Świat jako kloaka. Dobry tytuł, oczywiście nie mój, taki link
https://journals.openedition.org/td/2978
Paweł Jasnowski.
Świat jako kloaka i udawanie sensu. Paliatywy w świecie prozy Thomasa Bernharda.
Nic nowego, jak najdalej od takich ludzi, od ludzi tworzących świat kloaczny. Tutaj na blogu mam rozwiązanie tzn kasuję wpisy. A w innych przypadkach, w realnym świecie? Ponieważ diagnoza jest trafna czyli świat to kloaka pozostają paliatywy, las, wyżynne oczyszczające powietrze. Pozostaje ucieczka. Pozostaje rozpraszanie. Zaratustra lubił wyżynne powietrze...
Las, no cóż mogę jedynie powtórzyć za Bernhardem:
jak najszybciej dać nogę, uciec od tego wszystkiego, ratować swą skórę, ratować się, jak najszybciej dając nogę i uciekając od tego wszystkiego, ratować własną głowę, ratować własną osobowość, ratować własną naturę. Thomas Bernhard (K, s. 28)
Jeśli odejdę, powiedziałem sobie siedząc na żelaznym krześle, wyjdę z tego odrażająco zdezelowanego i po prostu niemożliwie zanieczyszczonego klozetu Europy, powiedziałem sobie. Odchodzę, […] a to znaczy tyle, co zostawić za sobą kraj, który od lat gnębił mnie jedynie w najbardziej szkodliwy sposób i który przy każdej okazji, obojętnie gdzie i kiedy, jeszcze tylko podstępnie i złośliwie sra mi na głowę. (B, s. 71)
T.B. Pozostaje tylko on, ciekawy niewątpliwie przypadek, nie tyle twórczość mnie interesuje, co przypadek.
Świat to kloaka, inni to kloaka... pozostaje jedynie rozpraszanie i neutralizacja pewnych myśli. Kloakę tworzy m.in człowiek państwowy, kilka notek poświęciłem na to kloaczne zjawisko. Pozostaje rozpraszanie i znieczulenie w tym próba zajęcia się czymś zbędnym i obojętnym np można pisać o systemie emerytalnym tutaj i na świecie choćby.
Ponieważ mamy pewność, że jedynie zmierzamy ku śmierci, i ponieważ wiemy, co to oznacza, próbujemy opanować wszelkie możliwe środki rozpraszając to rozpoznanie, i dlatego widzimy na tym świecie, o ile dokładniej się przyjrzymy, tylko ludzi zajętych nieustannie i dożywotnio rozpraszaniem. Ten mechanizm, […] [jest] u wszystkich mechanizmem zasadniczym, […]. Wszystkich tych ludzi, kimkolwiek by byli, porusza mechanizm rozpraszania myśli o śmierci, nadciągającej tak czy owak, pomyślałem. Wszystko w człowieku jest rozpraszaniem myśli o śmierci. (T, s. 55)
Las. Wysokopienny las. Wycinka. Brzmią ciągle czy jeszcze we mnie te słowa aktora BurghTheater. To genialny Adam Ferency w adaptacji radiowej tej powieści a w uszatym fotelu narrator równie genialny Andrzej Mastalerz. Rozpraszanie poprzez sztukę i artyzm to nic nowego, Schopenhauer choćby. Las wysokopienny las, wycinka. Las, wysokopienny las, wycinka. A w kloace podstępnie i złośliwie nikczemni ludzie sr.ją nam na głowę...
