Mitem jest, że wszawica bierze się z brudu i braku higieny. Może się nią zarazić każdy i w każdym wieku - przez kontakt z nosicielem lub jego rzeczami osobistymi.
Objawy wszawicy
Pierwszym i najbardziej dotkliwym objawem wszawicy jest swędzenie skóry. Zaatakowany przez wszy człowiek drapie się w miejsca zaatakowane przez pasożyty, w efekcie czego dochodzi do powstawania sączących się ran i strupów.
Wszy pojawiają się najczęściej na skórze głowy. Można je dostrzec po rozgarnięciu włosów - są płaskie, jasnego koloru o długości kilku milimetrów. Do włosów są przyczepione podłużne, jasne jaja wszy o długości ok. 1 mm – są to gnidy. Wszy składają je najczęściej u nasady włosa, zatem odległość gnid od skóry głowy wskazuje na czas jej obecności na głowie. Najczęściej wszy gnieżdżą się przy karku, na skroniach i za uszami.
Wesz – jak wygląda?
Wesz ludzka głowowa jest silnie spłaszczona i ma krótką głowę. Podłużny odwłok składa się z ośmiu segmentów. Ma trzy pary odnóży zakończonych pojedynczym pazurem. Dorosła samica mierzy 2,4–4,7 mm, samiec jest od niej mniejszy, jego długość to 2–3 mm. Samica składa około 100 jaj (gnid), które mocuje u nasady włosa za pomocą specjalnej wydzieliny. Rozwój gnidy do dorosłego pasożyta trwa kilkanaście dni.
Wesz żyje około miesiąca. Żywi się krwią człowieka, na którego głowie pasożytuje. Bez dostępu do krwi po ok. 2 dniach umiera z głodu.
Cykl rozwojowy wszy ludzkiej:
Wszy – jak można się zarazić?
Najczęściej ludzie zarażają się wszami przez używanie wspólnych szczotek do włosów, spinek, grzebieni, nakryć głowy, pościeli, zabawek, a także przez bezpośredni kontakt głowy z zakażoną głową.
Wszy – leczenie
Gdy stwierdzimy wszy na głowie, nie trzeba iść do lekarza. Wystarczy kupić w aptece odpowiedni preparat (są dostępne bez recepty). Należy go zastosować zgodnie z instrukcją, pamiętając o konieczności powtórzenia zabiegu w odpowiednim okresie czasu (chodzi o to, by zadziałać na młode wszy, które wylegną się z gnid).
Zalecane jest wyczesywane wszy i gnid gęstym grzebieniem. Oprócz tego, warto też zdezynfekować odzież i pościel.
Jednym ze sposobów walki z wszawicą jest zastosowanie octu. Kliknij w link, aby przeczytać więcej na ten temat.
W zwalczaniu wszawicy ważne jest powiadomienie o jej wystąpieniu innych osób mających kontakt z osobą zakażoną (przedszkole, szkoła, miejsce pracy). W ten sposób można pomóc zwalczyć zakażenie w zarodku i uchronić siebie oraz innych przed nawrotem choroby.
Wesz łonowa
Wszy mogą zaatakować także okolice narządów płciowych. W tym przypadku oprócz swędzenia pojawiają się szaroniebieskie plamy na skórze w okolicach intymnych, które powstają po ukąszeniach pasożytów. Wszy łonowe są mniejsze niż głowowe. Są przenoszone podczas współżycia seksualnego.
Wszy odzieżowe
Oprócz wszy głowowych i łonowych występują też wszy odzieżowe. Z kolei wszy odzieżowe swoje jaja składają w odzieży, zwłaszcza w okolicy szwów.
Choroby przenoszone przez wszy
Wszy mogą przenosić choroby zakaźne takie jak: dur powrotny, tyfus plamisty, dżuma, gorączka okopowa. W pierwszej połowie XX wieku, podczas wojen, wszy były poważnym problemem. Hodowano je w celach laboratoryjnych. Polski biolog Rudolf Weigl opracował pierwszą na świecie szczepionkę przeciwko tyfusowi. Do jej produkcji wykorzystywano wszy wyhodowane na ludziach – byli to tzw. karmiciele wszy.
Mity na temat wszy
Nieprawdą jest, że wszawica wynika z brudu i braku higieny. Może się nią zarazić każdy, poprzez kontakt z chorym lub jego rzeczami osobistymi.
Wszawicą nie można zarazić się od zwierząt domowych. Wszy ludzkie nie bytują na zwierzętach.
Nieprawdą jest, że wszawica dotyka tylko dzieci. Może się nią zarazić każdy, bez względu na wiek. Zarażeniu sprzyjają duże skupiska ludzi.
Ogolenie głowy sposobem na wszy? To mit. Nie jest to metoda na wszy, zwłaszcza że powstające przy tej okazji mikro-uszkodzenia skóry mogą stanowić wrota zakażeń bakteryjnych lub grzybiczych, co przedłuża proces leczenia.
Wszy potrafią skakać i pływać? To nieprawda. Pasożyty te poruszają się wyłącznie poprzez pełzanie. Zarażenie nimi następuje w wyniku bliskiego kontaktu z chorym lub jego rzeczami osobistymi.
BG
