Zasług i win się nie dziedziczy.

Irena Sendlerowa w czasie 2 wojny światowej przyczyniła się do uratowania około 2500 dzieci przemycając je z getta warszawskiego. Dzieci te były później Umieszczane w polskich rodzinach, w sierocińcach i klasztorach. W październiku 1942 r. została aresztowana przez gestapo. Torturowana na Pawiaku, nie wydała nikogo. Jej nazwisko było już na liście rozstrzelanych, ale uniknęła śmierci dzięki przekupieniu przez Żegotę niemieckiego strażnika. Chwała jej i wszystkim innym osobą zaangażowanym w ratowanie tych dzieci (i wszystkich innych), ale dlaczego o tym piszę?
Otóż niektórzy są dumni z tego, że osoby tej samej narodowości, wykazały się heroizmem i bohaterstwem tak jak pani Sendlerowa w czasie drugiej wojny światowej. Duma narodowa to duma z zasług osób tej samej narodowości. Są więc dwie możliwości:
Albo bycie dumnym rozumiemy jako szczycenie się, wtedy duma narodowa będzie szczyceniem się cudzymi dokonaniami, co jest żałosne i obrzydliwe.
Albo bycie dumnym rozumiemy jako cieszenie się, wtedy jest ok. Cieszenie się z tego że komuś się udało w życiu, że czegoś dokonał jest dobre, ale czemu mamy się cieszyć tylko z sukcesów osób tej samej narodowości. Jak jakiś Brazylijczyk dobrze spędzi swoje życie (znalazł dobrą, użyteczną pracę, założył rodzinę, wychował gromadkę dzieci na porządnych ludzi, uratował komuś życie, dokonał wielkiego odkrycia, wynalazł lek na raka), albo jeśli Albanka Anjezë Gonxha Bojaxhiu znana szerzej jako matka Teresa z Kalkuty poświęciła swoje życie dla pomagania potrzebującym, to czemu ma mnie to mniej cieszyć niż jak zrobi to jakiś Polak lub Polka.

Z drugiej strony, zakładając że mordu w Jedwabnem dokonały osoby narodowości polskiej, czemu ja i wszystkie inne osoby narodowości polskiej miałyby się za to wstydzić. Niech się wstydzą ci którzy tego dokonali. Czy pięcioletni Hans ma się wstydzić za Holokaust, albo ośmioletni Iwan za Katyń?