O tej niechęci Polaków spoza Warszawy do Warszawy i Warszawiaków przypomniała mi dziś Pani Eska z S24, bo napisała, że Warszawiacy zadzierają nosa i gardzą rodakami z prowincji i są be, bo raczej nie wybiorą nowego prezydenta miasta z PiS. Ta wredność warszawiaków, że nie wybiorą (rzekomo) prezydenta z PiS, to nowość, ale niechęć do Warszawy jest stara. Od dziecka, gdy wyjeżdżałem na wakacje, spotykałem się z niechęcią do Warszawiaków. Niekiedy nie wierzono mi, że jestem z Warszawy. Mówiono, gdy byłem młody: "Taki fajny chłopak, a z Warszawy? Niemożliwe". Oraz gdy byłem stary: "Taki miły pan z Warszawy? Nie wierzę!". (Przepraszam, że piszę o sobie takie rzeczy, ale tak było). Z tym, że nieraz ta niechęć do Warszawiaków podszyta bywała niesłusznym kompleksem, że się samemu jest z prowincji. Pytano mnie na przykład: "Skąd jesteś?". Odpowiadałem, że z Warszawy. "A Wasiaka znasz? Mieszka niedaleko dworca." Odpowiadałem, że nie znam. "To ty nie jesteś z Warszawy!" - złościł się rozmówca i dodawał, że dużo jest takich chujków kogutków jak ja, co to mieszkają pod Warszawą, a kłamliwie chwalą się , iż są z Warszawy. Zarzucano też, że prawdziwych Warszawiaków z dziada pradziada jest w Warszawie mało, a większość to przybysze spoza stolicy, co to słomę mają w butach, " w ręku teczka w głowie sieczka", karierowicze, element, politycy itd. Dziwne w tym było to, że z jednej strony zarzucano Warszawiakom, iż gardzą ludźmi z prowincji, a z drugiej strony uważano, że większość warszawiaków to warszawiacy niedawni - ludzie z prowincji. Wychodziło na to, że ludzie z prowincji gardzą ludźmi z prowincji. Gwoli prawdy dodam też, że jako dziecko (ostatnio nie) słyszałem nierzadko Warszawiaków źle mówiących o Poznaniakach i mieszkańcach Krakowa jako o centusiach itp., chociaż np moja mama Poznaniaków i Poznanianki wielce ceniła.
