Antoni Kępiński, "Psychopatie". Jestem na początku lektury więc moje pewne obecne refleksje mogą ulec zmianie są bowiem z pewnością niepełne, czy też mogę znudzić się albo zaprzestać dalszej lektury, zresztą nie tylko tej książki, przeglądam bowiem równocześnie inne tego autora np "Rytm życia" oraz inne a również wiele artykułów czy publikacji o tym psychiatrze-humaniście. A.Kępiński jak podkreślają inni uczeni czy znajomi był nie tylko teoretykiem ale przede wszystkim praktykiem, leczył i analizował tysiące "przypadków psychiatrycznych", żył krótko, za krótko aby te swoje doświadczenia praktyczne i olbrzymią wiedzę opisać dokładnie a "Psychopatie" pisał tuż przed śmiercią gdy był już bardzo ciężko chory.
Histeria jak wiadomo błędnie kojarzy się bardziej z kobietami, czy też z histerycznymi wybuchami, nagła histeryczna erupcja i koniec a przeciez jest to tylko cząstka osobowości i przejawow histerii. Bardzo ciekawe jest ukazanie, że cechy histeryczne czy osobowość histeryczna tkwi w bardzo dużej części społeczeństwa i ma wiele innych aspektów, bardzo wiele.
Nie wiem dlaczego osobowość histeryczna skojarzyła się mi z takimi politykami jak Joński, Hołownia czy Tusk, a nawet z politykami szerzej. Choćby Joński, wg mnie nieuk i pozer chcący poprzez politykę łatwo i dobrze żyć, akurat z mojego miasta, więc bardziej na niego zwracam uwagę. Nie tylko on ale przecież zdecydowana większość polityków to osoby "podejrzane psychiatrycznie" z domieszką cech histerycznych w różnej proporcji. Polityczna histeria czyli "grzanie" pewnych tematów urojonych i narzucanie społeczeństwu. Oczywiście nie są w każdym przypadku to osobowości typowo histeryczne ale z dużą domieszką cech histerycznych, tak jak to ujmuje A.Kępiński
Niektórzy psychiatrzy zresztą idą jeszcze dalej i uważają, że Polacy to naród histeryczny. Choćby skirtotymia.
Skirtotymia, inaczej typ histeroidalny – typ temperamentu opracowany przez polskiego psychiatrę Eugeniusza Brzezickiego jako uzupełnienie teorii konstytucjonalizmu Kretschmera. Jest to typ zbliżony do histeryka. Koncepcja skirtotymika została zawarta w dziele O potrzebie rozszerzenia typologii Kretschmera.
E.Brzezicki, nauczyciel A.Kępińskiego, autor wstępu do: Kępiński, "Psychopatologia nerwic".
Skirtotymia czyli osobowość Polaka, jeśli jest coś takiego jak osobowość narodu czy społeczeństwa, tutaj choćby pierwsze z brzegu linki dwa
https://ingremio.org/wydania-in-gremio/2020/in-gremio-146/osobowosc-polaka/
https://prasa.wiara.pl/doc/1077707.Specyfika-Polakow-jako-narodu
Kilka wybranych fragmentów z opisu i analizy osobowości czy psychopatii histerycznej autorstwa A.Kępińskiego, całość analizy to kilkadziesiąt stron
Typowa histeria jest opisana choćby w Wikipedii
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Histeria
ale ciekawe i zastanawiające oraz zadziwajace jest jak to opisuje A.Kępinski rozszerzając jakby specyfikację osobowości histerycznej, to właśnie mnie zaintrygowało i zastanowiło.
Histerycy są przecież specjalistami od „manipulacji” ludzkimi uczuciami, nastrojami, postawami itp. Cieszą się, gdy mogą innymi ludźmi kierować, tzn. wprowadzać ich w takie sytuacje, które oni sami wyreżyserowali. Jak w teatrze lalek chcieliby oni pociągać ludzi za sznureczki ich namiętności, słabości, kompleksów i patrzeć na efekt swoich manipulacji.
W życiu społecznym są jednak sytuacje, w których pewien stopień wolności manipulowania otoczeniem jest nieodzowny. Wszystkie funkcje sterownicze wymagają takich zdolności; wódz, kapłan, lekarz, nauczyciel muszą wiedzieć, jak „pociągać sznurki” swoich podopiecznych. Dlatego cechy histeryczne są w tych rolach bardzo przydatne. Dobry polityk, mąż stanu, dowódca, nauczyciel, duchowny, lekarz, kupiec itp. muszą być po trosze histerykami, by móc wywoływać u swych podwładnych czy klientów odpowiednie dla ich celów motywacje uczuciowe, muszą oni umieć grać na ludzkich uczuciach.
Na ogół umieją oni zabiegać o własne interesy, nie dają się łatwo skrzywdzić, często przejawiają wyraźny egoizm, nie lubią zbytnio się przemęczać, wolą innym rozkazywać, wolą też mówić o swej pracy niż pracować. Nieraz są już tak zmęczeni mówieniem, że na pracę sił im nie staje. Chcą tanimi sposobami, bezwiększego wysiłku zdobyć poklask otoczenia. Piękne słowa, piękne stroje, piękne formy, a pod spodem często pustka.
Tak więc gdy uważniej przypatrzeć się histerykom dość wyraźnie rysuje się ich system wartości. Można by go streścić w haśle: „przetrwać za wszelką cenę, przy możliwie najmniejszym wysiłku”. Histeryk jak kameleon zmienia swe oblicze, raz jest taki, raz inny, byle utrzymać się na powierzchni, nie dać się życiu pokonać. Może tego typu styl życia jest z punktu widzenia adaptacji korzystny. Łatwiej bowiem zaadaptować się do warunków życia realizując różnego rodzaju formy zachowania, strojąc jakby różne miny do świata, niż trzymając się tylko jednej. Teatr robiony „pod publikę”, tj. z chęci przypodobania się otoczeniu, też powinien ułatwić współżycie z ludźmi. Niestety, tragedią histeryka jest to, że jego marzenia się nie spełniają; chciałby bardzo być w pełni zaakceptowany przez otoczenie („jak mnie ludzie widzą” — jest, jak wiadomo, jego naczelną maksymą), ale niestety, ludzie przeważnie mają go dosyć i od niego się odwracają. To oczywiście na domiar nasila cechy histeryczne. Dlatego akceptacja jest szczególnie ważnym momentem w terapii histeryków.
W świetle przedstawionych obserwacji styl histeryczny byłby bardziej pierwotny, w pewnej mierze występujący już w świecie zwierzęcym, a u człowieka pojawiający się szczególnie w sytuacjach trudnych, zagrożenia, w których człowiek czuje się bezradny (histeryzacja). Styl ten jest na ogół dowodem pewnej niedojrzałości emocjonalnej. W hierarchii wartości najważniejsze staje się hasło: „przetrwać za wszelką cenę”. Hasło, które godzi w godność człowieka.
