeł co 27,2122 dni.
Dla obserwatora na Ziemi, linia węzłów, czyli linia  prze-cięcia dwóch odpowiednich płaszczyzn orbity w odstę-pie 27,2122 dni ,  porusza się w kierunku zachodnim, wstecznie.
Obrót ten odbywa się wzdłuż ekliptyki  i trwa 18,6 lat,
lub 19,3549 0 w ciągu roku.

                                                         3. Precesja osi obrotu Księżyca.  

     Jak nie trudno zauważyć , nasz naturalny satelita posiada bardzo skomplikowaną kinematykę.
Momentami odnoszę wrażenie, że ta złożoność jest z lekka przesadzona.
Staram się jednak zachować niezachwiane przekonanie, iż wszystkie te ruchy zostały wykazane dzięki obserwacjom astronomicznym, a nie wynikają z rozważań teoretycznych.


 https://niebocentryzm.blogspot.com/2021/02/ksiezycowa-obuda-heliocentryzmu.html

                                                                                  Rys. 1
     W tym momencie przechodzę do najważniejszej części tego opracowania.
Wiemy już, że Księżyc obraca się wokół własnej osi z prędkością jednego obrotu w ciągu 27,321.661 dób.
Oś tego obrotu nie jest prostopadła do płaszczyzny   obiegu Księżyca wokół Ziemi, lecz jest pochylona do niej pod kątem 83,3120
Oś precesji osiowej jest prostopadła do płaszczyzny obiegu Księżyca wokół Ziemi.
Okres precesji osi obrotu wynosi  18,599.6 lat.
Jej kierunek jest zgodny z kierunkiem obrotu satelity, jak również z kierunkiem obiegu wokół Ziemi.
Włoski uczony Jacques Cassini w 1722 roku odkrył, iż oś Księżyca precesjuje z taką samą prędkością jak płaszczyzna jego orbity, ale jest przesunięta o 1800.
Dlatego, kąt pomiędzy    księżycowym równikiem a ekliptyką jest zawsze równy 1,5430.
     Jak to już wcześniej pisałem Księżyc jest zawsze skierowany jedną stroną w kierunku Ziemi.
Skutkiem tego oglądamy jedynie 50 % jego powierzchni.
Efekt ten wynika ze złożenia dwóch ruchów przez niego wykonywanych.
Obrotu wokół własnej osi oraz obiegu wokół Ziemi, które trwają tyle samo czasu, obieg synchroniczny.
     Ponieważ Księżyc wykonuje ruch obrotowy wokół własnej osi, to na skutek różnego rodzaju pływów oraz oddziaływań Ziemi, Słońca a nawet innych planet układu słonecznego  podlega precesji.
Jego oś obrotu odchyliła się od pionu, jaki powinna tworzyć z płaszczyzną obiegu wokół Ziemi.
Odchylenie to wynosi 6,6880 .
Skutkiem tego oś obrotu satelity zatacza w przestrzeni stożek o kącie wierzchołkowym 13,3760 .   
Oś wokół której wiruje oś obrotu satelity jest prosto-padła do płaszczyzny obiegu wokół Ziemi.
Taki ruch określamy mianem precesji osi obrotu Księżyca.
Z jego powierzchni moglibyśmy  obserwować jak przemieszcza się ona na tle gwiazd sfery niebieskiej.
Czas pełnego obrotu osi obrotu Księżyca wynosi    18,599.6  lat.
Kiedy porównamy ten czas z okresem precesji Ziemi, który wynosi prawie 26000 lat, to możemy stwierdzić, iż jest on znikomy.
Nie wiem, czy uznać ten fakt za fatum, czy też za szczęśliwy zbieg okoliczności?
Dla Teorii Heliocentrycznej Mikołaja Kopernika jest to na pewno zły omen.
W jeszcze trudniejszej sytuacji znajdą się współcześni astronomowie, chyba żebym się mylił.

                                    Obliczenie kąta rocznej precesji Księżyca. 

                           α= 3600  /  roczny okres precesji    [ 0 / rok ]
                            α = 3600 / 18,599.6      
                            α = 19,355.3   [ 0 / rok ]


     O taką wartość kąta Księżyc w ciągu roku obróci się wokół osi prostopadłej do płaszczyzny  orbity.
Kierunek tego obrotu jest zgodny z kierunkiem jego obrotu względem własnej osi, jak również z kierunkiem obiegu wokół planety.
      
                                            Obliczenie kąta miesięcznej precesji Księżyca.
 
        αm = 19,355.30  / ( 365,2422 / 27,3 )
          αm = 1,446.7  [ 0 / miesiąc ]
   
       Obliczenie czasu po upływie którego powinniśmy ujrzeć całą niewidzialną część Księżyca.

      Kąt odchylenia osi obrotu Księżyca od osi precesji wynosi tylko 6,6880 .
Dla ziemskiego obserwatora obrót satelity wokół obu osi będzie nieodróżnialny.
Odniesie on wrażenie, iż w ciągu miesiąca Księżyc obiegł Ziemię o 3600 oraz obrócił się o kąt będący sumą 3600 oraz 1,446.70 , czyli o kąt 361,446.70 .
W takim przypadku wypadkowy obrót przestanie być obrotem synchronicznym Księżyca.
Każdego miesiąca będzie on dodawał 1,446.70   do części widocznej z Ziemi.
      Przyjmę, iż z powierzchni Ziemi widzimy tylko 50% powierzchni satelity, wynosi to 1800 .
                t = 1800 / αm
                t = 1800 / 1,446.70 
                t = 124,421.1    [ miesięcy księżycowych]
                t = 9,3            [ lat ]


      Po 9,3 latach o momentu obserwacji Księżyca, zgodnie z Teorią Heliocentryczną powinniśmy ujrzeć całą jego powierzchnię.
Jedyny wniosek jaki się w tej sytuacji nasuwa,  sugeruje nam,  iż całą powierzchnię Księżyca powinniśmy oglądać prawie 10 lat po opublikowaniu Teorii Heliocentrycznej Mikołaja Kopernika w 1543 roku.
Skoro nie ujrzeliśmy jej do tej pory, to muszą istnieć jakieś poważne przesłanki, które to uniemożliwiają.



                    5. Rysunkowa prezentacja pominiętych przez  astronomię skutków precesji osi obrotu Księżyca.



 https://niebocentryzm.blogspot.com/2021/02/ksiezycowa-obuda-heliocentryzmu.html


                                                                           Rys.2

    Ob. - obserwator
    αm = 1,446.7 0     _kąt precesji miesięcznej
    2 αm = 2,893.4 0  -  kąt precesji dwumiesięcznej 
    3αm = 4,340.10  -  kąt precesji trzymiesięcznej 
    A,B,A1 ,B1, A2, B2, A3,B3  - punkty na obwodzie Księ życa
   —   fragment Księżyca widoczny po miesiącu   
   - - fragment Księżyca widoczny po drugim miesiącu  
  ••  fragment Księżyca widoczny po trzecim miesiącu

    Na rysunku tym przestawiłem prostą rysunkową animację, ukazująca przemieszczanie się osi obrotu Księżyca w trakcie jego obiegu wokół Ziemi.
Ponieważ oś obrotu satelity obraca się wokół osi precesji, to cały Księżyc dokonuje dodatkowego obrotu wokół tej osi.
Dzięki temu powinniśmy obserwować z naszej planety powolne ukazywanie się fragmentów jego powierzchni uważanych za niewidoczne z Ziemi.
Każdego księżycowego miesiąca powinniśmy dostrzec dodatkowe 1,446.70  tej niedostępnej naszym oczom części.
Dla przykładu zaprezentowałem jedynie 3 miesiące, z  trwającego  ponad dziewięć lat zjawiska astronomicznego.
    Obserwacje rozpoczynamy w chwili kiedy Księżyc znajduje się w pełni.
Z powierzchni Ziemi widzimy wówczas połowę jego powierzchni.
Na rysunku obrazuje to linia AB widziana przez obserwatora Ob.
     Po upływie miesiąca, kiedy satelita znajdzie się w tym samym miejscu na orbicie, ponownie powinniśmy ujrzeć  połowę jego powierzchni opisaną linią A1B1 .
Nie powinna to być jednak ta sama powierzchnia, którą oglądaliśmy poprzednio.
W wyniku obrotu Księżyca spowodowanego precesją zobaczymy jej nowy fragment opisany przez linię AA1.
Ten nowy fragment wynika z dodatkowego obrotu satelity o kąt αm = 1,446.70 .   
      Po upływie dwóch miesięcy sytuacja się powtórzy,lecz obszar widziany zostanie opisany przez linię A2 B2 .
Kolejna, nowo widziana powierzchnia pojawi się w wyniku precesji Księżyca o kąt αm = 1,446.70 .
Od początku obserwacji, wielkość  kąta przyrostu dodatkowej obserwowanej części wzrosła do     2 αm = 2,893.40
Opisuje ją linia AA2 .
      Analogiczne działanie powinno występować w kolejny miesiącach i latach.
Po  124,421.1  miesiącach  księżycowych lub 9,3 latach ziemskich, ponownie powinniśmy w czasie pełni ujrzeć powierzchnię Księżyca taką jaką oglądamy obecnie podczas każdej pełni, czyli opisaną prze linię AB.

                                                                                 Uwagi.

      Jestem ogromnie zaskoczony pojawieniem się tak zaskakującej sprzeczności w Heliocentryźmie.
Byłem święcie przekonany, iż wszystkie ruchy obiektów kosmicznych są dokładnie zmierzone i zgodne z teorią.
Zapewne większość entuzjastów astronomii uważa podobnie.
Zakwalifikowałem wstępnie to zjawisko do paradoksów astronomii. 
Powinno ono istnieć, lecz nie można go dostrzec na firmamencie nieba.
Nie zapominajmy przy tym, iż odległość tej astronomicznej obserwacji jest najmniejsza z możliwych.

                                                               6. Precesja osi obrotu Ziemi.

      Kiedy przeprowadzimy analizę porównawczą kinematyki  i dynamiki Księżyca, Ziemi oraz pozostałych planet układu słonecznego, to spostrzeżemy iż funkcjonują one według tych samych zasad. 
     Czas pełnego obrotu Ziemi wokół własnej osi wynosi 23h 56 min 4,091 sek.
Okres precesji jej osi obrotu 25.776 lat.
W odniesieniu do naszego globu precesja osi obrotu  jest istotna w odniesieniu do powstawania pór roku na planecie.
Zachowanie stałego kierunku pochylenia osi obrotu w przestrzeni, skutkuje różnym stopniem oświetlenia jej powierzchni przez Słońce.
Dzięki temu w naszej strefie klimatycznej mamy cztery pory roku.
Innym, lecz już historycznym zjawiskiem, było wykorzystywanie stałego kierunku ustawienia osi obrotu Ziemi w przestrzeni kosmicznej.
Obecnie jest ona skierowana w stronę Gwiazdy Polarnej, która wskazuje na Ziemi północ geograficzną.
Zjawisko to pozwalało żeglującym  w nocy odnosić się do stałego punktu w przestrzeni.
Podobnie wykorzystywali tę możliwość wędrowcy na pustyniach.
     Na skutek poważnej deprecjacji tego zjawiska przez Księżyc, musimy się poważnie zastanowić, czy podobny proces nie występuje w odniesieniu do Ziemi.
Skoro w tak niewielkiej odległości od nas, oczywiście w kategoriach astronomicznych, precesja osi obrotów jest złudzeniem, to czy nie jest podobnie w odniesieniu do naszej planety.
Logicznym jest, iż nie można wówczas uzasadniać powstawania pór roku jaki i zachowania stałego kierunku osi obrotu Ziemi, precesją osi obrotu planety.

                                                                              7. Wnioski.

  1.    Teorię Heliocentryczną stworzoną przez Mikołaja Kopernika uważa się za dzieło dokonane, skończone.
      Spotkałem się nawet z uwagami, iż nie powinno się  wobec niej używać określenia teoria.  
  2.     Nie jestem z wykształcenia, ani fizykiem, ani astronomem.
      Pominięcie w opisie astronomicznym efektów precesji osi obrotów Księżyca nie uważam za błąd, lecz za zamierzone działanie.
  3.    Teoria Heliocentryczna jest bardzo dobrze dopracowana pod każdym względem.
      Nie jest jednak ona zgodna z obserwacją astronomiczną, ponieważ nie radzi sobie z widocznością po wierzchni Księżyca z Ziemi.
      Nie jest to wcale dla niej mały defekt.
      Odkrycie tego faktu, tuż po jej opublikowaniu, na pewno spowodowałoby zakwestionowanie jej przez  ówczesnych astronomów. 
  4.     Zaakceptowanie paradoksu jako metody  uniknięcia obserwowanych problemów z precesją osi obrotów Księżyca nie jest możliwe i sensowne.
      Odnosząc się ironicznie do tego paradoksu, można go porównać z istnieniem duchów.
      Wielu uważa, iż istnieją, lecz nikt ich nie spotyka.
  5.     Znacznie poważniejszy dramat dotknie naszą Zie mię.
      Jak logicznie wyjaśnić powstawanie pór roku oraz przemieszczanie się osi obrotu planety na tle  zwierzyńca niebieskiego?
  6.     Zachowanie stałego kierunku osi obrotów wirujących brył wynika z prawa zachowania momentu pędu.
      Dotyczy to również Ziemi ,Księżyca oraz wszystkich  pozostałych  ciał niebieskich w Kosmosie.
      Wyłamanie się Księżyca z tej naukowej zasady skutkuje zamętem  poznawczym w  mechanice klasycznej.
      To ona właśnie dała naukowe uzasadnienie dla takich interpretacji zjawisk dziejących się w Kosmosie.
      Sprawdza się w tym przypadku stara prawnicza zasada z czasów bezprawia, dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie.
  7.     Każde zjawisko fizyczne i astronomiczne powinna  posiadać  realistyczne wyjaśnienie.
      Z pośród znanych mi teorii astronomicznych, Niebocentryzm w największym stopniu wyjaśnia tę niezgodność.








      
o

Henryk K.
O mnie Henryk K.

Tego jeszcze do końca nie zgłębiłem.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie