Komuno wróć!

„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 16,20)

 

Żyjemy w czasach, gdy złotym cielcem jest demokracja, a ludzie mają być wolnymi i równymi sobie braćmi. Dopóki oznacza to, że każdy: mędrzec i głupiec, bogacz i biedak, pracuś i leń mają takie samo prawo do godności i miłości - nie kłóci się z Ewangelią. Odkąd jednak oznacza to, że mędrzec i głupiec mają po równo rację w swoich wypowiedziach, biedak ma prawo zawłaszczenia sobie (choćby przemocą) własności bogacza, pracowity ma obowiązek utrzymywania lenia - odtąd wolność jest rozpasaniem, równość - relatywizmem, a na braterstwo nie ma co liczyć. Dowiodły tego krwawe jatki prowadzonej pod tymi właśnie hasłami Rewolucji Francuskiej i całkowite bankructwo idei komunizmu według recepty marksistowskiej.
Chrystus wskazuje nam na prawdziwy komunizm: „gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 16,20).

 

Komunizm chrześcijański powinien realizować się w Kościele, który jest wspólnotą ludzi wolnych, równych, połączonych więzami braterskiej miłości. W przeciwieństwie do marksistowskiego, komunizm chrześcijański budowany jest właśnie na fundamencie miłości, nie walki.

 

Niestety, wypracowana przez marksizm-leninizm totalitarna maszynka przenicowała znaczenie słowa „komunizm”, którego miała być nośnikiem. Dziś nikt, lub prawie nikt, nie kojarzy tego słowa z chrześcijaństwem. A przecież grubo przed pojawieniem się tej ateistycznej ideologii doszło do wcielenia w życie chrześcijańskiej „komuny”. W 1610 r. dwaj włoscy jezuici: Szymon Maceta i Józef Cataldino rozpo­częli misję wśród Indian w Ameryce Płd., wprowadzając w pod­ległych so­bie okręgach misyjnych jeden z najciekawszych katolickich eks­pe­rymentów społecznych: oto w kraju Guaranów zorganizowano kon­sump­cję i produkcję na sposób komunistyczny. System ten realizował ideę równości i wspól­noty całkiem dobro­wolnie, zaś swą ekspansję zawdzięczał nie lufom karabinów (czy choćby ostrzom dzid), lecz niezwykłej atrakcyjności w sferze stosunków między­ludzkich i skuteczności w sferze gospodarczej. Ekspery­ment, którym objęto ponad 100 tys. ludzi, trwał ponad 150 lat, a zakończył się tylko wsku­tek interwencji zbrojnej i rozwiązania Zakonu.

Republika Guaranów - ów nieprawdopodobny fenomen (uprzytom­nijmy so­bie: szło o zaszczepienie chrześcijańskiej myśli społecznej w zu­pełnie obcym kul­turowo, etnicznie i religijnie kraju) - mógł się powieść je­dynie dlatego, że w centrum wartości normujących życie społeczne ustawił miłość, solidarność i braterstwo: jak się okazuje, niezbywalne warunki wcie­lenia komunizmu.

Przez półtora wieku istnienia jezuickiego państwa Guaranów słowo „komunizm” nie uległo erozji. Dlaczego? Bo było to państwo wolne i tą wol­nością od­por­ne na działanie wirusa totalitaryzmu.

A jednak upadło. Nie towarzyszyły temu jednak uliczne demonstracje gua­rańskich młodzieńców. Nikt nie skandował: „Precz z komuną”, „Jezuici do do­mu”. Przeciwnie: po wypędzeniu zakonników Guaranowie wielo­krotnie, lecz bez­skutecznie słali do króla prośby o zezwolenie na ich po­wrót.

Republika upadła, bo była solą w oku hiszpańskich i portugalskich kolo­ni­zatorów. Bo wy­przedzała o całe epoki otaczającą ją rzeczywistość. Siła, jaką mo­gła przeciwstawić - miłość i solidarność - była nie z tego świata.

 

Komunizm. Czas przywrócić temu słowu należny mu blask. Gdy obserwujemy, co się stało z ideą chrześcijańskiej miłości, chrześcijańskiego braterstwa, chrześcijańskiej wspólnoty, chce się wołać „komuno wróć!”.

Gdyby Chrystus zstąpił dziś na ziemię, oceniając cośmy zrobili z Jego przesłaniem, sparafrazowałby zapewne słowa klasyka: „nie o take komune mi chodziło”.