Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił? (J 8,10)
Wśród sformułowanych przez Jana Pawła II czterech prymatów cywilizacji miłości poczesne miejsce zajmuje prymat miłosierdzia nad sprawiedliwością. Żaden inny tak wyraźnie nie oddaje sensu Chrystusowej nauki. Czytana dziś Ewangelia jest tu najlepszą ilustracją. Surowemu prawu Mojżesza nakazującego wszak nierządnice kamienować Jezus się nie sprzeciwia. Nie powstrzymuje siłą krewkich faryzeuszy przed pochwyceniem kamienia. Czyni jedynie bardzo subtelną - jak na przepełnioną emocjami atmosferę linczu - sugestię. Proponuje skierować lustro osądu ku sobie.
Przywilej potępienia przysługuje jedynie tym, których potępić nie można. Wiemy, że takich nie ma wśród żyjących. To przywilej Boga samego.
Dlatego tak potrzebny jest prymat miłosierdzia nad sprawiedliwością. Nie dane nam osądzać; o intencjach jakie kierowały obwinionym wiedzieć bowiem nie możemy. Nie dotyczy to zresztą wyłącznie obwinionych - nikt nie ma racji, jeśli twierdzi, że zna „na bank” jakiekolwiek intencje bliźniego. Są one znane tylko jemu samemu i Bogu. Dlatego człowiek nie ma prawa apodyktycznie osądzać. To jest nie tylko zarozumialstwo, to jest bluźnierstwo, bo czyniąc tak, przypisujemy sobie wiedzę i kompetencje Boga. Dlatego też faryzeusze - mimo że byli hipokrytami, o których Jezus mówił „groby pobielane” - odeszli. Starczyło im sumienia, by spuścić głowę.
A my? Czy nam jeszcze starcza?
Obserwując powszechne na S24 (nie tylko zresztą), pełne zadufania w swoją nieomylność wpisy blogerskie i komentarze oceniające innych należy mniemać raczej, że niektórzy tutaj mają dar telepatii - lub pewność, że wdrapali się na Niebieski Tron: jedyne miejsce skąd widać intencje każdego z nas.
Moje zainteresowania koncentrują się wokół nauk ścisłych, filozofii, religii, muzyki, literatury, fotografii, grafiki komputerowej, polityki i życia społecznego - niekoniecznie w tej kolejności.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
