Idy Marcowe

Paweł wstał i wyjął pojemnik spod rurki, nie zapominając podstawić szklanki, do której zaczęły wpadać kolejne krople. Pomyślał, że alkohol obniża poziom cholesterolu we krwi i otwiera w pamięci zamknięte przegródki. Pamięta z dzieciństwa manifestacje z marca 1968 roku, ale wtedy nie czuł by spierdalanie było najlepszą formą spędzania czasu. Chodził do szkoły podstawowej naprzeciwko Politechniki i jak wyszli studenci to, jak zaczęli skandować: „chodźcie z nami", to poczuł, jak każdy siusiumajtek na jego miejscu, że to może być adresowane właśnie do niego. Potem krzyczeli: „ prasa kłamie", „wolność słowa". „Wolność słowa" zrozumiał, jako wolności dla czasopisma „Słowo", którego czytelnikiem był jego dziadek (zmarł w dniu wprowadzenia stanu wojennego, mówiąc, że nie dożyje wolności, ale jego synowie, tak). Pawełek poszukiwał w tych hasłach jakiś pozytywów a nie samej negacji. Nie może być tak, że cała prasa jest zła, jest gazeta dobra, bo ją czyta dziadek: „Słowo", które tylko potrzebuje większego nakładu. Trzech, chyba studentów (bo w uniwersyteckich czapeczkach), którzy szli na czele, trzymało się za ręce, wyglądali jak herosi z socrealistycznych rzeźb, niczym górnik i hutnik z pl. Konstytucji i krzyczało: „ kobiety w środek", więc młody Pawełek wyszukiwał wzrokiem w tłumie żniwiarek i traktorzystek z kwiatami w rękach. Przed akademikiem znowu krzyczeli: „chodźcie z nami", ale nikt nie wychodził. Milicjant kierujący ruchem zatrzymał za Jaworzyńską samochody, by manifestacja mogła spokojnie przejść skrzyżowanie. Ktoś z tłumu krzyknął: „pod Sejm!". Sytuacja stała się nieco uroczysta a zatem kłopotliwa, jak po pierwszym zbliżeniu miłosnym - pomyślałby teraz. I wtedy nadjechały dwa takie milicyjne motocykle z wózkami. Tłum się zatrzymał, za chwilę zahamowały samochody ciężarowe pełne ormowców. Pamięta (albo może to jego pamięć potrzebowała takiego obrazu, więc zaczerpnęła kadr z jakiegoś filmu), jak student w niemodnym prochowcu, z zakrwawioną twarzą szukał na ziemi okularów. Dalej tego już nie pamiętał, pewne rzeczy się zapomina - to zalety dzieciństwa. Potem milicjant pchnął Pawełka i powiedział: „uciekaj stąd". Pawełkowi wysypała się cała oranżada w proszku, najbardziej ulubiony deser, którym posypywał sobie język aż do momentu, gdy musująca piana rozpryskiwała się po podniebieniu. Ze smutkiem patrzył, jak bulgotała teraz w kałuży wody. Wtedy milicja jeszcze nie biła kogo popadnie i mógł spokojnie, do kibicowania, zebrać się tłum gapiów, przeważnie starszych kobiet, które bez żadnego ryzyka dla swoich przemęczonych w kolejkach kości krzyczały: „gestapowcy!" Dopiero w dwa lata później pałowali wszystkich. Wtedy to była ich premiera. Czuli się jak prawiczki, które nie wiedzą jak się zachować przed starszymi od siebie kobietami.
(frag. książki Szelest warg)