Ancient regime był rewolucją.

Ancient regime był rewolucją przeciwko jedność chrześcijańskiej Europy, przeciwko staremu porządkowi „dwóch mieczy” (idea dwóch mieczy utworzona przez św. papieża Gelazego I), przeciwko cesarzowi i cesarstwu.

Rewolucyjna suwerenność każdego króla przeciwko zwierzchnictwu cesarza.

Galikanizm był rewolucją przeciwko zwierzchności papieża i powszechności kościoła katolickiego.

Rewolucyjne dbanie tylko o swoje królestwo przeciwko dbaniu o Christianitas i o świętą sprawę katolicką.

„…uniwersalistycznej tradycji Świętego Cesarstwa Rzymskiego, będącego nie tworem terytorialno-politycznym, lecz najwyższą obok papiestwa instytucją Christianitas, inkarnacją duchowo-politycznego Logos, odwiecznego Słowa, które już w Starym Przymierzu objawiło ludom tę świętą – a wzgardzoną przez demokratycznych uzurpatorów i świętokradców – prawdę, iż „przez Mnie panują królowie” (per Me regnant reges)…” – Prof. Bartyzel (http://www.legitymizm.org/cesarz-i-stygmatyczka)

Pomiędzy XII a XIV wiekiem ukształtowała się i rozpowszechniła doktryna monarchii narodowej odrzucająca zwierzchnictwo papieża i cesarza. Osłabienie przez nią władzy cesarskiej, w połączeniu z naporem „islamskiego ekstremizmu” z Imperium osmańskiego i wybuchem rewolucji protestanckiej, doprowadziło do dekatolizacji połowy europy, a w dalszej perspektywie do stanu jaki mamy dzisiaj.

Franciszek I Walezjusz walczył z cesarzem Karolem V, gdy ten zmagał się z otomanami i protestantami. W 1543 r. flota francuska wspólnie z flotą turecką, zdobyła i złupiła Niceę. To samo jego syn Henryk II Walezjusz. Gdyby nie to, cesarz najprawdopodobniej zmiótłby protestancką rewoltę w rzeszy i miałby ułatwioną walką z Osmanami.

Kardynał Richelieu podczas wojny 30-letniej, wspierał działania książąt protestanckich przeciwko Cesarstwu – szukał sojuszu z Anglią, Niderlandami Północnymi, Danią, później ze Szwecją. Hojnymi subsydiami wspomagał księstwa protestanckie oraz Szwecję, a żeby zdobyć na to pieniądze, dotkliwie łupił podatkami ludność Francji, co skutkowało serią rewolt, które Richelieu gwałtownie zmiażdżył. Bez francuskich pieniędzy, nie byłoby "Lwa północy". A potem bezpośrednio zaatakował stronę katolicką w wojnie 30-letniej.

Władcy Francji notoryczne wchodzili w sojusze z otomańskim imperium zła.

Niewola Awiniońska, Filip IV Piękny, który z chciwości zniszczył zakon templariuszy. Gdy ponadto przejął sądownictwo nad duchownymi, papież Bonifacy VIII ogłosił zamiar ekskomunikowania go, do czego jednak nie doszło, wobec wojny domowej między możnymi w samym państwie papieskim i śmierci papieża w 1303 roku. Filip IV kazał wykopać zwłoki Bonifacego VIII i spalić go na stosie jako heretyka.

 Ludwik XIV znacznie ograniczył wolności Kościoła katolickiego. Doktryna tzw. gallikanizmu uzasadniała podporządkowanie Kościoła francuskiego interesom monarchii.

„Jeśliby Christianitas oddać metonimicznie jako gotycką katedrę, to papież i cesarz są w niej jak dwa podtrzymujące się wzajemnie łuki jej sklepienia, a runięcie któregokolwiek z nich oznaczać musi ruinę całej budowli. I tak się zresztą stało: Res Publica Christiana rozpadła się na sfragmentaryzowany i zrepoganizowany świat suwerennych państw kierujących się „racją stanu” …” – Prof. Bartyzel (https://konserwatyzm.pl/bartyzel-kiedy-prof-adam-wielomski-przeprowadza-sie-do-kalifatu-jeszcze-o-sredniowiecznej-teologii-politycznej/)

Filip IV Piękny, Franciszek I Walezjusz, kardynał Richelieu i Ludwik XIV stoją w jednym szeregu z Lutrem, Robespierrem i Leninem.

A teraz wytłumaczenie dla osób nieporuszających się w kręgach skrajnie konserwatywnych:

Rewolucja to nagła i znaczna zmiana, ale niektórzy posługują się tym słowem tylko do określania nagłych i znaczących zmian społeczno-politycznych. W skrajnie konserwatywnych, tradycjonalistycznych, kontrrewolucyjnych i reakcyjnych środowiskach występuje specyficzne  używanie tego słowa, do określenia buntu przeciwko właściwemu porządkowi / konserwatywnemu porządkowi / bożemu porządkowi i wszystkich zmiany oddalających nas od niego. Wręcz podchodzi to pod synonim zła.

Uwielbiana przez duża część (może nawet większość) skrajnych konserwatystów koncepcja suwerennej katolickiej monarchii narodowej a la ancient regime, którą niektórzy określają jako protonacjonalizm, była opartym na egoistycznym, partykularnym interesie poszczególnych władców buntem przeciwko starszej i dużo bliższej nam koncepcji  uniwersalnej.