Żyszkiewicz: Na dobre, na złe

 „Zły” w warszawskim Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera to 180 minut dynamicznej opowieści o Warszawie z lat 50. Opowieści zatańczonej, wyśpiewanej, zilustrowanej komiksowymi blackoutami i scenkami fabularnymi, które powoli układają się w miejską legendę, niewolną od brutalnej przemocy, kłamstwa, oszustwa, ale opalizującą też jasnymi barwami życia. Oczywiście, Marta Majewska czy zakochany w niej doktor Halski mogą wydawać się mniej atrakcyjni – zwłaszcza dla młodego widza – niż ponętna Olimpia Szuwar, cyniczny prezes spółdzielni „Woreczek” Merynos czy były bokser Kruszyna, ale to ich rodząca się miłość zwycięży przeciwności losu i zamieszka na dobre w Warszawie.

Elementy wodewilu, formy rodem z teatrów ogródkowych czy musicali przeplatają się w spektaklu Jana Buchwalda z odwołaniami do współczesnej popkultury oraz poetyki wideoklipu. Interesujące wykorzystanie przestrzeni scenicznej, odbywający się na naszych oczach montaż i nieco slapstickowa konstrukcja przedstawienia w „Powszechnym” nie są, na szczęście, jedynie narracyjną manierą, lecz funkcjonalnym narzędziem, które z wielowątkowej, dość opasłej powieści Tyrmanda pozwala realizatorom zrobić prawdziwie teatralny użytek. Duża w tym zasługa reżysera, ekipy sprawnych i przeważnie młodych aktorów, ale przede wszystkim scenarzysty Wojciecha Tomczyka („Norymberga II”, „Inka 46”), który dla łotrzykowskiego romansu sprzed pół wieku potrafił znaleźć realistyczną i całkiem współczesną wykładnię. 

Świetny Michał Sitarski (jako Jerzy Meteor), brawurowy Daniel Salman (Lowa Zylbersztajn), charakterystyczni: Maria Robaszkiewicz (Aniela), Karolina Dafne Porcari (szansonistka), Sławomir Pacek (Robert Kruszyna), Jacek Beler (Moryc) – wyjście do teatru w pełni uzasadniają.

Leopold Tyrmand, „Zły”; scenariusz na motywach powieści – Wojciech Tomczyk, reżyseria – Jan Buchwald, scenografia – Jan Kozikowski, choreografia – Jarosław Staniek, kostiumy – Agnieszka Kaczyńska. muzyka – Dominik Strycharski. Teatr Powszechny, Warszawa.

(waż)

„Tygodnik Solidarność” nr 6, z 4 lutego 2011