przypis «objaśnienie lub uzupełnienie dodane przez autora lub wydawcę do tekstu dzieła, umieszczane u dołu stronicy, na końcu rozdziału lub dzieła»
Po 10.04.2010 wszystko stało się przypisem. Choć właściwie takich dat w najnowszej historii państwa polskiego można by wymienić przynajmniej kilka.
Jednak jedynie ta jest ostateczną cezurą przyzwoitości i łajdactwa.
Przypisy są mniej lub bardziej udolną kontynuuacją tego co stało się z państwem polskim tamtego dnia. Zaskakuje mnie zaskoczenie, że ktoś jest czymkolwiek zaskoczony w dzisiejszej Polsce.
Przypisy są listą niekończącą się. Równia pochyła niegodziwości.
Wszystko to czego zrobić nie moża lub nie wypada, albo nawet przyzwoity człowiek nie jest w stanie pomyśleć materializuje się z każdym kolejnym przypisem.
Przypis zobojętnia. Płuka pamięć. Pauperyzuje dobroć. Legitymizuje najgorsze.
Na przypisy mało kto zwraca uwagę, a jeszcze mniej je czyta. Je się tylko omiata oczami. Zauważa, ale nie widzi. Nie rozumie. Jedynie liczy.
Przejście na kategorie ilościowe niszczy jakość. Utylizuje skalę zła.
Przypis karmi się pierwotną treścią. Istnieje ona bez niego, ale on bez niej już nie.
Pasożyt.
